Auteur & kunstenaar

Lopen ~ samenkomen (6)

samen mixed media ~ Anne Vellinga

Eén keer langs de Amstel is genoeg om vaker te lopen met mijn moeder. Dan ben ik gelijk van haar vroege invallen in mijn huis af. Dat zij om tien uur haar boeltje aan kant heeft, wil niet zeggen dat ik mijn bed uit ben. Daar wil ik geen woord voor, want het gaat haar niet aan dat ik er pas om drie uur in lig en dan slaap ik nog niet. Nieuwe liefde, wat wil je?

De nieuwe liefde is meteen enthousiast over mijn looptoekomst en gaat een volle stap verder: ‘dan moeten jullie in Waterland gaan lopen, dat biedt meer ruimte, anders heb jij er na drie keer genoeg van.’
Ik vraag niet waarom hij ons lopen wilde bestendigen; in die tijd heb ik geen oog voor beweegredenen, ik heb niet eens door waarom ik met mijn moeder wil lopen, ja, dat ze dan niet onverwacht komt en dat we elkaar toch zien en dat zij ook eens haar mond houdt.

Diezelfde avond rijden Kees en ik kriskras door de kroon van Amsterdam, het weidse Waterland, doorsneden door sloten en smalle weggetjes. We zoeken routes en parkeerplekken van waaruit we rondjes kunnen lopen. Met de kilometerteller meten we diverse trajecten; het kortst is een rondje Marken, tien kilometer, vervolgens de dijk tussen Monnickendam en Marken, dat moet dan wel heen en terug, maar in Marken is een uitspanning waar we poffertjes kunnen eten en naar de wc. Ook belangrijk. Er zijn café’s in Broek-in-Waterland, Uitdam, Monnickendam en Marken, dus we kunnen telkens anders lopen en uitrusten, aldus mijn gids in visionaire staat.

De volgende dag fiets ik opgewonden naar Aal. Ze zal wel opkijken. Nou, ze springt nog net niet tegen het plafond. Zo enthousiast heb ik haar nog nooit zien reageren.
‘Dan gaan we nu meteen naar Carl Denig, want je moet loopschoenen hebben.’
Voor ik kan protesteren, snijdt ze me de pas af, ‘die schoenen krijg je van mij, want ik weet nooit wat ik jou moet geven. Marco krijgt altijd een overhemd voor zijn verjaardag en jij wilt nooit kleren.’

De schoenen zijn prijzig en ik moet er rare dingen mee doen: veters rijgen en op drie manieren dichtbinden en over een schuine plank naar boven lopen en naar beneden, al is Waterland het platste stukje Nederland. Ik kom uit bij waterdichte Meindl’s en Aal bij Lowa’s, want zij wil ook hoge schoenen.

‘Je krijgt ook een fleecejack van me en een loopbroek.’
Ik weer haastig af dat ik geen kunststof aan mijn lijf wil. Zij komt met lichtgewicht, warm, koel, luchtdoorlatend, vochtwerend, snel droog, en of dat niet genoeg is, komt Carl Denig daar bovenop met een aanbieding die we niet kunnen afslaan.
Onder deze druk komt mijn ware argument aan de oppervlakte.
‘Die schoenen wil ik ook niet. Ik wil niets. Dan voel ik me verplicht aan je en dat wil ik niet.’

Mijn moeder deinst achteruit, buik vooruit, hoofd in de nek, haar observatiestand. Een penibel moment, zo precair dat de Denigvent van schrik ook een stap achteruit doet. Ik voel me vreselijk en wil het liefst de winkel uitrennen maar mijn voeten staan in beton gegoten in die Meindl’s.
Aal veert terug en doet waar zij goed in was: situaties redden en over haar ego heenstappen. Ze kijkt me aan en opent haar handen. Voor de ogen van Carl doen wij de sportgroet. Als mijn vuist mijn hart raakt, valt het schild eraf.

 

Deel dit bericht:

Eva Terra Incognita

Eva Terra Incognita
Te bestellen bij de boekhandel

Sophie - Genius Loci

Sophie - Genius Loci
Te bestellen bij de boekhandel

24 reacties

  1. Mooiiii Anne , hoe Kees je het zetje heeft gegeven.
    Bijzonder de tegenstelling tussen moedet en dochter : de observatiestand van je moeder en jij in beton gegoten….en dan het slot zo onroerend de verbondenheid met een woordloze sportgroet. Met veel invoelende liefde gelezen xxxxx

  2. Ja, van die vreselijke schoenen, die ‘moeten’ en waar je alleen maar zere ‘……’ van krijgt en toen liet de loopgroep me ook nog 26 km lopen i.p.v. de beloofde 20. Aan blaren geen gebrek,. Gossie dat was afzien, ik heb die krengen nooit meer gedragen en staan nog steeds in de kast.
    Moet ze nu maar lozen, misschien op marktplaats zetten, kijken wat een gek er voor geeft.
    Anne loop je nog, het is maat 39.

  3. Goedemorgen Corry, wat een herkenning! Ik loop nog steeds, maar dan op maat 38, en te grote schoenen is nog weer extra lastig, want dat heb ik ook al eens gehad… maar lief dat je het aanbiedt! wie weet is er een andere liefhebber, reageer gerust en het komt voor elkaar ???? ~ groetjes!

  4. graag gelezen ..weer 😉 moeder met een ´willetje ´zo ook de dochter 😉 ´t wordt nog spannend 😉

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *