Vrijbuiten

Twee nachtjes wegblijven is geen drie en zeker geen vier. Man wordt onrustig, vrouw ongerust. Waar bijven onze hippies? Er kan veel, teveel gebeuren in Berlijn en Parijs en daartussen. De Inuit, zeg niet Eskimo’s dan zijn ze beledigd, de Inuit wisten wanneer een gast kwam zonder telefoon of postduif. Toen wij ze nog niet bedorven hadden, hadden ze een intern facebooksysteem. Als de linkerteen jeukte kwam tante Zalm en bij de rechterelleboog was het oom Zeehond en bij jeukend hoofdhaar Oom Eland. Ik ben goed bedorven en heb facebook en met de ingebouwde vertaalmachine kom je ook een eind. Daar staat waar Jip en Janneke zijn: Onderweg. Wat mijn kriebelneus al zei. Ze zijn blijven plakken in Bruxelles bij de Brusselse Kermis, een gortdroog koekje, wat mijn droge verhemelte al aangaf. Kamer is schoon, kachelruit hersteld, bed kraakhelder, berg afwas, dat heb je met koks, keurig en kleurig gestapeld op de planken. Ze kunnen komen. Ze komen niet.
Middernacht val ik in slaap met een vraagteken.
Om half acht in de redelijk vroege ochtend gaat de deurbel. Welke onverlaat belt om halfacht in de ochtend? Toch geen agent met ernstig gezicht en onplaisante mededeling over een auto over de kop in de sloot, want ja, wij zijn op dit geheiligde moment het adres van onze hippies. Mijn knietjes knikken zo, dat man het eerst bij de voordeur staat, in pyjama, en dat wil je niet weten en zeker niet zien. Man staat in open deur tegenover buurman. Die trekt van leer, da’s overdreven, steekt van wal.
‘Ik kan de garage niet uit. Er staat een bus voor m’n deur. Weet jij daarvan?’
Man staat in zijn hemd.
‘Heb je gasten?’
Portugese Pedro heeft geen auto. Onze hippies natuurlijk ook niet. Die zijn bovendien niet thuis. Hoewel! Man is klaarwakker. Beent naar de tuinkamer. Opent tuindeur. Sjeest naar bobbels onder dekbedden. Schudt bobbel. Dit alles in hemd. De wollige poot van een knuffelbeer komt bloot te liggen. Waar is de levende knuffel? Topkok ligt uitgevloerd op de sofa. Bekaf van 1300 km chaufferen in het donker over de wegen, slapende lief tegen de schouder, moest hij zichzelf wakker zien te houden van Brussel over Rotterdam naar het zich uitdijende Noorden. Eenmaal in de goede vibes van ons huis stortte hij in op de sofa. Vriendin ontwaakte, kreeg haar kokkie het bed niet in, dus moest ze wel de knuffel uit de rolkoffer halen. Kokkie schrikt wakker van  insluiper in hemd.
En dan is het snel gepiept. Dat wil zeggen, waar liggen de autosleutels van de gehuurde bus, hoe krijg ik mijn ogen open, waar staat die bus.  Bus? Ik heb helemaal geen bus. Ik heb een boot. Dit alles in onvertaalbaar Spaans. Gelukkig hebben we man nog en die krijgt alles aan ieders verstand, vandaar dat hij docent geschiedenis en economie is geworden, daar snapt niemand iets van en is altijd werk in te vinden al is de hele wereld in crisis. Man beheerst de crisis, begeleidt als blindegeleidehond kokkie.  Kokkie de bus in, sleuteltje in het contact en starten maar en rijden, vooruit, achteruit. Dat is knap. Doe het zelf maar. Verzet zo’n enorme joekel van een huurbus maar eens met ogen dicht op een erf waar net een autootje op keren kan.  Alles wat fout kan gaan, gaat goed. Mannen gaan elk huns weegs. Te bed en te werk.
Uren later verschijnen ze er weer op het toneel en is het meteen weer spektakel.

Dat komt morgen.