De bus moet leeg en de bus is vol. Spul van hem uit Berlijn, van haar uit Parijs. Mijn inlevingsvermogen doet de rest, 1 + 1 = 2, al zwervend over de wereld zijn ze elkaar op diezelfde wereld toevallig ergens tegen het lijf gelopen. Dubbel klik. Samen verder. Verliefd. Verdroomd. Huwelijksbootje in, of nee, hippies huwen niet, it’s all love and peace and freedom and all together now, dat wordt een gewone boot, niet gewoon, eentje van 26 meter lang. Gasten erop. Geen zee te hoog. Hij kookt. Zij coacht. Boot vaart. Gast betaalt. Mooi werk.
Aan zulke gasten heb je wat als blogger. Achter je glasplaat zie je de problemen al aanstormen. Van de eerste obstakels ben ik getuige. Het openen van de busdeuren. Een lucht! Uitpuilende dozen uit voormalig Oostblok, dat blijf je ruiken, kisten en zakken, een helm, iets met een wiel en zowaar een stofzuiger. Splinternieuw. De toekomst straalt er vanaf.
Kokkie staart wezenloos en werkeloos het verleden in. No problema. Het probleem is de Harley Davidson als ik weet wat dat is. Dat ding achterin, dat ding met dat wiel. Als iemand in Nederland weet wat een Harley is, ben ik dat. Toevallig. Ik ben er het produkt van. Want. Mijn opa, Jan Kolman uit Groningen, de stakingleider van het Hoogeland, leidde die stakingen vanaf zijn Harley Davidson. Dankzij deze Harley werd mijn oma verliefd, werd mijn moeder geboren, werd ik geboren. Mijn leven, inclusief blogs zijn te danken aan een Harley. Dat kan kokkie niet zeggen. Kokkie spreekt ineens Engels.
‘He can’t move.’
Harley zit vast in de huurbus en is niet voor- of achteruit te branden. Kokkie weet niet hoe hij hem de bus uit moet tillen en dat zal toch moeten want de bus moet over twee uur terug zijn en de Harley moet naar Amsterdam op zijn schouders want in dit godverlaten oord is natuurlijk geen Harley garage en dat moet het zijn. Dat snap ik allemaal. Op de Inuit manier. Ditmaal in de bloedstroom. Dat roept vrouwentips op. Zoals. Begin nou maar alles wat geen Harley is uit de bus te slepen naar de tuinkamer. En ter opmontering: goed dat jullie de zolderverdieping niet konden krijgen, dan had je alles drie trappen op moeten sjouwen. Meer tips en aanmoediging moet ik echt niet mee aankomen, dat voel ik aan mijn water. Kokkie vreest faillisement voor het grootscheepse plan te water is. Maar, aangemoedigd en opgemonterd sleept hij zich het leplazerus, helemaal alleen in zijn eentje, verlaten door god en vaderland en lief, die nog aan het bijkomen is van 1300 km, inpakken van verleden, afscheid, vriendinnen van de Sorbonne met wie ze alles gedeeld heeft, je ziet het voor je.
Dit is het moment dat man nodig is. Ik zoek man. Die ziet me aankomen. Wat nu weer? Hij moet een gratis monteur Harley Davidsons regelen in een uur, want dan moet de bus leeg terug. Dat is de vraag, dat heeft man goed begrepen, man is snel van begrip, IQ 300. Toe dan, schiet op. Man zucht en slaat aan het bellen, te beginnen bij buurman van de auto die in de vroege ochtend de garage niet uitkon door die ellendige bus. Buurman rijdt ook motor. Van het toeval moet je het hebben. Geen Harley, dat zijn krengen die de bocht niet om kunnen. Buurman kent volgende buurman, eind van de straat met klein tuintje en nog kleiner schuurtje en waarin deze buurman complete Harleys fabriceert van onderdelen. Vanaf zijn 14e. Hij is inmiddels volleerd.
Je hebt nog nooit een Harleyman zo snel van zijn Harleys losgekregen als buurman die hoort dat er een Harley vastzit in een huurbus. Ik heb deze buurman nog nooit gezien. Niemand heeft hem ooit gezien. Hij is zo wit als witlof, met zwarte handen en rode konen van opwinding. Hij komt aangeracet op een krakkemikkig fietsje met een goot over de schouder. Banjert de bus in. Ruikt, voelt, klopt, duwt en trekt en de Harley beweegt!
‘Dat heb je meer met Harleys die een tijdje niet bereden zijn, dan slaan ze dicht en gaan niet meer. Dan moet je effe helpen en dan doet-ie ut weer.’
Krijg zo’n zware motor maar eens uit een bus getild. Buurman is overal op voorbereid. De goot!
Op mannenmomenten waarop mannen iets beters te doen hebben dan oorlog voeren, zijn mannen broederlijk, samen op jacht, samen voetballen, samen vissen, samen bier drinken en samen de Harley Davidson bouwjaar 1945 uit de huurbus begeleiden.
Applaus. Van mij. Meer publiek is er niet.
Kokkie belandt van het ene moment op het andere van bezorgd man met stressvolle dagen achter zich en nog meer stress voor zich in het glorieuze Nu. High five!
Niets kan hem nog deren. De toekomst lacht hem toe. Hij kan het allemaal aan. Zijn lief, zijn leed, samenwonen en leven op een boot die nog verbouwd moet worden, uitpakken en inpakken, wetten en websites, potten en pannen, bedden en tafels, koken en coachen. Dat kan wachten.
Hij bestijgt zijn ijzeren ros. Witte prins op zwart paard. Waar is Lief? Harleyman ploft weg. Die zien we niet gauw terug.
8 reacties
Wie zegt dat het leven saai is 🙂
Wat schrijf jij met een vaart, ik hield het haast, ademloos, niet bij met lezen.
Ik had me zo verheugd op vandaag en als je verwachtingen hoog gespannen zijn, dan is het vaak minder. Dat is zo met het technische gedeelte. Ik voelde het al aankomen door het woord ‘goot’. Daar ben je techneut voor. Voor mij is het de enige manier om zo’n klus voor elkaar te krijgen en ik vraag me dan ook af hoe de Harley er ooit in is gekomen. Daar tegenover staat witter dan witlof en de rest van de zin, prachtig hoor. Inderdaad , de vaart zat er wel in. Geluidje hè, zo’n Harley.
Toen ik twaalf was reed er zomers altijd een man zijn rondje door Tiel op een zwarte BMW. Ik hield van het geluid en dacht bij mezelf: “als ik groot ben wil ik ook zo’n motor, en een snor en een buitenlandse vrouw.” Snor is weg, motor was weg en de buitenlandse vrouw is zo Nederlands dat ze in haar land zeggen: “You do speak good English”. Het enige wat ze nog in het Engels doet is tellen. Maar dromen en denken is in onze taal. Maar het bloed kruipt waar het gaan kan en sinds twee jaar ben ik weer de trotse bezitter van een BMW. Een rode deze keer, veel groter, veel sneller en veel zwaarder. Mijn ijzeren ros waarop ik uitwaai in de zomer. Dan voel ik me weer achttien. Dus ik begrijp Kokkie heel goed dat hij weg ploft.
Hopelijk gaat de story nog verder. Het leest zó lekker weg;-)
Ha Kees, ach jong toch, kon je drie dagen de spanning niet aan en dan zakt het hele verhaal aan het eind als een plumpudding in elkaar door die goot. Goot? Wat goot. Die goot doet er helemaal niet toe, man. Het gaat om jou! Jij bent de verrassing! Jouw visionaire blik bij verhaal 1. Lees nog maar eens wat je daar zei en weet nu wat er in werkelijkheid ging gebeuren.
Hoe Harley in de bus is gekomen, zelfde verhaal. Met vier motormuizen die elkaar door dik en dun helpen. Eenmaal in de bus hield Harley het voor gezien en wou niet meer voor of achteruit, hij zat muurvast. Weer motormuizen met mekaar.
Kokkie en Kees, prachtkerels.
Leuk verhaal, spannend ook! Even aan de bel trekken toch, als zoon van verstokt Harley rijder. Die van mijn vader was inderdaad uit 1945 en zag er toch wel wat anders uit dan deze. Ik schat deze Harley niet veel ouder dan een jaar of tien eigenlijk.
Probeer dat nu maar eens voorzichtig uit te leggen aan Kokkie die er misschien echt van overtuigd is dat hij eigenaar is van een onwaarschijnlijk kostbaar stalen ros…
@ Nico en Kees en ieder die een motor heeft. Kunnen jullie a.s. week, nu Kokkie hier nog is, hierheen komen, liefst op Harleys uit 1945, Kees je rode BMW is ook goed, dat jullie, motorboys alltogether de klap voor Kokkie opvangen. Bij voorbaat dank.
the hells angels van Hoorn?Dat worden nog eens kiekjes!
Ik had het kunnen weten, van dat helpen. De goot, ik vond het zo vanzelfsprekend, dat het me zo afleidde van de essentie van het verhaal. Over de kwestie van het bouwjaar, het is vast een frame en misschien wel een motor uit 1945, maar verder wel enorm ‘gechopt’, vandaar de opmerking van Nico. Ik was al om 6 uur op om iemand naar Schiphol te brengen en heb in het weekend een school verhuisd, al het meubilair van klas naar klas en maar drie uur geslapen. Anders was ik gekomen hoor, ik las dit pas een uur geleden.