Ted van Lieshout

Voor zover ik weet, heb ik in mijn leven tweemaal omgang gehad met een pedofiel.
Nodigt deze zin uit tot verder lezen, waarachtige belangstelling, of komen er direct emoties vrij die beginnen met AF! Afschuw. Afkeer. Afblijven.
Ik kan er sappige details aan toe voegen. Dat ik met een pedofiel in bed heb gelegen. In Parijs.
Ik verdenk sommige schrijvers ervan dat zij zulke zinnen gebruiken (cq. misbruiken). Misschien is het een goede openingszin van een roman die gaandeweg de context en de lagen eronder blootlegt. ‘Ik was boven de 30, hij het dubbele. We lagen op de houten rand van het bed, twee lege meters tussen ons in.’ Dit is waar, maar nee, ik ga die roman niet schrijven, dat heeft Ted van Lieshout gedaan op grond van zijn ervaring als kind.
Onlangs besteedde Het uur van de Wolf er een uitzending aan. 
http://tvblik.nl/het-uur-van-de-wolf/ik-zal-uw-naam-niet-noemen
 ‘Mijn meneer’ is het romandebuut van Van Lieshout, die zijn sporen in de kinderboekenwereld verdiend heeft. In dit gewaagde romandebuut vertelt hij van ‘zijn meneer’. Ted was een bijzonder jongetje, niemand die het zag, terwijl het zou kunnen, van de ene dag op de andere ontdekt worden, beroemd zijn. Op zekere dag werd Ted ontdekt. De ervaring gaat ver en is hem dierbaar. Hij had hem niet willen missen. Hij denkt niet dat hij erdoor beschadigd is. Dit is de bestaansgrond van dit boek. Het doet Van Lieshoud pijn dat er een hetze is tegen pedofielen, een hetze die begint op het moment dat er rook is, zonder dat er weet is van de hoed en de rand.
De NTR documentaire volgt het wordingsproces. Het schrijven, de bezinning, gesprekken met zijn moeder die met een lach uitspreekt wat iedereen denkt ‘pedofielen zullen het allemaal willen lezen’,  een boottocht met een bevriend schrijver die geen spaan heel laat van het manuscript en de idee erachter, de redactrice van Querido die het goed en mooi vindt. Gelukkig maar. Nu kunnen we door de ogen van een kind kijken naar het grootste taboe en in ons hart ruimte maken voor de hele medaille.