Nu mijn manuscript zich ontpopt tot een boek, verandert mijn positie. Dat is ontdekken, dat is wennen. Zolang ben je bezig met de inhoud van je verhaal, de karakters, het plot, de rode draad, het thema, de taal, de stijl, begin en eind… Ineens gaat het om de presentatie, de eerste indruk, hoe oogt het, hoe klinkt het.
Is het uitnodigend voor de lezer?
Dat is wennen. Dat is leren kijken met andere ogen, het oog van de lezer. Mijn uitgever prikkelt dat nieuwe oog, jullie wijzen me de weg.
De weg van de lezer naar het boek gaat via de zintuigen, van buiten naar binnen, hoe oogt de voorkant; illustratie, titel, zelfs de naam van de schrijver speelt onbewust een rol. Ben je eenmaal binnen, dan valt de buitenkant weg. Dan zie je geen letters, geen zinnen, dan zie je het verhaal, en als het goed is, beleef je het in jezelf.
Zoals Otto het verwoordt in mijn roman:’Niet de klei is de kruik, maar de leegte binnenin.’
Als schrijver zit je in de leegte waar verhalen ontstaan. Als uitgever en boekverkoper zit je met de klei die je aan de man moet brengen. Het verschil in een notendop.
Elke bijdrage onder mijn stuk van eergisteren heeft me geraakt en iets met me gedaan, als een spinnendraad van licht… Stuk voor stuk getuigen deze bijdragen van inleving en meedenken, kritische, liefdevolle aandacht, voor mij. Een weelde.
Ik krijg altijd meteen beelden en zie nu een zweefmolen. Vanuit de stoeltjes zie je de horizon en daar voorbij, en/of de spil, waar alles om draait. De reacties onder mijn vraag hebben me de weg gewezen van de periferie terug naar mezelf. Heel hartelijk bedankt!
Mijn eigen naam is goed genoeg, die past als een jas, en de titel die zich spontaan aandiende en zich telkens bewees tijdens het schrijfproces, past als een jas bij het boek.
En dan zien we in de praktijk wel weer…
22 reacties
Wat mooi omschrenven jij bent begonnen als die leegte in de kruik, geen zorgen t gaat geweldig worden zeker weten. Liefs Simone <3
Wat een vertrouwen, heerlijk Simone.
Ik krijg het helemaal warm dat je lekker bij jezelf blijft. Dat is de enige manier volgens mij om te kunnen blijven schrijven vanuit wie je bent en DAAR gaat het nou net om. Dat is waar wij blij van worden en waarvan ik telkens vind dat de wereld toch zo’n leuke plek is met mensen zoals jij die ons “in vervoering” brengen met al die mooie schrijfsels. You go “Anne Vellinga” 😉
Warme knuf!
Tara <3
🙂 je maakt me blij Tara, knuf terug!
Wij lezers zijn allang binnengekomen in de warme kamers, waarin we in jou onszelf tegenkomen, wat voor kaft er ook omheen gaat.
De nieuwe lezer moeten nog uitgenodigd om de deur te openen, zijn jas uit te doen en zich thuis te voelen.
:-)))
Wat zeg je dat gezellig, Marije – ook van de nieuwe lezer, ik zie het helemaal voor me. 🙂
Spannend! Mijn eerste boek was er ook plotseling maar daarna bleek mijn tweede boek toch een worsteling met uitgevers. Zelf ervaar ik het nog steeds als een storend oponthoud in mijn schrijfactiviteiten, dat ik steeds op zoek moet om mijn werk aan uitgevers te presenteren. Het gehele kneedproces tot en met mijn voorstel van de kaft, moet opnieuw gedaan worden, om vervolgens toch weer een andere kaft van de uitgever te moeten gebruiken. Dus om in jouw beeldspraak te blijven: De leegte is eigenlijk de kruik maar dat alleen is niet voldoende want het voorstel voor de klei, moet je toch ook zelf maken. Na de zweefmolen met het bijbehorende kriebelende onderbuikgevoel kom je uiteindelijk toch weer met twee benen op de keiharde grond terug. Maar de smaak van een uitgegeven boek, ben je in ieder geval wel rijker.
Aah, jij kent het hele proces, Henry – en vooral het neerkomen met twee benen op de keiharde grond… dank voor het delen van je ervaring.
Zo is dat, Anne 🙂 Streep onder dit onderwerp en verder gaan !
YES Mieke!
Op een gegeven moment moet je je ‘kindje’ ook los durven laten. Als je zelf er tevreden over bent zeker.
Dat is het eigenaardige Johan, ik dacht dat ik mijn kind uit handen had gegeven, met al haar gebreken, ze mag er zijn, toe maar, ga nu maar – en dan krijg je het weer terug. Debuteren is net een kleuterschool, komt je kind ineens weer thuis…. en moet morgen weer naar de juf 😉
He, wat ben ik blij dat je voor ‘gewoon’ je eigen naam kiest! Anne Vellinga, dat BEN jij, zo kennen wij jou (althans, een deel van jou) en zo mogen we een ander deel leren kennen via je boek. Dat je kunt schrijven, bewijs je met ieder stukje, maar een boek! Wow.
Ik kijk er naar uit 🙂
(Nog even dat vorige stukje opzoeken, ik geloof dat ik wat gemist heb!)
Liefs,
M.
Leuke reactie Marjolein 🙂
Gelukkig Anne Vellinga.
Die opmerking van jou onder mijn vraag deed de deur dicht Kees, of juist open, het is maar hoe je het bekijkt 😉
Wat ik lees is, je schrijft sneller dan je kan vergeten en de hulp die je krijgt zal achteraf de lege gaten door jezelf doen invullen.
Heerlijk Edgard, een cryptische opmerking naar mijn hart.
Blijf gewoon de ontdekking die jouw uitgever deed, blijf Anne, blijf dicht bij jezelf, daarom viel je op..
🙂 Maja 🙂
Lieve Anne, fijn en gelukkig dat het labyrint je weer terugleidt naar het hart waar jij, Anne Vellinga, als enige bent wie jij bent ..
Wijs gesproken Yvonne, dank.