MDNA’s Egotrip

Ik wilde de geinige ervaring met mijn hippies en Madonna even kwijt aan haar fans. Moest ik door de Madonna-fanclubscan. Ik heb een gruwelijke hekel aan scans. Ik wilde ten halve keren aleer ik ten hele zou dwalen, was ik al toegelaten. Dat vond ik verdacht. Gebrek aan fans? Nu ik er toch was, plaatste ik mijn versie van Madonna’s World Tour. In het Nederlands. Op een buitenlandse site. Wat denk je. Binnen een uur barstte mijn mailbox uit z’n voegen, Onleesbare golfjes, streepjes, stipjes, morsetekens van andere planeten waarbij vergeleken de Russische reacties vertrouwd waren. Nasdravje, towaritsj en wodka. Was het daar maar bij gebleven. Waren mijn hippies maar in Amsterdam gebleven, of in bed. Nee, het verhaal gaat door tot het bittere eind.
Hij komt naar buiten net als ik zijn was ophang. Dat ook nog. Ja. Van al die manden met vuil wasgoed rond de wasmachine weet ik op het laatst ook niet meer wat van wie is. Alle vuile onderbroeken zijn een pot nat. Sta ik zijn schoongewassen gebloemde onderbroek broederlijk op te hangen naast mijn moeders witte en mijn zwarte, komt hippieman hoestend en rokend de tuinkamer uit. Hij zwaait naar de onderbroek fetisjist bij de waslijn, liefde voor iedereen zonder onderscheid van wat dan ook. Mijn moeder is al stevig verliefd op hem vanwege zijn kushandjes. Bijvoorbeeld.
‘Hoe was Madonna?’ Goede vraag om een gesprek feestelijk te houden.
‘Bad.’
Zo’n enkel woord  laat zich op zo’n moment van zijn veelzijdige kant zien. Voelt hij zich ‘bad’ van drank, drugs, slaap, gebrek aan slaap of heeft hij zopas zijn eerste Nederlandse woord tussen neus en lippen tentoongespreid. Bed. Net uit bed. Dat is te zien.
‘Non carazon.’
Geen zon? Multi-interpretabel. Madonna was ‘s avonds zonder zon en ook nu is er geen zon. Hij wrijft over zijn hart.
‘Non carazon.’
Moet ik als de bliksem geblinddoekt zijn gebloemde onderbroeken van de lijn halen nu er geen zon is?
‘Ffffff…. Ego.’
Internationaal voor ‘ffffffffff…. Ego.’
Desalniettemin snap ik het niet. Dat ziet hij. Al dan niet. Hij barst los in een internationaal Engels taaltje waar een Engelsman moeite mee zou hebben. Het is dat hij extravagant beweeglijk is van top tot teen, geen onderdeel uitgezonderd. Ik luister, lees, kijk, zie en bewonder, En vat het.
Madonna zou om 19.30 beginnen. (Tik op horloge dat hij niet draagt). Komt 2 uur later, 22.30 dus. Twee uur lang hebben de fans zich doodverveeld bij chaotische muziek van een kwijlebal van een DJ die de vibes niet voelt. Iedereen liep van hot naar haar, geen kern, geen vibes, geen energy, laat staan synergy. Iedereen verkilt tot het bot, versteent, verstijft, heeft het koud, is boos, teleurgesteld, ongeduldig, kortom een sfeer om een leverkwaal, maagzweer en nierstenen van te krijgen. Zijn handen wijzen de weg naar de organen die schuil gaan onder zijn rafelig T-shirt, zijn vel, zijn huid. Eindelijk komt de diva. Ik was haar al bijna vergeten, de fans ook. Madonna oogt of ze de nacht ervoor op pure alcohol los is gegaan met tien kleine negertjes in een disco achter de wallen. En dan vertaal ik mijn hippie soft. No energie at all. Ze pleebekt ook nog.
‘Wllluggh’
Het leek wel taaislijm, en dat is ongeveer de ergste ziekte die je kunt hebben, helemaal als zanger. Daarbij is zij geen zanger maar entertainer en je wilt best een avondje ge-enterteent worden door Madonna voor 100 euro p. p. als je dan toch in Holland bent en zij ook. Bakt ze er niks van. Pleebek.
‘Wlllluggh.’
De klank die hij uitbraakt is smeriger dan de ranzigste kots. Misten ze de laatste trein natuurlijk, moesten met de taxi van Amsterdam naar huis.
Dat doet mij goed. Naar huis. Naar hier. Naar ons. Naar mij. Naar het gras met de waslijnen waaraan zijn onderbroeken vrolijk wapperen in de wind zonder zon.
Een ding is bitter. Als nieuwste lid van de fanclub zal ik toch deze anti-climax op de Madonnafansite moeten zetten. Geen censuur. Daar hebben we de betaalde bladen voor. Een geluk heb ik. De fans zitten over de hele kosmos verspreid en hun levenstekens zijn multi interpretabel als cirkels in het graan.

Foto:Paul Barendregt