Kattendiscriminatie – 3

Het is bijna middernacht en Hippie is nog steeds niet thuis, terwijl ze morgen haar spullen naar haar boot wil verhuizen en overmorgen naar Amerika gaat om haar poezen naar haar moeder te brengen. Mijn moederinstinct ontwaakt, een  historisch moment aangezien ik nooit kinderen heb gehad.
‘Waar is mijn kind, waar is mijn kuiken, waar is Hippie?’
Het haalt me geheel en al uit mijn Zen.De afgelopen weken had ik geen internet, mail of facebook, ik was in het Niets in het bos op de berg en waande me voor eeuwig in Zen, wat een rust, wat een regen, wat een zegen. Nu haast ik me het tuinhuis uit. In het donker struikel ik over mijn eigen voeten of een van de hippiekatten. Ik ren door de donkere tuin het huis in, de trap op, achter de laptop, knop aan en wat doet zo’n zogenaamd snel apparaat er dan lang over.
Mail aan.
Geen mail.

‘Wat ben je allemaal aan het doen? Ik dacht dat je naar bed kwam?’
Dat is Man vanuit de slaapkamer.
‘Ik moet Hippie vinden!’
Van de mail zap ik naar facebook.

En yes! Er is bericht, d.w.z. drie berichten!
De eerste is van Hippie, 17.31 uur, toen ik nog onbezorgd in de weer was met aardappels en andijvie.

Mijn bezorgdheid bedaart. Ze leeft.
Maar. Wat staat er nou over haar poezen!? Het bedrijf durft het niet aan? Welk bedrijf? Wat zei ze ook weer vanochtend in haar haast naar Amsterdam? Iets over kattendiscriminatie in Sri Lanka. Haar poezen mogen haar toekomstige land niet in vanwege hun ras! Daarom kunnen ze niet met haar mee en brengt ze ze naar haar moeder in Amerika, maar de KLM discrimineert haar poezen ook en daarom moeten ze met verschillende vliegtuigen en daar zou dat bedrijf voor zorgen. En dan zou zij ze in Minneapolis van het vrachtvliegtuig halen en ze naar haar moeder brengen. Dat kind is goud voor haar poezen.

Het volgende bericht is van 17.37,  ook van Hippie, een half uur later, toen ik de piepers in de pan had.

Ik ga direct door naar het derde bericht, van 23.03, toen ik haar poezen eten gaf. Net nog.

Ik ben back in Zen en overzie de situatie.
Hippie denkt nog dat ze overmorgen naar Amerika moet om haar poezen naar haar moeder te brengen en haastje-repje morgen in alle vroegte een nieuw paspoort moet halen in Amsterdam en daarna al haar spullen nog moet inpakken en verhuizen naar haar boot…
Hoeft niet!
De poezen gaan niet naar Amerika en zij hoeft er dus ook niet heen. Ze kan ook in Zen.
In de zenuwslopende hectiek is de goede wending niet tot haar doorgedrongen.
De poezen gaan naar Zweden en zo’n fris blond ABBA meisje komt ze halen en dan gaan ze wonen in een Pippi Langkous huis aan de rand van een groot bos.
DE oplossing voor Hippie en haar poezen. Hippie kan over de wereld hippen zonder zorg om haar poezen en voor de poezen is een bos veel leuker dan een stadstuin, ze zijn bomen gewend en kou. Eind goed al goed. En dat dankzij de kattendiscriminatie van Sri Lanka en Nebraska.

Ik schrijf haar gauw een geruststellend berichtje.
Dat ze niet naar Amerika hoeft en alle rust en tijd heeft voor verhuizing van haar spullen naar haar boot en voor de komst van haar Zweedse vriendin. Kan die gelijk haar boot zien, misschien kunnen ze de poezen wel varen naar Zweden! En daarna kan ze met een gerust hart naar Sri, haar nieuwe baan, nieuwe huis, nieuwe leven. Allemaal in Zen.
Ik ga naar bed en Man ligt er al in.

Wordt vervolgd…