Autopech

Het heden haalt de vakantie alweer in. Pal voor de grens komt er rook uit de motor. Da’s eng, zwarte rook, en zo rook het al een paar minuten, of er iets smerigs aan het verbranden is, autosmeer. Of de auto elk moment kan exploderen. Man zit aan het stuur en wil niet op de Autobahn stoppen, hij zit met pech liever in Nederland. Ook al vanwege onze splinternieuwe verzekering, www.routemobiel.nl/ en Nederland is heel dichtbij…
Voor de Hollander die liever 20 cent meer betaalt voor een liter benzine staat pal over de grens een benzinepomp van Shell. En zo sta je daar dan anderhalf uur voor thuiskomst met de tank vol Duitse benzine en een rokende motor.

Man doet de kap open. Het sist en spuit en rookt. Helaas is dit op de foto niet te zien. Man ziet het met verbijstering.
‘Hoe kan dat nou?’
Een verrassende vraag, althans uit Mans mond, want gewoonlijk is Man van de antwoorden.
Nou was mijn opa de beste garagist van Noord Nederland en mijn  moeder de beste verteller van hetzelfde gebied en sta ik bol van al die beelden en verhalen. Dus ik zie gelijk mijn opa voor zo’n geopende motor staan, erin kijken en weten wat het is. Laat ik nou toch zijn voorbeeld volgen, dat wil zeggen, ik was al uitgestapt voor het geval de auto zou ontploffen en kom nu naderbij en kijk het wonder van techniek in, een en al damp en stank en vet en gesis, om van de blokken en slangen en stangen niet te spreken.
Valt mijn oog op een plek die afsteekt bij de rest.
Dat heb ik dan weer van mijn vader. Het bos kon nog zo groot en nog zo vol takken en bladeren en andere afleidingsmanoeuvres zijn, hij zag dat ene roodgerande blauwborstje. Niemand zag hem, al wees hij hem aan, derde tak van onder, tiende blaadje.
‘Hoe kan dat nou?’ vroeg ik hem ooit.
‘Dat komt omdat jij zoekt naar een roodgerande blauwborst, dan zie je hem niet. Ik kijk naar het hele bos en zie daarin afwijkingen binnen het geheel en dat is dan meestal een vogel, en als ik die zie, weet ik meestal wel wat voor eentje het is.’
Kortom, ik sta daar met een lading erfgoed die nooit wordt aangesproken, kennelijk is daar heel wat gesis en gerook voor nodig. Ofwel, laat ik nou in een oogopslag de afwijking zien. Een vreemde verkleuring in een van de slangen.
‘Het lijkt wel of er een scheurtje zit in die slang,’ wijs ik aarzelend vanwege mijn irritante neiging dingen te zien die er op het moment suprème helemaal niets mee te maken hebben, dat de goalgetter onder zijn linkeroksel een grotere zweetplek heeft dan onder zijn rechter. Dat interesseert Man geen lor. Dat-ie zit, daar gaat het om.
Man kijkt met opgetrokken wenkbrauwen naar de plek waar een scheur zou zitten.
‘Hoe kan dat nou?’
Dat is een bevestiging, een compliment en de tweede vraag van Man in 1 minuut. Laat ik nou binnen diezelfde minuut ook nog de oorzaak zien. Of liever, de volgende afwijking. Het zit namelijk zo dat binnenin die motorkap een keurig rijtje schroeven zit,  links van het midden evenveel als rechts, dat wil zeggen, links zit er eentje minder. Dat ziet een leek, dus daar wijst de leek heen.
Doortastend als hij is, neemt Man alle touwen in handen. Met gevaar voor acute verbranding en verblinding steekt hij zijn hand in de motor en zijn hoofd erbij. Vanaf veilige afstand zie ik hem rukken aan een ding dat heen en weer begint te klapperen. Man schiet omhoog in zijn normale doen van antwoord en conclusie.
‘Daar had een schroef moeten zitten die de ventilator op zijn plek houdt. Nou is hij gaan bewegen en heeft die slang de hele tijd geraakt, waardoor er nu een scheurtje in zit en daardoor ontsnapt de koelvloeistof en kunnen wij niet verder. Toevallig heb ik die verzekering net geregeld voor we weggingen.’

En dan is het gauw gebeurd.
Man belt de verzekering.
Verzekering belt dichtstbijzijnde sleepbedrijf.
En daar komt hij aan. Binnen een halfuur, Houterman.

Het blijft snel gaan.
Tom is de naam en wat is er aan de hand.
Man verhaalt van scheur en schroef die er niet zijn, wijst naar mij en dan zegt hij toch zo iets liefs, dat ik elke dag wel in een sissende auto wil kijken.
‘Zij keek er even in en ze heeft technisch inzicht en zag het meteen.’
Tom is ook van het technisch inzicht en wil het zelf even bekijken.

Helaas kan Tom het niet meteen maken, want.
Alle slangen zijn anders, je kunt wel zeggen dat elke auto anders in mekaar zit en daarom is hij in tegenstelling tot de ANWB gelijk met de sleepwagen gekomen, want met zo’n klein wagentje heb je altijd net het verkeerde bij je en dan moet de ANWB nog een keer komen, met sleepwagen. Daarom zijn ze natuurlijk ook duurder, want dat is dubbel werk. Ja. Dat traject slaan zij over. En ook dat gezeur wie de pechauto op de sleepwagen durft te zetten. Tom vraagt de sleutel en rijdt hem er zelf op. Geen streepje te ver of te kort.
Daar staat hij, onze wolf in schaapskleren die elk traject aan kan onder alle weersomstandigheden…
Tom zet hem veilig vast voor vertrek.

De volgende stap is de cabine in. Ik als een kroket tussen Houterman en Man. Man, man, man, wat is dat anders. Vanuit de hoogte kijk je op het verkeer neer. Tot ik in de spiegel kijk, een enorme achteruitkijkspiegel. Onze ijzeren wolf met brandende koorts op de ziekenwagen. Dat is even slikken…

Onze ziekenbroeder doet dit werk dag en nacht, in ploegendienst, hij zit niet 24 uur in zijn oranje pak bij de telefoon. Hij is zo snel omdat hij het pak al aan had, want hij was aan het werk in de garage en daar gaan we nu spoorslags heen, in Arnhem. Hij heeft het soepele taaltje van mijn broer, vader, opa, oma en dat voelt inderdaad anders dan een Deutsche Schlepper.
Tom stelt ons gerust dat alles goed komt en hij bereidt ons er nogmaals op voor dat het een wonder zou zijn als hij de juiste slang heeft en het is zondag, dus hij kan hem nergens kopen.

In de garage, een enorme ruimte met enkele schadeauto’s en allerlei hangende platen en diepe gaten, gaat Tom aan de scharrel in een grote doos vol slangen en stangen, ik scharrel de hele garage door. Ongelooflijk wat er aan stangen en slangen in een garage aanwezig is, van die gevallen die de gelouterde garageman over het hoofd ziet. Zoals daar zijn: de schadeauto’s, die zitten er sowieso vol mee, dan de brandblussers, stofzuigers en waterzuigers, werkelijk overal zitten slangen en stangen in en aan, maar niet de goede, lacht Tom.
Dit nieuws meld ik Man die met een kop koffie in de Gelderlander verzonken is, Tom meldt hetzelfde  aan Routemobiel.nl, onze nieuwste verzekering, misschien nog niet eens betaald, zo fonkelnieuw, meteen de proef op de som. Routemobiel wordt op zondagavond communicatief bestierd door een vrouw van hetzelfde inventieve soort als Tom naast zich heeft. Haar pakt hij een stuk korter en kordater aan, geen glimlach komt er aan te pas.
‘Nee, dat kan niet opgelost worden met een andere slang of stang en ook niet met tape. Deze mensen moeten zonder verder oponthoud naar huis. Ze hebben nu meteen een leenauto nodig en morgen een sleepwagen die hun auto naar hun eigen Subaru garage brengt.’
Binnen vijf minuten is alles geregeld.
Houterman heeft een rode Kia staan voor dit doel en die krijgen wij te leen.
Knalrood rijden wij Hoorn binnen, uren later dan gepland, maar comfortabeler en sneller dan gevreesd. Het gekke is, dat je ze dan ineens overal ziet, die sleepwagens, pal voor onze rode leenauto, op een steenworp van ons huis.

www.routemobiel.nl

http://www.houterman.net/