Deze pentekening heb ik 9 jaar geleden gemaakt. Je kunt dat zien in het vignet rechtsonder, A en V door elkaar in een cirkel, in dit geval een appel (van Eva?), links de 6, dat is juni, rechts de 3, dat is 2003.
Ik schreef voor de krant een stuk over het vrouwenleven, een stuk dat in de vergetelheid is opgelost. De tekening is nooit geplaatst, want de krant vond mijn teksten sterker dan mijn tekeningen.
Nu ik de tekening teruggevonden heb, of liever teruggekregen, een hele stapel ongepubliceerde pentekeningen, vind ik hem zelf ijzersterk. Of in elk geval leuk. Dat ik hem terug heb.
Ik sta ervan te kijken hoeveel vrouwensymboliek erin zit. Symboliek die onthult wat ik 9 jaar geleden als vrouwensymbolen zag. Hoe zag ik het vrouwenleven? Even kijken.
Een zwarte baby aan de navelstreng met kleren aan? Hm. Bord pap. Pollepels. Pan soep. Of een vrouw niet meer doet dan koken.
Een gieter. Ja, planten water geven heb ik mijn man nooit zien doen. Vrouwentongen. Dat is wel weer leuk als plant, en het wijst natuurlijk op de mond, het drievoudig praten. Jaja. Een cactus. Geen idee. Prikkelend? Of slaat het op mijn prikkelbaarheid, Van die tijd. Naderende overgang. In dat geval slaat die zwarte baby nergens op. Of het is het ongeboren kind. Slaat het onbewust = zwart op de boeken die ik nog zou gaan schrijven, maar toen niet wist.
Even kijken. Staat daar rechts ook een vrouwenbijl? Er zit iemand naast te mediteren. In het wit natuurijk. Dan zal dat wel geen vrouwenbijl zijn, maar een vrouwenvredesteken dat nog uitgevonden moet worden.
Die tent, wat bedoelde ik daarmee? Dat het vrouwenleven iets is van neerzetten en opbreken? Spelende kinderen. Altijd goed. En die hartjes en dat vlekje zal liefde verbeelden. Ergens boven de knie. Minuscuul. Ver weg. Ach hemel.
Het valt me op dat het zich buiten afspeelt en in het donker. Merkwaardig. Het kan ook een droom geweest zijn. Jammer dat ik dat stuk niet meer heb. Of nee, leuk eens onbevangen te kijken naar een tekening van mezelf.
En dit is pas de bovenste van de stapel.
6 reacties
Prachtige tekening, veel beweging!en krachtig, speels ja zoiets als jij!
Wil er nog meer zien…
Goede morgen Anne,
Leuk tekening en verhaal.
zo is het leven van vrouwen altijd geweest.. werken, werken en nog eens werken.
Sinds we de wasautomaat en de vaatwasmachine krijgen, hebben we meer ruimte voor iets anders. zo stel ik me voor dan… Misschien de ruimte om mee te piekeren met mannelijke geslachten…om toch tot op gelijk niveau(op alle front) te komen.
Theoretisch, zover zijn we wel.
groetjes,
Wat een byzondere tekening, draagt zoveel symboliek uit.
Erg leuk Anne!
Zit ook veel symmetrie in, vrouw staat centraal, links de gieter rechts een pot, links een maan, rechts een maan. Gespiegeld.
Intrigerend is wel de vrouw vind ik; haar lichaam beweegt naar links en ze kijkt naar rechts….?
Lieve Anne,
Ik heb eerst de tekening goed bekeken en toen pas gelezen wat je er over schreef. Ik zag iemand op een kleedje. Zwart ja! Een baby herkende ik er niet in omdat de navelstreng me niet opviel. De tent zag ik meteen evenals de gieter, de hartjes en de pollepels. Ik vind het een intrigerende tekening, er gebeurt heel veel. Vol leven is het wel. Ik vroeg aan mijn vrouw wat ze er van vond. Zij zag de navelstreng en snapte de bedoeling van de zes armen. Ik vind wel dat er vaak op een bepaalde manier over mannen wordt geschreven, niet door jou alleen maar ook de andere lezeressen. ik vind wel dat vrouwen in het algemeen sfeermakers zijn. Maar dat de mannen geen dingen doen als strijken, boodschappen, planten water geven en voor de kinderen zorgen. Ben ik dan zo bijzonder? Ik doe dat wel hoor. Het meest gekke vind ik soms als je eters hebt en al een dag van te voren bezig bent, dat je vrouw de complimenten voor het eten krijgt. Dat doet me aan iets anders denken.
We gingen in Engeland op bezoek bij de man die vijftien jaar de vriend van mijn vrouw was. DE VRIEND. Onbevangen ging ik er heen. We kwamen om half drie aan. Hij was in de tuin een BBQ aan het voorbereiden. In de keuken stonden door hem gemaakte salades aan het maken met allerlei liflafjes. Ik voelde me meteen thuis en begreep waarom hij haar vriend was geweest al die jaren. Ik herkende mezelf een beetje. Gastvrij en onderhoudend. Hij voelde aan alsof ik hem jaren kende. Ik hou van de Engelse humor, maar zijn humor was helemaal ook de mijne. Provoceren om het effect te zien en mensen leren kennen daardoor. Heerlijk. Onze kinderen konden niet zo goed met elkaar opschieten en het werd knokken. Wij werden er niet koud of warm van. Ingrijpen stelt de rangorde niet goed vast, dat vonden we allebei.
Tenslotte dit: de vrouw doet me denken aan een Indiase God door de zes armen. Prachtig.
Anne,wat een krachtige ,prachtige tekening,vooral die armen facineren mij,of ze de wereld willen omarmen,Nelleke