Aanloop

Van het een komt het ander en daardoor zitten wij nu met een schimmelschuur. Het begon ermee dat wij een schuur te kort kwamen. Dat heb je met een boerderij. Daar is altijd wat te doen, wat te klussen, wat weg te zetten. Daar hoort een schuur bij, een flinke schuur, zo’n schuur waar al het gereedschap in kan, dat bij een boerderij komt kijken. Een schuur met een kast met voldoende planken, een schuur met een werkbank en haken erboven, een schuur met een deur die op slot kan en een raam om de tuin in te kijken. Zo’n schuur. Nou, die schuur kwamen wij tekort zo’n jaar of twee jaar geleden. Van de ene dag op de andere zag man door de bomen het bos niet meer.
Man is best netjes, maar dan moet hij wel kasten en planken en haken en een werkbank hebben. Die had hij niet. Niet meer. Eerst had hij die wel dus. Toen de boerderij nog niet verbouwd was. Toen was de boerderij zijn schuur, 1600 kuub vol plek en planken, rommel en rotzooi, materiaal en materie. Man had het naar zijn zin. Man was de koning te rijk. De lol kon niet op. Naarmate zijn klussen vorderden en er meer kamers en keukens en badkamers onder zijn noeste timmerhanden ontstonden, werd hij zelf  meer en meer in een hoek gedreven. Tot hij tenslotte zijn werkbank en planken en haken in de laatste hoek, de voormalige dars had, de plek waar de boer zijn hooiwagen stalde, we spreken van 1920. Ook de kruiwagen van man, zijn slijptol, zakken cement en stapels tegels stonden opgetast in deze laatste hoek der Mohikanen. Het paste net. Hij kon er zelf niet meer bij, maar dat hoefde ook niet, hij was er klaar mee.

En toen, zoals dat in elk goed verhaal pleegt te gebeuren, gebeurde er iets waardoor alles veranderde. Van de ene dag op de andere. Mijn moeder kwam een weekje logeren. De aanleiding had van meet af aan iets onheilspellends. Een acute ziekenhuisopname van haar huisgenoot en vriendin. Je verwacht het, maar toch was het onverwacht. Zo onverwacht, dat wij voor deze logeerpartij halsoverkop onze vakantie die net drie dagen begonnen was, moesten onderbreken. Wij raceten van het oosten van Duitsland naar het westen van Nederland om moeder een weekje op te vangen.
Wat je wel eens vreest, geschiedde. Vriendin had het zelf haar hele leven al gevreesd en gezworen nooit naar het ziekenhuis te gaan, ‘want dan kom je er niet meer uit.’ Deze profetische blik, die vriendin vaker ten toon spreidde, werd helaas bewaarheid. Ze overleefde het ziekenhuis niet.  Aan dit en alles daaromheen zou ik een boek kunnen wijden, maar dat doe ik nu even niet. Het gaat nu over het schimmelschuurtje.
Goed.
Mijn moeder logeerde bij ons en dat logeren nam vaste vormen aan, steeds vastere. Van het een komt het ander. Mijn moeder kreeg aanloop. Door de combinatie van Parkinson en leeftijd had ze steeds meer hulp en ook hulpmiddelen nodig, en die laatsten, we naderen het schuurtje, pasten niet in haar studio. Je kent de hulpstukken wel, zoals daar zijn: de rollator, de rolstoel en de zitbal, zo’n joekel van een bal waar zij nooit op zit, de hulpen des te meer. De bal is goed voor rug en bekken. In geval van mijn moeder is zij er ook nog kunstnaar bij en die hebben hun eigen behoeften. Schilderen doe je aan een ezel, geen kinderachtig dingetje, een gevaarte.  Daarbij  was moeder sportvrouw en dat wilde zij zo houden, krakkemikkig of niet. Dus kwam er een aangepast voetfietsje, aangepaste ballen van het zachte en grote soort, aangepaste tennisrackets, aangepaste sjoelbakken en je weet niet wat er allemaal aan aangepaste spullen bestaat.
Aanvankelijk propten wij, d.w.z. alle vrouwen rond moeder alles in de inpandige schuur van man. Daarbij kreeg moeder er steeds  meer hulptroepen bij, verzorgsters, verpleegkundigen, artsen, neuroloog, geriater, ergotherapeut, mensendiecktherapeut, logopedist. Elke specialist heeft eigen noten op zang. Dus moest er meer aangepast worden. De kapstok. het bed. De stoel. De kast. Een kast voor inco’s. En toen kwam de druppel die de emmer liet overlopen: de ergotherapeute. Er moest een aangepaste badkamer komen op een aangepaste plek. De L-vormige badkamer in haar studio was niet langer geschikt, dat begreep man ook wel.
We naderen nu toch echt de schimmelschuur. Nog even.
De laatste hoek van man moest wijken voor het eisenpakket van het therapeutenleger. Gladde vloer voor rollator en rolstoel, warme vloer voor warme voeten, hoog toilet, douche met douchestoel, handgrepen, spoelruimte, wegzettafel. Geen probleem. Of wel een probleem. Het probleem was man, of liever, de materialen en gereedschapen van man. Die moesten wijken, die moesten weg. Maar waarheen?
Er was wel een schuur, maar die stond vol met fietsen. Wij hebben nogal wat fietsen vanwege de vele gasten vanwege de studio’s die man…. Het geval wil dat gasten niets liever doen dan fietsen, en een fiets neem je niet mee in je rugzak. Dus. 
Ja, dit wordt een lang verhaal op deze manier. Hoe ik…. hoe hij…
Het komt neer op gewoeker met ruimte. Twee jaar kon man hiermee leven. En toen ineens niet meer. Er moest een schuurtje bij, een schuurtje helemaal alleen voor hem en zijn gereedschap.
Afijn… Morgen verder… met het schimmelschuurtje…