Aangezien ik testpersoon ben voor heel Hoorn en bij uitbreiding Noord Holland, cq. Nederland, cq. Europa en van een testpersoon verwacht mag worden dat deze alle ervaringen deelt, kan het niet anders of er gaan onsmakelijke details het licht zien. Wie hier bezwaar tegen heeft, onpasselijk wordt bij lezing van andermans stoelgang, moet NU stoppen, want het eerste opmerkelijke detail gaat daarover.
De ochtend na de Wellplate word ik wakker om 5 uur. Buiten is het al licht, te zien door de verduisteringsgordijnen en de vogels zijn ook al te horen dwars door het dubbele glas. Ik ben niet wakker geworden van licht en vogels van buiten, maar van innerlijke hoge nood. Nog een wonder dat ik niet ben gaan dromen van een toilet, met alle gevolgen van dien. Klaarwakker beland ik net op tijd op mijn vertrouwde bril. Mijn blaas leegt zich met een straal die blijft aanhouden, minstens anderhalve liter. Ongelooflijk. Geen kleur- of geurverschil met anders.
Ik zoek mijn bed weer op, bij wijze van spreken, ik kan de weg naar mijn bed dromen. Zonder inslaapprobleem val ik direct in slaap, om 2 uur later wakker te worden met acute aandrang. Ditmaal is het de darm. Nog voor koffie, thee, brood de peristaltiek op gang hebben gebracht, is mijn darm op eigen initiatief aan de gang op een manier die een kilo pruimen niet voor elkaar krijgt. En dat niet eenmaal, maar driemaal, met tussenposen van anderhalf uur. Of ik de dag ervoor gegeten heb als een bouwvakker die in zijn eentje een klus van vijf man moest klaren. Joost mag weten hoe die lading in mijn darm terecht is gekomen en hoelang die er al zat. Aan geur en substantie valt niets afwijkends te beleven, identiek aan wat ik gewend ben. Kwart over tien ben ik uitgeloost en moet op een draf naar Amarant, waar ik om half elf wederom in de honing met mineralen gezet word door een andere medewerkster, verder precies als de dag ervoor, bovenarmen, benen en buik.
Ingeseald als verse groente hop ik weer op de behandeltafel en met een zwaai lig ik plat. Ditmaal zet de medewerkster een glas water en een volle karaf naast me op een laag tafeltje dat ik niet kan zien zo laag. Het is de bedoeling dat ik tijdens de sessie een halve liter water drink. Een glas of twee, drie.
Dit is nieuw en een moeilijkheidsgraad erbij. Viel ik gisteren onmiddellijk in slaap, nu sta ik voor de puzzel hoe ik bij dat glas kan komen, ingewikkeld in plastic, vergeet dat niet. Al vissend met mijn linkerarm, en ik ben rechts, dus alweer een moeilijkheidje extra, vind ik het gevulde glas met water, transporteer het rechtstandig omhoog, anders gutst dat water eruit voor het in mijn mond zit en dan moet ik dat water nog uit het glas in mijn mond zien te krijgen. Met de nodige gymnastische nekstanden krijg ik het water binnen. Het overschenken van water uit de karaf in het glas is een brug te ver. Het water komt overal, behalve in het glas. Ik geef het op en concentreer me op de wellplate, de behandelbank en alles daartussen, mijn ingewikkelde lichaam. Het ligt er zacht en warmpjes bij. En dan die regebnboog van kleuren. Ze komen uit een neonbuis naast de plaat. Om en om. Daar viel ik gisteren in slaap. Nu niet. Integendeel.
Mijn darm speelt op. Hij moet onderhand leeg zijn, maar wat er dan nog inzit aan gas en geluid! Hij pruttelt en piept, knalt en borrelt. De geluiden bewegen. Het startpunt is rechts van de navel en via een kronkelige route bewegen ze naar links. Als ik componist of musicus was deed ik hier iets mee.
Van het ene moment op het andere voel ik me niet lekker en mijn darm voelt onprettig en zwaar terwijl hij leeg is.
Ik ben blij dat de medewerkster komt en mij uitpakt en naar de douche begeleidt. Mijn beroerdigheid ebt weg onder de warme douche met Weleda abrikozenschuim.
Thuis op een stoel voel ik me ineens zo slap als een lekke band. Ik heb een hele vieze smaak in mijn mond. Of ik een berg oudroest heb gegeten. Ik herinner me dat ik veel water moet drinken en dat misschien te weing gedaan heb tijdens de ligging. Ik haal de schade in. Krijg een nog viezere smaak. Ik poets mijn tanden. Er zit witte aanslag op mijn tong, dat heb ik nooit. Ik schraap het eraf. De vieze smaak blijft. Ik heb zin in zoute pinda’s, maar wordt misselijk bij het idee aan vet. Ik wil zout.
Ineens, een jaar na dato, herinner ik me de zak zout die ik van een vriendin kreeg. Keltisch zeezout. Een absurd kado. Zij is van het supergezonde soort dat op tv te zien was met de ochtendgymnastiek en natuurlijk drinkt zij altijd water omdat je er zo schoon van wordt. Maar. Zij drinkt elke ochtend een glas water met 3 korrels Keltisch Zeezout om haar mineralenbalans op peil te houden, want, ik krijg een schok, van al dat water moet je plassen en daarbij kun je kostbare mineralen verliezen. Ik ben ingesmeerd met honing en mineralen, maar ik snak naar zout en zilte zee! Ik strompel naar het aanrechtkastje waar de zoutzak moet staan. Hij staat er. Onaangeroerd. Begerig doe ik 3 zoutkristallen in een glas water, roer tot het is opgelost en neem een slok. Heerlijk! Ongelogen. Ik voel me gelijk beter en neem nog een glas. Voor een minuut of vijf wordt de smerige ijzersmaak overspoeld door zout. Daarna is de smerige smaak terug en daarbij komt een lichte hoofdpijn opzetten. Dit houdt de hele dag aan.
Ik duik vroeg in bed. Dan pas merk ik dat ik nog steeds geen rugpijn heb. Zelfs niet als ik op mijn rug lig. Zelfs niet als ik draai.
Morgen dag 3.
6 reacties
Hallo Anne, getriggerd door de titel met een 2 erachter, ben ik gaan lezen en ging ik al snel terug naar #1. Ik vroeg me al af hoe je mag drinken terwijl je als een wordt ingepakt bent – wellicht zou het een idee zijn als de inpakdame zélf een kuur ervaart om te weten dat sommige dingen niet gaan.
In de tussentijd voordat 3 komt, ga ik wat meer van jou lezen.
Wat leuk Karin, dat het nu net die 2 was die jou triggerde. Ik ben wel benieuwd waar je die 2 tegenkwam, heb de indruk dat je nieuw bent op mijn blog? Welkom en leuk dat je ons gevonden hebt – En ik ga nog even door met de wellplate, mannen ten spijt – hoewel, lezen is anders dan zelf ondergaan…
Weinig reacties de laatste dagen. Vooral van de mannen. Past ons terughoudenheid nu Anne met de billen bloot gaat? Dat is volgens mij niet het geval. We hebben Anne al in benarder situaties meegemaakt. Overleefde zij niet met geheven hoofd de ritjes met Arnold? Bood zij niet dakdekkende Poolse gastarbeiders het hoofd?
Neen.
Het is de materie waarmee wij ons ongemakkelijk voelen. Belijk de foto’s op de website van Amarant… Zien jullie mannen?
Dit is een vrouwenaangelegenheid waarbij wij ons ongemakkelijk voelen, het aantrekkelijke abrikozenschuim ten spijt. Wij kijken vanaf veilige afstand toe.
De eerstkomende tien jaar zal niemand ons besmeren met honing en in keukenfolie wikkelen, dat weten wij al redelijk zeker…
Haha Nico, zo had ik het nog niet bekeken joh – nou kijk ik ook niet echt goed, ik ben aan het ondergaan – een ervaring die je gehad moet hebben alleen al ter voorbereiding van de tijden dat je gewassen gaat worden in het verpleeghuis – met borstel, bleekwater en vim –
Morgen de laatste keer, dus er staat je nog wat te wachten – als je niet tenminste niet afhaakt… en kom anders even tussendoor met een pittige mannenervaring – ik maak even niets anders mee, helemaal in de honing –
Helemaal niet vervelend om te lezen hoor. Ik zit op de bank bij mijn schoonzuster te kijken naar een programma waar vrouwen proberen van een dikke reet af te komen. Alles al gezien behalve de Wellplate. Dus Anne, als Europa aan de beurt is kun je wel in Engeland beginnen. En ik vond het helemaal niet vervelend om te lezen, leerzaam juist44df
Ha Kees, we hadden je al even gemist; ik kreeg het deze week van verschllende kanten te horen: waar is Kees, en wie is Kees. Dus dan komt het historisch perspectief erbij dat jij in Tiel kwam te wonen en bij mij in de klas kwam en dat ik jouw kar mocht lenen – dat werk –
Fijn dat jij het niet vervelend vond om te lezen, want ja, dat weet je zelf niet, hoe iets overkomt, en dit heb ik niet eerder meegemaakt en kleurt de hele week. Maar Nico heeft gewoon gevoel voor humor joh, voor hetzelfde ligt hij ondertussen al ingepakt als een banaan – Ik ga zo de laatste keer plus conclusie opschrijven – die komt er morgen in – dank!