Ons Duitse huisje staat op een berg waar de Hunenkoning zijn einde vond, misschien heet onze berg daarom Koningsheide. De mare gaat dat de schat van de koning ergens op onze berg verborgen is. Berggrond is weinig waard, kost amper iets, een euro per vierkante meter, zoiets. Bij een huisje op een berg hoort dus gewoonlijk een enorme lap grond en als je die grond aan zichzelf overlaat, komen de bomen vanzelf, berken en ahorns, beuken en eiken, naaldbomen en zelfs kersenbomen zijn bij ons beland.
In de bomen komen mezen en vinken die van kersen en zaden houden. In de winterse sneeuw steekt het koperen verenkleed van de goudvinken prachtig af, al kun je dat op mijn foto amper zien, maar dat ligt niet aan hen.
Eekhoorns springen van boom naar boom, hun staart als machtig roer, takken zwiepen diep door en dan zie je ze in de verte zitten, soms met een sparappel in de kleine klauwtjes om zaadjes eruit peuzelen.
Als mens begint het ingrijpen in de natuur al gauw. Het is te verleidelijk. Dus hang je een voederbakje op voor de vogeltjes, en jawel.
Eerst komen de verkenners, de grote jongens, de Vlaamse Gaai, de kauw en de kraai. Dan komen de vinken en mezen, muizen en zelfs een schaap staat voor je deur.
Man schrikt van het gevaarte en dapper als ik ben als het op de natuur en haar schepselen aankomt, ga ik naar buiten en leidt het schaap de berg op, eenvoudig door te gaan lopen, volgt het me als een mak schaap.
Ik klop aan bij buuf verder op de berg, zij wijst omhoog, waar de man van het schaap woont, niet de ram, maar iemand van buiten die een schaap heeft gekocht en er de helft van de tijd niet is, want dan is hij in de stad en laat hij dat arme schaap aan haar lot over.
Dat weet je dan ook weer. Op naar boven, schaap achter me aan, en als het aarzelt bij een smal watertje, dat siepelt uit een bron, ga ik hem voor, spring erover en als er 1 schaap over de dam is, volgen er meer. Zo bereiken we de stal, ga ik erin, schaap iook, ik eruit en gauw het hek dicht.
Tsjonge wat ben ik toch een echte bergbewoner aan het worden, vol dierenliefde en burenhulp.
Daar komen de eekhoorns ook achter. In heinde en verre vertellen ze het aan elkaar door, vriend en vijand, rood en zwart, inheems en uitheems, de mare gaat, je hebt nog nooit zoiets leuks van dichtbij gezien.
Ook de vos is blij met mij. Elk hapje dat ik uit de mond spaar, gooi ik achterin de ‘tuin’, aan de rand van het bos, en elke ochtend is het weg. De kraaien zijn er weer als de kippen bij, en wie volgt? De vos!
Het leven op een berg zit in anders in elkaar dan op het eerste oog.
Om het beter te zien en de foto te vergroten klik je erop, om terug te keren naar het blog klik je bovenin je eigen venster op het witte pijltje in blauwe cirkel waarmee je terug gaat, anders moet je weer opnieuw inloggen.. .
Wordt vervolgd
21 reacties
Wat leuk om te lezen en de foto’s te zien ! Ik kijk uit naar het vervolg, Anne !
fijn Mieke!
het zijn wat klunzige foto’s, ik heb geen telelens of statief, gewoon zo’n klein dingetje – en ik ben meestal te laat… maar je krijgt toch een beeld…
De dieren zullen je niet graag hebben zien vertrekken!
🙂
Sorry Anne, nu wil ik toch ff niet al te belerend wezen, maar in mijn ogen is de vogel die jij betiteld als kraai toch echt een ekster hoor. Een kraai is alleen maar zwart en niet zwart-wit. Overigens jaloers op jullie stekje op de berg, of daar nu de schat van koning Arthus ligt begraven of niet, volgens mij wonen jullie op goud. :D)
Egbert Jan heeft deze ronde met glans doorstaan!
het IS een ekster, Elster zoals ze daar zeggen 😉
Heerlijk vakantieverhaal!!
dank Marleen, om heimwee van te krijgen hè…
Heerlijke plek lijkt het me, waar de natuur nog haar Goddelijke gang kan gaan; weer graag gelezen!
Dat is het Marije, een plek waar de natuur haar Goddelijke gang gaat – mooi gezegd. Dankje!
lief,gewoon heel lief…
wat leuk Joyce om jou hier te zien.
Een vakantie plaats waar velen jaloers op zullen zijn.
Eksters en kauwen, ook kraaien en duiven soms vechten elkaar hier het tuintje uit als ik brood strooi. Maar ik doe het eigenlijk voor de mussen en de meesjes en zo. Nu maak ik drie plekken met stukken van verschillende grootte, maar of dat helpt?
Vorig jaar waren we in een huisje op de heuvels langs de Rijn. Omgeven door natuur, net als jullie. En als je buitenkwam, ging er een luidspreker aan met vogelgeluiden, zo klonk het tenminste. Duizenden vogels tegelijkertijd door elkaar, zo apart. Ik vermoed dat dat bij jullie ook zo is?
Hoe meer je in de natuur bent, hoe meer je er oog voor krijgt.
Leuke bijdrage Dani!
Misschien een idee om grof gaas om de voederplaats van de kleine vogeltjes te doen? Dan kunnen zij erdoorheen en de groten niet.
Lieve Anne,
Ik klikte op het plaatje en zag meteen dat het een ekster was. Zonder klikken had ik het niet gezien. Of is het clicken?
Ha Kees,
De kraaien doen het ook, maar die staan niet op de foto…. en hoe je klikken schrijft, weet ik ook niet, als je het maar doet 😉
Ben reuze benieuwd naar t vervolg, misschien ga jij wel voor t schaap zorgen, t arme schaap aan zn lot overgelaten.
Ha Simone,
Het vervolg komt eraan – nog even geduld….
Zo’n schaap heeft hooi, stro en water nodig Anne…
Heel goed Annet, maar inmiddels ben ik thuis….. in Hoorn dus….