Het ongelooflijke is gebeurd. Het begon met dat gedoe over privacy op facebook en Europa wel of niet. Op zo’n moment mis ik mijn vader. Hij had zo’n simpele kijk op ingewikkelde dingen. Wist alles te herleiden naar de natuur. Toen had ik er geen oren naar, ik had liever seks en drugs en rock en roll. Hij werkte aan een boek over ethologie, het gedrag van mens en dier. Dat manuscript is weg. Net nu ik er benieuwd naar ben. Nu pas.
Kom ik vanochtend uit bed. Het is nog pikkedonker buiten. Ter opvrolijking van het donker, zoek ik een vrolijke ketting. Een ongewoon begin van de dag. Meestal eindig ik daar mijn ochtendritueel mee. Niet vandaag. De standaard met mijn kettingen staat naast mijn bed op een boekenmolen. Pak ik een ketting, valt dat ding uit mijn handen op een boek dat uit de molen steekt, valt dat boek op de grond en vliegen er allemaal velletjes uit. Ik denk nog dat het boek uit elkaar is gevallen, maar het zijn velletjes die niks met het boek te maken hebben. Het zijn antieke fotokopietjes uit een apparaat dat niet meer bestaat.
In het licht van de schemerlamp valt mijn oog op een eigenaardige zin.
‘Deze wachters zitten met duidelijk zichtbare penis met de rug naar het territorium.’
Het is of ik de stem van mijn vader hoor. De zachte g die ik vergeten was, het snuiven, dat dierlijk instinctieve van zijn adem. Ik kijk achter me en zelfs onder het bed. Nog net niet bevend raap ik de velletjes bij elkaar en begin op de houten vloer gehurkt, onder het zwakke licht van de schemerlamp en zonder leesbril te lezen. Veertien velletjes over het gedrag van mens en dier, geschreven door mijn vader.
Ik herinner me de tafel waar hij altijd aan zat te werken. Naast het terrarium met slangen en hagedissen dat driekwart van de kamer besloeg. De overige ruimte werd ingenomen door de tafel waaraan hij corrigeerde, studeerde en schreef. Aan de wanden boekenplanken van onder tot boven gevuld met stinkboeken van achter het ijzeren gordijn, Marx, Engels, Lenin en biologieboeken, Tinbergen, Eibl-Eibesfeld, Jane Goodall, Lorenz, Morris.
Op een dag van oorlog in Vietnam keek hij over de rand van zijn bril.
‘Ik ga een boek schrijven over het gedrag vam mens en dier. Het is zo simpel, maar mensen zien het niet.’
Als hij niet op school was, niet aan de tafel en niet in bed, was hij in het veld. Elke vogel heeft zijn eigen moment van zang en hij was gespecialiseerd in vogelgeluiden, geen vogel ontging hem. Hij hoorde ze, zocht ze met zijn ogen, richtte de kijker en ging er achterna, al was hij middenin Marx.
Mijn moeder had een schuilhut voor hem gemaakt van gevlekte stof, zodat hij onbespied vogels kon bespieden. Vaak ook ‘s nachts. In de vakanties was hij op jacht met zijn camera om planten en dieren te fotograferen. Deze dia’s gebruikte hij bij zijn lessen. Minstens twee van zijn leerlingen hebben zich kenbaar gemaakt onder mijn blog, ze zijn hem nooit vergeten.
Zijn manuscript is spoorloos, opgegaan in de mist van vergetelheid… 23 jaar na zijn dood en drie verhuizingen van mij, fladderen vergrijsde velletjes door mijn kamer.
Ademloos, aan de grond genageld, houd ik vleugels van mijn vaders geest in mijn hand.
Menu
15 reacties
Wow, wat een rijkdom ! En dan zo plots…. Koester het, Anne, en bewaar het op een veilige plaats !
Jee Anne…
Wat bijzonder om zo de dag te beginnen.
kippevel
Een heel mooi ochtendritueel. Zeer goed beschreven. Was fijn om te lezen. Ook zo bijzonder die twee vogels om je vader heen waarvan er een zelfs een observatiehut bouwde! Prachtig.
heel bijzonder…
Práchtig….
Geweldig…herinneringen en nu tastbaar !
Hoi Anne,
Een wijs mens vertelde mij eens….je kan nog zo lang zoeken en steeds weer op dezelfde plek
Het verstopt zich als het ware.
En op de dag dat je het vinden moet!!!! Dan komt het uit het niets tevoorschijn.
Zodat je er mee kan doen wat je moet doen
En zo’n dag was dus vandaag.
Veel wijsheid wens ik je met dit kostbare bezit.
Liefs Brigitte.
Het past allemaal in en bij elkaar. Blij dat ik er deel van uit maak.
prachtig…tot leven weer gewekt
Tjee, Anne, wat een mooi monument maakte je hier
zo roept de ene gebeurtenis een andere op en vind je wat je op dat moment nodig hebt.zo steekt het leven in elkaar, mooi toch!
Hallo Anne,
Ben op deze mooie ochtend weer eens langs gekomen en wordt verrast met allerlei zaken die je ook nog op je site hebt verborgen: voorwerpen, gedichten, wat maak je ook mooie dingen. Als klap op de vuurpijl mag ik meegenieten van iets ongelooflijks. Ik geloof niet in voorbestemming, maar het is soms mooi hoe iets ineens op zijn plaats kan vallen, voor je neus, als vallende bladeren uit een boek. Ik ben zelf ook net nostalgisch bezig geweest. Met moderne techniek oude super8 films van bv. Richard en Edith bewerkt. Jasmijn heeft ze meteen op Facebook gezet.
Ik kom gauw weer langs,
Adriaan
Lieve Anne,
de zachte g was ik vergeten, maar zijn adem niet. Hij wist zo goed de aandacht vast te houden, een echte verteller. Het roken in de klas ben ik vergeten, tenminste vergeten hoe dat in zijn werk ging. Of hij sigaretten rookte of shag, ik vermoed het laatste.
Van Pa de Jong herinner ik me juist zijn rookgedrag. Soms kreeg hij een hoestbui en hield het restant van zijn sigaar in zijn mond tijdens dat kleine drama. Bij het opnieuw inademen kwam er te veel rook mee en werd de hoestbui nog erger. Soms vloog de sigarenpeuk dan door de ruimte voor de klas. Vreemd met onze ogen van nu. Het was in de tijd dat op verjaardagen allerlei rookwaren in een glaasje op tafel stonden. Ook toen ik voor het eerst solliciteerde stonden ze op tafel bij Personeelszaken.
Ik vraag me af of je misschien film- of bandopnames van hem hebt. Ik heb ze niet van mensen die me ontvallen zijn en ik vind het jammer, het was zo’n kleine moeite.
Zoveel mooie reacties te ontvangen is heerlijk – ik voel me een gezegend mens. Dank…