Dat was een boeiende vakantie van begin tot eind. Om met het eind te beginnen: op de terugreis van het Fichtelgebirge naar Hoorn ben ik nu net bij mijn uitgeefster geweest voor ons tweede gesprek: mijn debuut komt eraan! En snel! Met een beetje geluk is het boek er pal voor Sinterklaas en Kerst en kun je het maar raak kopen en wegschenken.
Dat kopen is nieuw voor mij. Ik moet er mijn gedachten voor omgooien.
Zie, daar ga ik al, ik moet niet kopen… ik moet VER kopen en jullie gaan het kopen, ginds, ver van mij en dan krijg ik automatisch na een jaar van elk verkocht boek 1,50 euro.
Weer fout. Ik krijg het niet, dat verdien ik, postuum, of liever, na gedane arbeid en bij leven en welzijn.
Hoewel.
Mocht ik tegen die tijd dood zijn, is dat in het contract opgenomen, wat ik overigens nog niet getekend heb, mijn uitgeefster wel, in volle overgave en vertrouwen, zo is ze, dat heb ik al door. Ik niet dus, want ik krijg tien pagina’s zo gauw niet gelezen en net terug uit de bergen waar mijn pad werd gekruist door meerdere adders, gewoon in het gras naast ons huisje, een vos en een wolf die vanuit het woud op het dak van ons huisje sprong, daar een eekhoorn ving en opat en schrok toen ik naar buiten ging om te kijken wat er op het dak sprong, jawel! Man vindt mij onbesuisd. Ik moet eens nadenken voor ik iets doe. Dus ben ik nu een gewaarschuwd vrouw – overal waar je het absoluut niet verwacht kan een addertje schuilen.
Dat ik even tijd nodig heb begrijpt mijn uitgeefster volkomen. Een vrouw, ja. Toch krijgt zij brieven van verlangende debutanten met als aanhef ‘mijne heren’. Vind je het gek als je manuscript dan gelijk op de onbegeerlijke stapel terecht komt. Dus als je ook iets onder de kurk hebt, weet je dit alvast.
Het is wennen aan mijn huwelijk met mijn uitgeefster. Zo ongeveer voelt het, een huwelijk, vol belofte, vertrouwen, respect, integriteit, samen ben je meer dan de som van twee onderdelen. Nog net geen liefde. Dat heb ik met Man en dat is makkelijk met hem.
Met Man doe ik maar wat, hoef nergens om te denken, zelfs niet in mijn teksten; ik haal hem door het slijk, hemel hem op, verfoei hem en knuffel hem dood, net hoe het uitkomt in mijn tekst. Man is ‘mijn man’ ook niet, hij is mijn bron van inspiratie. Je moet ergens je inspiratie vandaan halen. Dat vind ‘mijn man’ prima, hij weet niet eens wat ik allemaal verzin en verdicht en autobiofictief verhaal. Ik weet het vaak zelf niet. Ik ga zitten en begin…
Dat kan met een column.
Dat kan met een blog.
Dat kan met een manuscript.
Dat wordt anders met een boek. Dat is wennen.
Dat is anders met een uitgeefster. Dat is helemaal wennen. Daarin moet ik mijn weg nog vinden.
Ik kan niet zomaar zeggen wat zij allemaal gezegd heeft, hoe ze deed, wat ze aanhad en hoe ze thee zet, en hoe haar medewerkster de deur opendeed, en de andere medewerkster achter de computer zat, en de bak met schelpen op tafel, en, wat mij helemaal deed smelten en liet voelen dat ik hier goed op mijn plaats ben, het kunstwerk dat tegen de muur stond, drie stukken wrakhout met één overkoepelende stralende cirkel van onverbrekelijke trouw op afbladderend kleurenspel.
Snap je wat ik bedoel?
Ik snap het zelf half. Ik ga ons contract er nog op nalezen en dan tekenen, en eenmaal getekend…
Ik kan al wel vertellen wat het plan van aanpak is.
Of kan dat nou juist niet?
In elk geval kan ik wel zeggen dat zij mijn manuscript hartstikke gaaf vindt, anders zou ze het niet uitgeven.
Ze vindt de karakters te gek en hoe ik alles in mekaar heb gekneed tot een toverbal die smelt op de tong en af en toe stik je er bijna in en telkens krijg je een ander kleurtje voorgeschoteld en uiteindelijk past alles precies.
Toen glunderde ik van oor tot oor, dat kan ik ook wel vertellen.
Ze heeft nog wel wat kleine puntjes, zei ze tactisch tegen het gevoelige schrijfwezentje verscholen achter de bak met schelpen. Ofwel, buitengewoon veel rode strepen dwars door mijn woorden en dat komt binnenkort via de post bij mij. Dat bloedrode gestreep was natuurlijk veel te wegmaaiend net nu ik onder haar belangstelling groei en bloei tot een blakende debutant.
Als ik haar fileerwerk in handen heb, heb ik tot 30 september de (korte) tijd om ervan bij te komen en met bloed aan mijn vingers te tikken en snijden en slijpen tot er uitkomt wat er inzit, het fantastische boek naar ons beider liefste hart en hoogste kunnen, dat dan met graagte gelezen gaat worden…
Dan doet zij nog een keertje de eindredactie en mag ik nog heel even tegensputteren.
Half oktober gaat het naar de vormgever, die maakt er in slechts twee weken een boek van, dan gaan we er samen nog even naar kijken, een minuut of twee, drie en dan is het persklaar, gaat naar de drukker, rolt van de persen en komt in de verkoop.
En dan…
kan iedereen die de afgelopen 422 blogs gratis heeft gelezen een euro of 15 doneren en het boek daarvoor in de plaats krijgen. O nee, kopen – want dan is de uitgeverij aan jou… en kun je in het bezit komen van het eindresultaat van bergen bloed, zweet, tranen, verlangen en liefde.
Zo simpel is het. Meer stelt het niet voor.
De schrijver schrijft, de uitgever geeft uit en de lezer ook.
O ja, daartussen zit nog een duizelingwekkend traject, iets met publiciteit, interviews, artikelen, persberichten, kranten, tijdschriften, radio, tv, tripjes, signeersessies, bibliotheken, vrouwengildes, leesclubs, vertalingen, verfilming en en en…..
36 reacties
Nog een heel gedoe. Ooit overwogen om het via printing on demand uit te geven? Gaat in elk geval een pak sneller.
daar ben jij een lichtend voorbeeld in, in POD, Johan. Voor mij is dat niks – ik moet echt bij de hand gehouden worden als het aankomt op mezelf verkopen 😉
………….En signeren, dat hoort er ook bij, dat je dan achter zo`n tafeltje zit, je de uitzinnige mensen die jouw boek kopen lief aankijkt, vraagt hoe ze heten om dan liefs van Anne voor…in de omslag zetten, en dan sta ik opeens ook voor dat tafeltje en vraag jou, he, ik ben Maja, en kokkerel weleens, ik heb nog geen kookboek, er zijn er al zo veel, maar het recept van mijn zomerse snertbrood heeft nog nooit iemand geproefd, kom je bij me eten?
En dan herken je mij, kiepert me over de tafel jouw boek cadeau, na het signeren: “Lieve Maja, dit boek schenk ik jou, snert je weg! ”
hahaha dikke kus!
wat ben je toch een heerlijke vriendin en collega en voorbeeld uit duizenden, Maja 🙂
haha een schot voor open goal, super ik lig in een deuk. Zie het hele spul al voor me
Dimph, uh…. ik ook dus… 😉
haha wat een heerlijke opwinding is dat.
Herkenbaar, ook het contract. ik geniet weer even mee.
ik zal me zeker melden voor een exemplaar !
Ha Marije, ja joh! Elke nieuwe ervaring is weer de eerste keer….
Bijkomend voordeel is dat ik me weer eens zo groen als een blaadje voel 😉
en wat gaaf dat je ongezien al een exemplaar voor je ziet!
Gloeiende gloeiende Anne … moet ik voortaan voor je gaan betalen??? kinderen een kwartje??
haha
maar alle gekheid terzijde geschoven nu… wat een spannend avontuur je eerste boreling! gaaf ook vrouwen onder elkaar, das toch anders!
alle succes van de wereld gewenst!! ik wacht met spanning af…:)!!
groets en geniet er van!
pastuiven
Ha Pa, ja man, kerel, vent, wij leven natuurlijk het liefst in de wereld van stuif-us-in –
maar dat is in de grotemensenwereld net even anders en dat is wennen en ben blij dat een vrouw mij begeleidt in het land waar ik blind ben –
Gefeliciteerd Anne. En oh, dat gevoel wanneer je jouw eigen boek in je handen houdt! Dat vond ik zelf zo bijzonder. Ik ga beslist 15 euro doneren, ben heel benieuwd. Verheug me nu al op sinterklaas.
dankje Henriëtte! een moment dacht ik dat ik de allerenigste op de wereld in alle tijden was die dit overkomt…. grappig is dat – misschien herken je dat ook wel – zo’n seconde van gloeiend licht… en alvast bedankt voor de in het vooruitzicht gestelde donatie 😉
Het is te begrijpen dat je een beetje in de war en zenuwachtig bent, een huwelijk is tenslotte niet niets en dan nog met een uitgeefster jeempie hahahaha. Maar t komt goed en ik ben reuze trots op je, en feliciteeer je met heel mijn hart dat je droom uit gaat komen, Geweldig.
Liefs van Simone VanKeken xxxxxx
Je bent een schat Simone, dankjewel!
Wow, wat geweldig, gefeliciteerd, loop of zweef je nu ??
Ik ga er beslist kopen kom je hier in de buurt signeren ??
Zorg dat je in DWDD komt ( gratis advies hihi ) super reklame
haha, Dimph, DWDD, goeie tip!
en tuurlijk kom ik signeren, maar dan mag ik wel gauw gaan oefenen op een handtekening 🙂
Wat geweldig voor je Anne. Ik ga zeker je boek lezen en een recensie voor je schrijven als je wilt. Ik kijk er naar uit ! Warme groet.
JOEPIE! De eerste recensente meldt zich!!! Gaaf Mieke! Ik kijk er nu al naar uit, want dan is mijn boek klaar……
Zo benieuwd naar die samensmelting van bloed zweet tranen en een heleboel Liefde!!!!!
Wow, Joepie, Jottem………! Laat die ‘Goed(e) Heilig(e) Man’ maar komen!
Lieverd, Mazzetov!
Ha lieve Joaetta! wat leuk immer verrassende blik hier tegen te komen – inderdaad, de goedheiligman, die kent me natuurlijk van haver tot gort… en ik ben helemaal niet zenuwachtig dat het gaat uitkomen, alles… want het staat toch al in het Grote Boek…. 😉
Oh Anne, wat spannend is het toch. Je hebt het zo enorm verdiend. Ik koop het. Zeker weten.
Liefs,
Kerselaar
Kerselaar, o Kerselaar, ben je daar?
Ik zat me net af te vragen of ik nu een schrijversnaam erbij moet….
Fijn dat je zo meeleeft! Thanxxx
Wat een draaimolen en achtbaan tegelijk, waar je inzit.
En tien pagina’s contract, dat is een lekkere kluif!
Zou het meer zijn dan het standaardcontract dat de meeste uitgevers hanteren? Poeh, hoe verzinnen ze het.
En je hebt niets gezegd over een proefdruk, die zal je toch wel krijgen om nog eens door te lezen en te zien waar er een lettertje is weggevallen en zo?
Maar die rode strepen, dat is wel effe slikken… niet leuk, maar ja, schijnt erbij te horen.
Werk ze, tot 30 september!
Proefdruk…? Misschien is dat ‘het’, wat de uitgeefster en ik gaan doornemen na de vormgever…? Misschien heb ik het van de opwinding niet gehoord – en het contract heb ik nog niet echt bestudeerd – eenmaal thuis, vandaag dus, was ik de hele dag in touw met de timmerman en de trappenman en mijn moeder en miauwende katten en tussendoor een overwoekerde tuin en uitgedroogde planten en 12 onderlakens alleen al van gasten… eerlijk gezegd was ik mijn hele boek even kwijt – goed dat ik ineens benieuwde was of jullie nog wat geschreven hebben onder mijn blog…, bedankt Dani!
Van Harte Anne. Eindelijk je geduld beloont. Sophie gaat lopen als een trein en dat verdient ze. Wow, heerlijk om haar straks in de winkel te zien liggen.
Dankjewel Engel!
Daar zeg je me wat… gaan de winkels het opnemen in hun bestand? De laatste tijd heb ik tal van boeken van bevriende schrijvers tevergeefs gezocht in diverse boekwinkels – hadden ze die schrijver, uitgegeven door een uitgever, dus niet in het bestand en moesten het apart bestellen…
Van mijn werk in een Kinderboekwinkel herinner ik me dat dat normaal is – een boekwinkel heeft beperkt ruimte en invloedrijke uitgevers claimen meters ruimte in de kast, ook van de zgn. winkeldochters, wat ten koste gaat van onbekende goede schrijvers – we kregen geregeld kinderboekschrijvers met een stapeltje van hun boeken in de winkel: of we het alsjeblieft op de toonbank konden leggen… Dat kon dan niet vanwege afspraken met de belangrijkste uitgevers – net zoals Mars bij de benzinepompen meteen rechts naast de toonbank ligt vanwege contracten – en bij de krant heb ik het ook meegemaakt, zgn. wurgcontracten…. dus…
ik laat het aan mijn uitgeefster over en ik richt me nu op het afmaken van mijn debuut en straks de vraag van de lezers en de hulp van…., ja, engelen 🙂
Iets uitgeven op zich kan mij bekoren als ik maar niet gans die rompqlomp over mok heen krijg ik zou wensen het nooit geschreven te hebben.
…. ja, daar kan ik me iets bij voorstellen, Edgard….
maar tegelijk zit er ook iets in mij dat ervoor gaat – en als ik dan eenmaal achter zo’n tafel zit, of voor zo’n zaal sta, nou, dan wordt het lachen hoor 😉
Lieve Anne, het gaat echt gebeuren: straks heb jij een stapel bladzijden in handen die je jouw boek kunt noemen! Ik wil er niet voor doneren, maar wel voor betalen want dat pleegt men te doen voor een boek 🙂
Wat een avontuur en wat een addertjes (trouwens vet te gek dat je een wolf zag – en nog een staartje eekhoorn?) en wat een vertrouwen! € 1,50 per verkocht boek is geloof ik wel normaal, dat krijgt een andere auteur (ahum) die ik ken ook.
Ik wil je nog een hart onder de riem steken over al die venijnige rooie strepen: het betekent alleen maar dat ze het uitermate goed gelezen heeft (dat is een heel goed teken) en dat ze je suggereert hier en daar nog wat te veranderen. Dat doe ik ook als ik redigeer, daar raken mensen ook wel ontmoedigd, maar het betekent alleen dat er heel goed gekeken wordt opdat je het maximale optimale uit je tekst kunt halen.
Dus zie het als interesse, nauwgezetheid en positieve feedback, die rooie strepen 🙂
Ik ben heel blij voor je en ik vind het ook kicken als ‘jij’ in de winkel ligt.
Lieve groeten!
Ik wist helemaal niet dat jij redacteur bent, Marjolein! Wat fijn dat je inzage geeft in dit werk!
Het zet me gelijk op de grond. Nuchter. Want zo is het wel. Weet je, het doet me nu al goed deze andere vorm van aandacht voor mijn werk – dus niet voor mij als persoon – eerlijk gezegd verlang ik al heel lang naar iemand die mijn werk beoordeelt met een oog dat ik niet wist – omdat ik zo goed wil schrijven als ik kan, en ik ben mijn eigen blinde vlek –
wat zijn mijn valkuilen – waar ben ik te simpel, te moeilijk, te langdradig, uitleggerig – kloppen karakters, situaties – is de compositie goed, de rode draad, plot – ritme, zinsbouw – alles eigenlijk – en in een flits zie ik nu dat dit het oog is dat ik zocht – dus hoezo piep ik? misschien is piepen de indicatie dat je de grens van je kunnen nadert, de poort naar het onbekende… bedankt Marjolein!
LEUKLIKELEUK!!!!
Lieflieflief!
Ik vind mezelf anders een bar slechte verkoper :-).
maar je doet het wel en je gaat ervoor – en dat bewonder ik – en natuurlijk heb ik je boek gevonden en gekocht.
Spannend hoor – lijkt me fantastisch om een zelfgeschreven boek vast te hebben….
ja, zo eenvoudig is het Ramirez… je eigen boek in je eigen handen…
weet je wie me dat ook zei? de elektricien uit de buurt, maar dan in het Fichtelgebirge.
De ochtend van mijn vertrek kwam hij naar me toe ‘Frau Wellinkaa, het is niet belangrijk of uw boek sukses heeft bij anderen, het gaat erom dat u het straks in uw hand hebt, uw eigen werk, vervuld van uw ziel…’ in het Duits klinkt het nog mysterieuzer ‘Seele…’