Kofferbakmarktman – 2

Twee mannen in spijkerbroeken, trui en jack,  de ene blauw, de ander zwart. Ze staan aan weerszijden van een bouwzeil vol zooi.
‘Hoe gaat het?’ Bluejack.
‘Ik heb goed verkocht.’ Blackjack.
‘Ga je nog lang door?’
‘Dit is de laatste keer. Ik heb de hele schuur leeg getrokken. Vandaag nog en Koninginnedag en dan flikker ik de hele bende weg.’
Een kittige vrouw op gehakte laarsjes blijft op een afstandje staan kijken naar de uitstalling.
De blikken van de mannen gaan naar de vrouw, maken een inschatting en weg is Bluejack.

Blackjack volgt de blik van de vrouw.
‘Dat zijn oude borden, maar dan ook heel oud. Zulke vind je niet meer.’
De vrouw gaat door de knieen, ondanks strak rokje. Ze pakt het bovenste bord van de stapel en draait hem om.
Blackjack houdt zijn mond terwijl zij het keurmerk ontcijfert. Dat valt niet mee op zo’n versleten onderkant, het kan ook het ontbreken van de leesbril zijn. Blackjack ziet het.
‘Echt heel oud, haast niet meer te lezen.’
‘Er staat Germany.’
Dat komt eruit of het oorlogstuig is, terwijl dat bordje komt uit een tijdperk dat ook WO I Germany nog niet bezoedelde tot in het tiende geslacht. Blackjack doet de handen in de zakken. Laat hij de vrouw in haar sop gaar koken of geeft hij nog een keer een verkoopnummertje ten beste?

‘Germany is wel van de kwaliteit he. Dat zie je af aan die borden, heel oud en geen barst erin.’
‘Wat kost zo’n bordje?’
Met een stalen gezicht van nonchalante onverschilligheid beweegt zijn blik van de gehurkte vrouw in het rode kokerrokje naar de stapel grauwe borden.
‘Voor jou 2 euro per stuk en als je de hele stapel neemt, maken we een prijsje.’
‘Het is niet compleet.’
‘Dan moet je naar de Blokker. Dit zijn hele oude borden, de laatsten in hun soort. Ik heb er ook nog de boterpot van.’
Blackjack loopt als een olifant door zijn waar en vist zowaar een boterpot achter een lamp vandaan. Hij geeft hem aan haar en is zo kies zich meteen terug te trekken naar zijn busje, de knieen opgetrokken bij iedere stap.

De vrouw haalt de deksel van de boterpot en doet hem er weer op, zoals vrouwen nu eenmaal graag deksels van doosjes doen en er weer op. Ze telt de borden, draait ze om.
Blackjack is klaar met zijn taxatie.
‘Een joetje voor alles.’
Wat is een joetje in Eurotijd. De vrouw rijst op of ze dagelijks gymt in de kokerrok, soepel als een cobra.
‘Dat is veel voor oude borden.’
Ze wacht op een lager aanbod.
Gedachten zweven rond Blackjacks getekende hoofd. Een joetje en anders gaan ze de container in.
Hij kijkt haar aan met een blik die eertijds dwingend kon zijn, tergend, spottend, cynisch. Die tijd is voorbij. Hij blikt niet, hij bloost niet. Maar uit zijn mond wolken zwijgende woorden.
Vandaag nog en Koninginnedag, dan is hij klaar met de zooi en de kittige wijffies die alles voor niks willen.