Arm

Vijf paar handen hebben mijn arm onder handen gehad. De huisarts, de fysiotherapeut, de Duitse osteopaat, de Hollandse en Andre Schaap. Je kunt er geen een overslaan, dan had je dat wel gedaan.
Schaap is de vreemde eend in de bijt. Volgens hem zit er een kolonie cryptococcussen in mijn arm en die bestrijden we met koperdraad. Daar kunnen ze niet tegen. Ik in het begin ook niet.
De eerste dagen ben ik doodmoe van dat draadje. Op onverwachte momenten en locaties val ik als een blok in slaap om na een uur te denken dat het de volgende dag is, en dan is het vandaag. Die eerste koperen dagen duren op deze manier eindeloos. Dag vier is mijn arm verlamd. Geen vinger wil nog bewegen. Het gevecht zal in volle gang zijn, denk je dan maar. Koper tegen cryptococcus.
De dag erop is de pijn niet te harden en neem ik een ibuprofen. Laat in de middag is de pijn weg en krijg ik mijn arm in beweging, verder dan ooit. Goeie dingen die ibu.
De volgende dag word ik wakker met een opgezwollen linker ooglid.
Het koper, de ibu, de verborgen crypto’s of toeval.

Bewegen is mijn oplossing voor alles. Ik pak de fiets. Nu heb ik op dat moment een broek aan zonder lusjes, maar met een broekzak links van de linkerknie, een rare broek dat geef ik toe. Ik stop het koperdraadje in die afgezakte broekzak en fiets onbekommerd door paden en lanen. Vijf minuten. Krijg ik me toch een zere linkerknie! Alle pijn die ik er ooit had, manifesteert zich tegelijkertijd. Alle keren dat ik op deze knie viel, de druppel kokend water die er een gat in boorde, ja, dat kan, de keer dat mijn linkervoet klem zat tussen de deuren van de trein.
Aan het eind van deze reeks is mijn knie pijnvrij.

Die middag heb ik een afspraak met mijn osteopaat.
Gerben zoekt de oorzaak van de pijn. Hiertoe manipuleert hij alle gewrichten naar alle kanten.
‘O ja, jij bent die vrouw met die soepele gewrichten.’
Bij zulke gewrichten hoort geen bevroren schouder. Er moet een andere oorzaak zijn.
Ik denk aan Koot en Bie ‘houd je erbuiten Kokkie’ en laat de cryptococcus erbuiten. Ieder zijn vak.
Gerben denkt dat het mijn linker nier is.

Gerben gaat regelrecht naar de pijnplek: mijn schouder. Na zes maanden onbeweeglijkheid hangen mijn armspieren erbij als uitgerekt elastiek van een onderbroek uit de 18e eeuw, wat aanvoelt als kronkelend spaghetti. Gerben doet of mijn schouder een tandrad is en zet elke spier op zijn plek.
‘Ik wijs je getraumatiseerde spieren de weg.’
Dat geeft vertrouwen dat er een weg is.

Hij geeft een nieuwe oefening: liggen op rechterzij, linkerarm op zijkant en tillen maar.
Dat gaat dus niet.
Hij tilt mijn arm. Dat gaat dus wel.
Hoe kan dit?
‘Je gewricht is onbeschadigd, maar je hebt geen spierkracht meer.’
Hij geeft een oefenschema. Zodra het gaat, gewicht toevoegen, gewoon een flesje water.
Al gauw krijg ik een nieuwe vorm van pijn: spierpijn!
Heerlijk.

Zo ben ik drie weken zoet met koperdraad en oefenen.
Dan is De Grote Dag: back to Gerben.
Uitkleden, staan, liggen, testen, inmiddels routine voor mij.
Bij Gerben zakt de broek af. Figuurlijk. Want.
Ik ben onvoorstelbaar veel vooruit gegaan in drie weken.
Hij gaat naar zijn computer om te checken wat hij in hemelsnaam de vorige keer met me gedaan heeft.

Leg er de vinger maar eens op. Je weet niet wat helpt. Al heb je het aan den lijve ondervonden.
De fysio, de osteo, het koperdraadje, alles tezamen of de tijd…