Mijn moeder had altijd haast en nam geen risico. Deze combinatie zorgde voor ongelukjes die dokter Lubbers nog nooit had meegemaakt en ook nooit meer zou meemaken.
Ze liet de hond uit, snel, op de fiets aan de lijn. Er kwam een auto van links. Zij remde, de hond liep door. Ze sloeg over de kop en brak haar pink. De dokter maakte een inschattingsfoutje, de pink staat nog steeds krom.
Ze liep haastig door de tuin en vergat dat mijn vader op de grond een improvisorisch terrariumpje had neergezet voor een zwangere hagedis. Het afdekglas stak uit. Zij liep langs de punt. Dwars door haar kuit. In galop op de fiets door Tiel naar dokter Lubbers, je kon het bloedspoor nog dagen volgen. Hij deed er verband om, geen hechting. Nu, 55 jaar later, zit er nog steeds een litteken van een decimeter in haar kuit.
Ze boetseerde een beeld rond een breinaald. Was zo dom mij te vragen wat ik ervan vond. Ik vond het niks. Zij sloeg meteen met de vlakke hand het beeld in elkaar, breinaald dwars door de hand. Geschrokken trok ze haar hand naar zich toe in een poging hem los te krijgen. Dat ging niet. Haar hand moest dezelfde weg terug, langs de vertikaal. Haar hand bloedde aan twee kanten.
Ze deed altijd mee met alles wat geen geld kostte en waar wel wat mee te winnen viel. Wat iets zegt over haar ‘huishoudgeld’. Met 25 gulden kwam zij de week rond en kocht er ook nog breiwol van in alle kleuren, waarmee ze truien breide waar nog steeds over gepraat wordt. Zo opvallend en mooi. In die tijd kwam een mens niet op het idee ze te verkopen. Nu wel.
Deze trui bijvoorbeeld, gebreid door Astrid Heppenhuis. (www.lodicha.nl)
Voor een extraatje in kas moest mijn moeder het hebben van gratis wedstrijden. Op een gegeven moment was er iets waarbij forse prijzen gewonnen konden worden. Een reisje naar Barcelona met het vliegtuig en zelfs een Daf. Ze had geen rijbewijs, maar die Daf wilde ze winnen. Ze verzon slagzinnen, loste puzzeltjes op en ja, ze had prijs! Het stond in de krant, mevrouw Vellinga-Kolman kon haar prijs ophalen bij Albert Heijn Tiel. Zij in galop erheen. Zonder hond , zonder kleerscheuren. De prijs stond klaar. Een zwart wekkertje. Toevallig had ze er zelf net eentje gekocht na jaren de zenuwen of ze wel op tijd wakker werd om man en kinderen op tijd naar school te hebben.
3 reacties
Noem je dat geen risico nemen? Leg dat eens uit als je wilt.
Ik kende twintig jaar geleden een buurman die zijn geld verdiende door de hele dag aan puzzels, slagzinnen maken en zo meedeed. Hij moest wel eens een andere naam gebruiken omdat hij anders als ‘beroeps’ werd uitgesloten. De prijzen verkocht hij weer.
Jammer voor ons dat foto’s vroeger best wel duur waren, er zou dan nog zoveel leuks zijn.
Zoals die mooie truien.
@Kees, die ene trui staat in jouw persoonlijke database gegrift, die rooie met bijenraatmotief en rond de hals een witte cirkel ror over de armen vol gekleurde punten – die had ze gebreid in de 4e klas (groep 6) – en toen kwam jij bij mij in de klas en je had alleen nog oog voor die trui – toen je op de gang stond, lastpak als je was….
En dat geen risico’s nemen zit ongeveer zo:
Als er een auto van lnks komt, rem je, anders kom je onder de auto – door de haast vergat ze de hond.
Bij de zwangere hagedis wilde ze de hagedis het huis uit, opdat de levendgeboren kleintjes niet door de spleten van het grote terrarium zouden ontsnappen naar de kamer – dat was nl. eenmaal gebeurd en eenmaal teveel. Mijn vader was gek op slangen, mijn moeder niet.
Ze nam dus geen risico, en m’n vader was wat slordig op het gebied van de bouw.
Wat de breinaald betreft. Ze nam niet het risico dat het beeld in zou storten voor het gebakken was, vergat dit echter bij het in elkaar slaan.
Kees, je ziet dat ik iets van haar haast georven heb – goed dat je me even aan de mouw trekt.
wat een verhaal weer, die Aal is net een mooie kat met negen levens, ja en zo zie je maar dat kunstenaars te laat gewaardeerd worden, ze had schatrijk kunnen worden met die prachtige truien!