Gedichtendag

Morgen is het Gedichtendag en het thema is ‘stroom’. 
Ik herinner me het jaar dat ik dichtte. Het was geen gemakkelijk jaar, en dat zijn de vruchtbaarste jaren. Mijn vader was overleden en dat deed pijn, een doffe, vlijmende, droeve pijn die mijn innerlijk onder stroom zette.
Ik ging puntjes zetten met een zwarte pen, ontelbare stipjes, uitwassend tot tekeningen. ‘s Nachts kreeg ik dromen van het intenste soort, dit werden gedichten, 44 pentekeningen, 44 gedichten, een queeste. 

Ik geloof dat ieder mens van die momenten heeft, momenten dat je toverspreuken nodig hebt om je emotie uit te drukken, je pijn, je verdriet, maar ook je vreugde, je euforie, van die momenten dat je onder stroom staat en er woorden of klanken uit je komen waar je zelf van staat te kijken, en anders je omgeving wel. Volgens mij is ‘mama’ ons eerste gedicht, een klankdicht dat zijn gelijke nog niet gevonden heeft. Nog korter is ‘mmm’.
Ik herinner me mijn verbaasde vreugde van de ontdekking van taal, klank, woorden, betekenis, ritme. Ik herinner me het moment dat mijn broer dat ervoer, een totaal ander moment, andere leeftijd, andere omstandigheid. Hij was zo’n jongetje dat niet wilde praten, hij ‘brabbelde’. Hij was een onderzoeker en doenerr en taal ging hem veel te langzaam. Toen hij eenmaal zo oud was dat hij een brommer had, een lor die het telkens begaf, haalde hij dat kreng uit elkaar, legde alle onderdelen op ons piepkleine grasveldje en zette hem weer in elkaar. Dat ging gepaard met een taalervaring die zijn weerga niet kende. Ouders noemen het vloeken en ongepast, maar als zusje luisterde ik gebiologeerd naar de waterval van taal en vooral taalvondsten die mijn broer in geen 16 jaar had aangeboord. Wat een taalcreativiteit!

Ik nodig je van harte uit bij de reacties een gedicht te plaatsen, het kan ook een enkele regel zijn, een zin die je raakt, waar je door geraakt bent, waar je iets mee hebt. Zie maar. Gewoon doen. Doe ik ook.

bomen beven
vreemde talen
geven levend
doodssignalen

het trillen gaat
door bloed en been
de wortels slaan
door alles heen

diep in de aarde
ontwaakt de pijn
moeder van mensen
leven te zijn

bomen zwiepen
woest is het woud
bevende aarde
niets is vertrouwd

bliksemschichten
feller dan licht
seinen schichtig
het doodsbericht

hel is de aarde
slangenvuur
vallende bomen
het laatste uur