Sinds een paar dagen ben ik op facebook. Daar moet je kort zijn. Dus zet ik bij sport kortaf: ‘lopen’.
Meteen reageert Dirk Pool, inmiddels mijn vriend, of lopen iets anders is dan wandelen. Dirk heeft een rot ongeluk gehad en ligt nu in het ziekenhuis. Gisteren zijn zijn benen niet gewassen, dus dan valt zo’n woord op, ‘lopen’. Kon Dirk maar lopen of wandelen, strompelen desnoods, schuifelen, hinkelen, maakt niet uit, als het maar op twee benen is, op twee voeten.
Met zijn vraag kon ik op fb (facebook op z’n kortst) niet uit de voeten. De vraag is goed, omdat hij uitnodigt en inspireert tot bezinning.
Is er verschil tussen lopen en wandelen.
Als je de woorden uitspreekt, bespeur je meteen een verschil.
Je wandelt door een park en aanschouwt het geboomte en gedierte, vervolgens voert de wandeling door een pittoresk stadje, waar kerktorens, gevels en grachtengordels aanschouwd worden.
Lopen heeft niets van dat, al kan het ermee beginnen.
Lopen begint waar wandelen ophoudt. Je lichaam neemt het over.
Je voeten voelen de grond, zuigende klei, harde steenslag, ronde kiezels, verende bosgrond en stug zand. Je adem zakt, je neus gaat open, je oren en je hart, je voelsprieten strekken zich uit.
Geritsel achter geruis, een adder in een droge sloot, zacht trillen van de grond onder je voeten, een vossenschim achter dicht struikgewas, geklop, zes reeen kruisen je pad, dreunend geklop, drie wilde stieren in galop, zacht geklop, een specht in dood hout, getik, een druppel water in een plas.
Nog een stap verder lost het verschil op, verdwijnt de scheidingslijn, je bent erin, in de natuur, je eigen natuur.
Geritsel in boomkruinen als zuchtjes hoge wind, regen op komst. Je loopt naar een verborgen schuurtje dat klaarstaat op het moment dat de donder losbarst. Er is geen verschil.
Een ademhaling van beneden, je voeten lopen naar de sloot waar een koe verdrinkt, voor loeien al te moe, zijn poten vastgezogen, alleen zijn neusgaten er nog half bovenuit.
Een doffe plof van achteren, een schaap op zijn rug.
Knettergeluidjes, zacht als het afstrijken van een lucifer in een zwarte kelder. Een zweem van geur en geluid trekt je voeten naar de plek des onheils, waar eik en beuk ter markering staan.
Je voeten vinden redding, de boer, de brandweer.
,,Goed dat u daar toevallig wandelde.”
Ik wandelde niet, ik liep. Dat was het goede. Mijn lichaam was ingeschakeld.
Lopen verbindt met de wijsheid die in ons lichaam geprogrammeerd zit, een wijsheid waaraan ik dagelijks voorbij loop in mijn haast.
In dit snelle leven zoek ik het in facebook, en kom Dirk tegen. Dit kon wel eens de nieuwe sport zijn, die verbindt met het Grote Onbekende waar wij deel van zijn.
Menu
5 reacties
Heel mooi geschreven Anne
Jaaa… dat is een groot verschil wandelen of lopen!
Dat heb ik begrepen toen mijn zuster mij vroeg of ik speciale en welke schoenen ik droeg als ik buiten liep.
“Nee… ik heb gewoon aan wat ik die dag toevallig in de bijkeuken tegen kom”, antwoorde ik tja ik heb kleinkinderen dus loop ook wel eens achter een kinderwagen of met een peutertje aan de hand. Soms met een vriendin en ja dan stappen we stevig door.
M’n volgende vraag was:” Hoezo wandel jij zo veel?”
“Ik wandel niet ik LOOP”: was het bokkige antwoord.
Groeten Joke W-D.
dag Anne bij jou is het wandeling een mijmering in de tijd en lopen een groot avontuur. Mooi beschreven. Ga daar zelf nog een keer over nadenken. Dank voor het delen. Nog vier weken en dan ga ik revalideren. Dan zullen mijn eerste stappen die zijn van een pasgeborene, zonder kracht en zonder tijd te mijmeren, maar echt de eerste stappen met pijnscheuten in de spieren die waren vergeten dat ze bestaan.
Mooi gezegd Anne, ik voelde het helemaal mee.
Mijn man en ik wandelen ook heel veel, een dag niet gelopen is een dag niet geleefd.
Als je loopt hoor zie ,hoor, en ruik je alles.
Je ontmoet ook zoveel mensen echt!
Even bij elkaar stilstaan echt luisteren naar elkaar,je loopt, dus… je hebt de tijd.
Mensen willen graag hun verhaal kwijt. Je luistert en laat het als je doorloopt weer achter je.
In 2004 wandelden we vanuit Hoorn naar Rome en werden echt Pelgrims.
Terug naar de basis van het leven, waar slapen we ,waar eten we en hoe komen we er .
Genieten van de ontmoetingen met mens en dier.
Vertrouwen op God en medemens en daarin niet teleurgestelt worden.
We ontdekten dat er zoveel goede en lieve mensen zijn die ons hielpen met de weg vinden en ons onderdak gaven.
Maar ook in ons mooie N.H. vinden we dit alles, dus we hopen nog lang te mogen wandelen.
p.s. We missen je stukjes wel hoor in de krant.
Beste Truus,
Wat een mooie, bijzondere ervaring zo’n pelgrimstocht naar Rome. Ik ben meteen benieuwd naar meer. De aanleiding, het ver-loop, de tijdspanne, de route en vooral de ervaringen. Al heb je dat goed beknopt weten weer te geven. De positieve ervaringen die je opdoet met je medemens, het gedragen voelen, ja, heel mooi. Dankjewel hiervoor.
En ook dat je me mist in de krant. Dat heb ik ook. Daarom ben ik een blog begonnen, en het leuke daarvan is dat het bina elke dag is, soms met foto erbij, en je kunt direct reageren op elkaar.
Ik hoop je nog veel aan te treffen!
Warme groet, Anne