Vrouwenlijn 18 – de kinderen

Als het Moekeboekje af is, komt zoon langs. Zijn moeder woont bij zijn zus sinds de onverwachte dood van haar huisgenoot en vriendin. Zus laat het Moekeboekje zien en flapt uit wat een gedoe het maken was.
In de samenloop van pijnlijke omstandigheden hoort zoon de worsteling van zijn zus en zegt laconiek als hij is, dat hij het scannen wel had kunnen doen. Hij is fotograaf. Het is zijn vak.

Ik heb geen moment aan mijn broer gedacht. Althans niet als fotograaf. Nee. Ik weet dat hij fotograaf is, maar zijn scheiding ligt me nader aan het hart. Alle tijd die gaat zitten in de aanschaf van elk ding dat hij nodig heeft zodra hij het nodig heeft, aardappelmesje, schaar, pleisters, melkpannetje, koffieapparaat. In zijn vredelievende oenigheid is de verdeling van de spullen vreedzaam verlopen, maar precies omgekeerd aan wat handig geweest was. Nu heeft Zij alle kleine spulletjes, snuisterijen en apparaten waar mannen geen idee van hebben en zit hij met een veel te groot bankstel voor zijn eenzame huisje. Gelukkig heeft hij mobiel en mij erbij.
‘Ha zus, ik sta hier met een kar vol lege flessen in de Albert Heijn. Waar moeten die flessen heen?’

Er zijn meer dingen die Zij altijd deed. De was en de strijk, stofzuigen, ramen lappen, koken, kinderen. Daar blijken tal van apparaten aan te pas te komen. Plus gebruiksaanwijzingen. Plus handigheid. Dan zijn er ook nog de emoties waarbij mobiel verkeer van pas komt. Woede. Verdriet. Verontwaardiging. Teleurstelling. En dan hebben we het nog niet over verven en behangen en een fotostudio die gebouwd moet worden in de tuin, en ontworpen, en bekostigd en aangevraagd niet te vergeten.

Ik zie mijn broer vaker dan ooit. Hij verlicht dood, crematie, leegruimen van huis en verhuizen met de hilarische ellende van zijn eigen leven.
‘Ben ik zo stom een klus aan te nemen op een school. Zijn die lui niet gewend dat iemand foto’s kan maken en zien mijn foto’s van hun kinderen. Ik had namelijk niet alleen klassenfoto’s gemaakt, maar ook een portretfoto van elk kind. Dat zijn dus acht klassenfoto’s en honderden portretten. Gaan die ouders van al hun kinderen een of meerdere foto’s apart bestellen. Die kinderen zitten allemaal in een andere klas. Dat is me toch een puinhoop aan uitzoeken en afdrukken niet normaal. Heb ik al die foto’s klaar en per gezin in een envelop, bestellen ze er nog eentje bij voor opa en oma en twee dagen later voor tante die hem ook zo mooi vindt. Werk is werk, dus ik doe dat, ver onder mijn tarief, stuur het ook nog keurig naar ieders adres want die juffen zijn allemaal overwerkt van het in gareel houden van die kinderen en het gezeik van die ouders en de inspectie en de Cito toetsen, dus ik stuur keurig die foto’s op, zeggen die lui wel dat het prachtige foto’s zijn, maar betalen niet. Kan ik nog rekeningen achteraan sturen en herinneringen en opbellen voor dat armzalige beetje geld per foto.’

Ik ben blij dat ik mijn overkokende broer niet gevraagd heb  Moeke te scannen.
Ik kijk hem aan. Hij kijkt mij aan. Ik zie hem. Hij ziet mij.
We kennen elkaar. Scannen elkaar.
En dan schiet mij een vraag te binnen.