Drentelen 4 – Bos, heide, plaggen en planetron

Volgens de weersvoorspelling is de gevoelstemperatuur vandaag min 8, maar de zon schijnt en wij gaan eindelijk de wandeldrempel over. Waar Man in geheel Nederland met of zonder Tomtom de weg weet, blijkt dit in kringelend Drenthe een ander verhaal. Het startpunt moet op een steenworp van ons verblijf liggen, maar dat is dan zeker een hunebedkei die als een meteoriet is ingeslagen, onvindbaar, tot we hem vinden.

In het bos is het bladstil, gevoelstemperatuur plus 8. Fluitende vogels doen de rest voor het lentegevoel.
De Dwingeloose bossen brengen voetsporen met mijn moeder in herinnering.
‘Hier liep ik de laatste looptochten met Aal. Zij wou geen woord voor haar achteruitgang en had een wandelstok bij zich bij wijze van kunstwerk, een stevige tak van een vorige looptocht die zij prachtig beschilderd had en van een punt voorzien en zelfs een leren polsbandje. Haar tong op de schoenen bereikten we eindelijk een rustbankje en hielden pauze met koffie uit de thermoskan. Opgekikkerd gingen wij weer op pad, dwars door het bos een dorp in. Ontdekt Aal met schrik dat ze haar stok kwijt is, haar mooie stok, vast vergeten bij het bankje. ‘Laat maar.’ Ze is te moe om hem te halen. Ik plant haar op een bank op een boerenerf en loop terug naar dat bankje, een heel eind nog, vol hoekjes om. Eindelijk komt dat bankje in zicht, niet haar stok. Er zijn natuurlijk al wandelaars langs het bankje gekomen en wie zo’n stok tegenkomt, laat hem niet staan. Ik kijk achter de bank, naast de bank, voor de bank, op de bank en eronder, elk voorzetsel komt aan bod. Geen stok. Ik kijk naar het bordje met routes en afstanden, zie geen afstand, ik zie Aals stok! Hij staat tegen de paal. Mijn hart spring mijn keel in. Uitgelaten ren ik het hele stuk terug met de toverstok van Aal.
Zij zit kromgetrokken met het hoofd in de handen vast op de bank. Hoort mij, kijkt hoopvol op en springt licht als een veer van die bank naar mij, geen Parkinson te bekennen. Zelden heb ik haar zo zien stralen. ‘Op jou kan ik bouwen,’ zei ze.’
‘Kijk uit!’

Man duwt mij opzij voor een bevroren plas waar geen einde aan komt. Na diverse omwegen en bochten komen wij notabene op de plek waar Man mij op de foto zette. Nader inzien toont een wit paaltje en een rood paaltje. Door de focus op de wandelende vrouw is het rode paaltje aan de aandacht ontsnapt. Beter ten hele gedwaald dan ten halve gekeerd, nu kunnen we het rode pad alsnog oppikken.
Dit voert naar het Dwingeloose veld, uitgestrekt heide met dolende taxussen die zo te zien de oorsprong zijn van al die huiveringwekkende spookverhalen over rondwarende wezens, opdoemend in nevel en mist op de Dwingeloose hei. Wij zien geen spook, wij zien de zon en haar bijzondere lichtval.

De volgende pleisterplaats is het nabijgelegen Planetron. Wij zijn benieuwd naar de nachtelijke hemel met sprankelende uitleg over ontstaan en vergaan, lichtjaren en zwarte gaten, zichtbare en onzichtbare planeten en melkwegstelsels. Nu we hier toch zijn.
De dame van de toegangskaartjes moet ons teleurstellen, ze heeft wel een film over het menselijk lichaam in de aanbieding.
‘Het is net of u erin zit, de film is namelijk rondom in de koepel, zoiets hebt u nog nooit gezien. Hij begint over een kwartier, dan kunt u eerst nog even Andre Kuiper zien en alles wat met de ruimtevaart te maken heeft.’

Een kwartier is meer dan genoeg voor Andre in gewichtloze toestand in een oefenruimte, helaas niet life.
De film is van het soort dat in de jaren ’70 van de vorige eeuw spectaculair was. Een gezin in een huis met kamers die elk op een ander deel van de koepel te volgen zijn bij hun start van de dag. Moeder reddert in de keuken, kind komt bed uit, vader scheert zijn baardstoppels waarbij hij zich snijdt met het antieke scheermes. De volgende beelden tonen een kosmos vol bloedplaatjes die bij miljoenen sterven en geboren worden, alles tegelijkertijd en de hele dag door.
Als zoon naar school fietst, krijgen we warmtebeelden van zijn zwoegende spieren en vervolgens rontgenbeelden van zijn skelet. Dit is voor mij het onverwachte hoogtepunt: de schouderkop is een kogel die ronddraait in de schouderkom, en precies dat gaat bij mij niet door een joekel van een ontsteking. Op het kosmisch scherm hangt de arm griezelig los aan het alomtegenwoordige jongenslijf. Midas Dekkers voorziet alles van commentaar, maar het belangrijkste slaat hij over, de verbinding van arm en lijf.

Terug in ons gastenverblijf krijg ik een filmpje van een fan met de nieuwste beelden van de zon. Iets voor het Planetron. http://brekend.nl/2013/02/21/nasa-publiceert-ongelooflijke-beelden-van-de-zon/