Whizzkid

De eerste keer leek hij 20, dat kwam door z’n blauwe pak. De tweede keer leek hij 14, toen had hij net gevoetbald, knalrood, halfbloot en vieze vegen. Vandaag is hij 17, en dat is hij echt, vlotte kuif, goed shirtje, en een laptop zo plat als een krant. Alles wat ik aangeleverd heb, zit erin. Met een druk op de knop komt een dashboard tevoorschijn, het bedieningspaneel waarmee hij als een piloot navigeert door virtuele ruimten, regelrecht naar mijn columns, kunst en curiosa. Er staat alleen niets op.

,,Dat moet u zelf doen, het is uw website.”

,,Da’s waar, maar uh, hoe doe ik dat?”

Whizzkid heeft een boekwerk van 125 pagina’s, waarin dat haarfijn wordt uitgelegd. ,,Ik doe het wel even voor.”

Hij vat het boekwerk samen in een cluster van handgrepen van hot naar her, in een tempo waar Hans Klok wat van kan leren.

,,Nu u.”

Mijn geheugen schiet tekort. Geen probleem voor Whizzkid. Hij load me up met een permalink, die me regelrecht het Blog invoert.

,,Nu kunt u schrijven wat u wilt. Voor publicatie drukt u op Publiceren, dan kan de hele wereld het lezen.”

En dan te bedenken dat mijn debuut al een jaar bij een uitgever wacht op publicatie. Die missen Whizzkid.