50.000

Dag van storm, gisteren, zondag 25 november 2012, de dag die op facebook begint met berichten over de schending van privacy door facebook, is het bijna tien maanden na 29 januari – de dag dat de teller op mijn blog begint te tellen, deze stormachtige zondag passeert de teller de 50.000.
Ik weet niet wat ik zie. Kan het werkelijk bestaan? Is mijn website meer dan 50.000 maal bezocht? Toppie! Al zegt het niks, het zegt alles. Ik vind het great, goed, te gek, leuk, maf, raar, geinig!
DankDankDank, 50.000 maal dank!
Ik begon mijn blog omdat ik ontslag kreeg van het NHD. Ik kreeg een stroom spijtbetuigingen van lezers, zowel in de krant, als per post en per mail. Ze misten mij. Ik miste hen. Ik miste mijn contact met de wereld. Mijn betaalde column moest na tien jaar trouwe lezerschare stoppen en plaats maken voor een wisselvallige column van onbetaalde lezers. Bezuiniging.
Tsja.
In de tijd dat ik mijn moeder onder mijn hoede heb, sinds 1 augustus 2008, 52 maanden, ben ik thuis. Goddank had ik mijn column, goddank had ik mijn vriendinnen. Maar wanneer kon ik naar mijn vriendinnen? Welke aandacht kon ik hen geven? Ik heb wat keren door de stad gefietst met betraande ogen van eenzaamheid en radeloosheid hoe dat verder moest. Ik had er niet om gevraagd mijn moeders hoeder te worden. Het was de heksenschaduw, het onvermijdelijke dat magnetisch naar je toe komt door ongeschreven wetten van barmhartigheid die jou overstijgen. Mijn jankritjes waren tussen 1 en half 3, als ik mijn moeder in bed had. Een keer stond ze buiten in haar ondergoed. Je hebt geen idee wat dat met je doet. Ik hing de sleutel van haar voordeur op een haakje waar zij niet bijkon.
Man zorgde voor PGB. Ik had ineens vier ochtenden vrij. Ik ging schrijven. Twee romans, unpublished.
Inmiddels hebben we de dagzorg grotendeels kunnen overdragen aan geschikte vrouwen. Inmiddels ben ik mijn liefde voor mijn moeder en alle mensen en dieren en wolken en regen en kortsluiting en lekkende kranen bewust geworden. Alles wat jou niet kapot krijgt, maakt je sterker. Alles wat je toelaat, verruimt je hart.
Sterk als een beer, een hijskraan en een tank, maar zonder werk voor de krant was mijn huis te klein voor mijn gedachten. Daar deed geen gast uit Afrika, Spanje, Canada of Polen wat aan.
Ik begon een blog. Begin dit jaar. Ten lange leste.
Aanvankelijk had ik 6 lezers. Mijn vriendinnen.
Ik ging op facebook, ergens in mei. En nu heb ik 50.000 lezers, kijkers, snuffelaars, jatters, fans. Want natuurlijk betekent die 50.000 niet dat ik zoveel fans heb. Reclamemachines klikken alles aan wat op hun pad komt. Spammers. Spionnen. Abstracties die niets goeds met mij voor hebben. Die mij willen voor eigen doeleinden. Daar gaat de discussie over op facebook en elders.

Ik kan me er (nog) niet druk om maken. Daar ben ik (nog) te lakoniek voor. En (nog) te onafhankelijk. 
Ik heb makkelijk praten. Mijn man verdient de kost, mijn kat vangt muizen en ons huis doet ook een duit in het zakje.
Voor mijn broer bijvoorbeeld ligt dat anders. Hij is fotograaf, eenmansbedrijf. De krisis bijt in zijn nek. Mobieltjes met cameraatjes maaien foto’s weg waar hij gevraagd en ook gevierd was. Iedereen doet het zelf. Zijn foto’s zijn zijn broodwinning. Hij maakt goede foto’s, die hun prijs hebben. Die foto’s worden gejat. Als hij dat ontdekt, stuurt hij een rekening na. Die rekening mag hoger zijn dan zijn tarief. Dat is geregeld bij de wet. Kom er maar eens achter dat je broodwinning gejat is…
Dat is inmiddels een beroep geworden. Jaja. Je kunt watermerkjes in je foto’s stoppen en bedrijven zijn de hele dag bezig alle gepubliceerde foto’s daarop te controleren. Weer een nieuwe bedrijfstak. Ze zijn wellicht de beurs al op. Grijp je kans.

Dan heb je nog de kwestie dat foto’s die je op je facebook plaatst naast reclame terecht kunnen komen. Facebook doet het niet goed op de beurs en heeft enorme kosten aan giga computers zo groot als huizenblokken ergens in het hoge noorden – nodig om ons gechat heen en weer te posten. Dat moet ergens van betaald worden… En ja, die 50.000 heb ik mede te danken/te wijten aan facebook.
En wat kan het mij schelen als mijn foto naast een reclame staat. Iedereen weet dat ze die foto gejat hebben en dat ik helemaal niet van de Efteling en georganiseerde reisjes naar Tirol ben.
En daarbij, de reclamejongens zullen niet blij zijn met de rechtzaken die ze gegarandeerd aan hun broek krijgen van mensen die niet zo lakoniek zijn. Mensen die eer en inkomsten te verliezen hebben.

Ik ben van het onbekommerde soort ‘verander de wereld, begin bij jezelf’.
Dat zat er vanaf geboorte in en stamt uit onbekende bron. Mijn totale familie aan alle kanten was politiek bewust en trachtte deze genetische vergissing om te buigen in verantwoordelijkheid nemen voor de hele wereld. Als tienjarige gaf ik het op mijn vader bij te scholen in bijziendheid. Drie weken voor zijn dood zei hij dat ik dieper over hem had nagedacht dan hijzelf. Ik zei dat hij dieper over de wereld en de natuur had nagedacht. Dat we een goed stel waren. Postuum.
Hij grinnikte.

Bijscholing op het gebied van privacy is nooit weg. Als je een uurtje hebt, kun je de documentaire kijken via onderstaande link. 

https://www.youtube.com/watch?v=zrxXlzc2Cuw