Vogelring

Daar zit ik met een vogelring in mijn hand, thuis, na een paar loopdagen langs de IJssel. Ik heb die ring vandaag van de poot van een dode vogel gehaald. Hij of zij lag op parkeerterrein de Blauwe Hand tussen Giethoorn en Zwartsluis. De vogel was niet meer wat hij geweest is, een hoop veren, wit, grijs en puntje zwart, opengereten, maar met nog een maaltje vlees erin. Dus nog niet zolang dood, dan hadden de kraaien hem leeggegeten.
Gelukkig had ik mijn loopmaatje Klaske bij me. Zij heeft altijd een rugzak mee vol spulletjes voor onverwachte zaken. Ditmaal kwam er een flesje alcohol uit om mijn handen te ontsmetten want ik had volgens haar een lijk betast en ze wil niet dat ik de vogelgriep oploop.
Ik dacht aan de vogel, vast een postduif van een kind of een ouwe baas die wacht op zijn duif en met een bakje voer schudt om de duif te lokken en dan komt hij niet. Waar blijft hij?

Eenmaal thuis pak ik de telefoon en bel opa of kleinkind om het droeve nieuws te melden.
Is het nummer geen bestaand nummer. Het heeft ook geen 10 cijfercombinatie, maar 9 cijfers. Zo’n nummer heb ik zelf gehad, dat werden er 10. Deze duif moet ontzettend oud zijn geweest!

Als ik het niet weet, vraag ik graag mijn facebookvriendjes om raad. Al snel komen er antwoorden binnen. Borg vraagt zich af of het wel een telefoonnummer is. Klaas weet dat ik de vondst kan melden bij het NPO en Marianne haar vader was duivenmelker! Ze waarschuwt dat duivenmelkers een apart volkje kunnen zijn. Dat je als kind niet op het duivenhok mag zitten als de duiven verwacht worden, dan moet je met de knuppel het hoenderhok in, want de tijd van binnenkomst is heel belangrijk! Het nummer om de poot is geen telefoonnummer, wat Borg ook al dacht.
Maar er staat wel tel. voor het nummer. En ik zie dat arme kind al op het hok zitten, vader met de karwats ernaast, waar blijft die slome duif, of die viriele, die in heel Europa liefjes heeft.
Google erbij. Dat zijn handige jongens die het nummer herkennen!
In Australie. Dat lijkt mij ver voor een duif. MIsschien was het een dappere dodo en nu is Dodo dood.
In Oostenrijk bestaat het nummer ook.
En in Duitsland. In Keppeln, gemeinde Ueden.
Daar begin ik mee om de telefoonkosten te sparen.

‘Ja hallo…’
Een vrouwenstem.
‘Heeft u vogels?’
‘……’
Ze denkt na. Ik kan wel van de vreemdelingenpolitie of de vogelbelasting zijn en ze heeft vaker haar mond voorbij gepraat.
‘Ik heb een dode vogel gevonden met een ring om de poot en daar staat uw telefoonnummer op.’
‘Welk nummer staat er dan op de poot?’
Dat vind ik zo lief. Het nummer natuurlijk dat zij heeft, anders had ik haar niet aan de lijn. Ze is pas overtuigd als ik het oplees.
‘Staat dat op de poot van de duif?’
‘Dus u heeft duiven?’
‘Ja, maar die zijn van mijn man en die is bij de duiven en ik weet hier niets van.’
Ik ben stomverbaasd dat ik de baas te pakken heb!
‘Welk nummer staat op de ring?’
‘Er staat geen nummer op, alleen uw telefoonnummer.’
‘O ja?’
Duivenman vertelt duidelijk niet alles aan zijn geliefde.
‘Maar waar lag hij dan?’
Leg dat eens even uit aan iemand in een ander land in een andere taal. Waar lag het lijk.

‘Op een parkeerplaats in de buurt van het IJsselmeer, vlakbij Giethoorn.’
Er gaat geen licht branden.
‘Waar woont u zelf?’
‘In Keppeln, in de buurt van Emmerich, achter Arnheim.
‘Dan is uw duif naar het noorden gevlogen, het noordwesten, voorbij Zwolle en Meppel, richting Giethoorn en Zwartsluis. Hij lag op een parkeerplaats genaamd De Blauwe Hand.’
Als je nu denkt dat ze volledig dolgedraaid is van alle geografische aanduidingen, heb je het mis.
‘Der Blaue Hand? Aber daar zijn wij vorige week geweest!’

Toevallig heb ik net van Marianne gehoord dat duivenmelkers hun slappe duiven soms doodslaan omdat ze te sukkelig zijn om een wedstrijd te winnen. En dat doe je natuurlijk niet voor je eigen hok. Blauwe Hand, dat vraagt erom. Daar doen ze het misschien wel allemaal.
‘Was u daar met uw duif?’
‘Nein! We hadden de duiven niet mee!’
Ik kom tot schaamtevolle inkeer. Dan hadden ze hun telefoonnummer er wel afgehaald. Maar vreemd blijft het.
‘Dan is hij u misschien achterna gevlogen.’
Ze lacht. Is dan stil.
‘Ach. We hebben wel een oude duif die geen wedstrijden meer vliegt. Die zit meestal op het dak en vliegt als hij zin heeft, maar die komt altijd terug, die kan de weg dromen… Ach… Dat moet ik zo toch even aan mijn man vertellen. En dan wil hij meteen weten waar hij heen gevlogen is, dat wil hij weten. dat weet ik. Is hij toch nog zo’n eind gevlogen en even gaan zitten en toen kon hij niet meer omhoog komen. Dat hebben duiven soms.’
Ik zie ineens het hele scenario.

‘De duif is achter u aan gevlogen en kon niet meer terug. Is de hele week op de grond blijven scharrelen en vandaag was het druk op de parkeerplaats en toen is hij aangereden door een parkerende auto. Ik denk echt vandaag, want anders hadden de kraaien hem helemaal opgegeten.’
Ze is even stil.
‘Ik ben heel blij dat u ons belt. Dat zal mijn man ook fijn vinden, want kom hem niet aan zijn duiven, en dan weet hij nu waar hij gevonden is. Heel bijzonder dat u ons kon vinden.’
‘Dat is te danken aan uw man, die heeft het telefoonnummer er vast op gezet toen hij geen wedstrijden meer vloog. Dan wilde hij hem vast en zeker ophalen bij de vinder. Helaas kwam ik net te laat langs, anders had hij hem levend op kunnen halen bij mij thuis en nou heb ik hem laten liggen.’