Ik heb nog een gedicht. Het klankgedicht. Dat past vast beter bij mij en ik heb het toevallig net zelf beleefd, met een bootje over het water. Ik lees het gedicht.
Onder de maan schuift de lange rivier en over de lange rivier schuift moede de maan en onder de maan op de lange rivier schuift de kano naar zee.
Gelijk de eerste zin raak ik het spoor bijster. Alles schuift door elkaar. De dichter had het makkelijk met zijn pen en papier in dat bootje op het water onder de maan. Sta maar eens voor een groep met datzelfde gedicht. Zonder papier. Al heb je dat papiertje met steekwoorden van Athy in de hand: Maan, Man, Rivier, Kano, Schuiven. Dan nog.
Terug naar het sprookje. Dat zit dan toch logischer in elkaar.
Ik schuif de sprookjeszinnen naar buiten, traag als een schuivende kano op een schuivende rivier. Het is volbracht. Alle acht. Het zijn er tien.
Nog maar een keer. Twee regels krijg ik er niet in. Die moeten op een papiertje. Morgen verder.
Morgenstond heeft goud in de mond. Tien sprookjesregels rollen uit mijn mond, traag als trekdrop, maar ik proef de letters, de woorden, de zinnen, de betekenis. Het is een saai gedicht, maar ik heb het er bijna in.
Het klankgedicht is toch wat interessanter om ten gehore te brengen. Ik lees nog een keer en zeg het dan regel voor regel op, uit het hoofd.
Zo schuiven de dagen traag als een rivier naar binnen en naar buiten. Ik begin de dag met lezen en dan opzeggen. Voordragen kan ik het niet noemen. Al klinkt mijn stem ontzettend gedragen. Dat is mijn stem niet. En een wonder is het zeker niet. Het is niet om aan te horen. Of heb ik echt zo’n trage sleepstem waarbij elk woord letter voor letter over de tong gaat?
Waar ben ik aan begonnen.
Mijn eigen verhaal heb ik bevestigd gekregen. En dat sterkt. Dankzij Marije en Athy.
Er is herkenning. Bij Kees.
En er zijn tips. Ombuigen. Leren met het hart. En moed houden….
Een marathon gaat ook niet in 1 dag.
Menu
3 reacties
Melopee! Mooie keuze. Maar ik ben ook heel benieuwd naar het sprookje.
Vandaag ook geoefend met mijn gedicht. Ik had trouwens helemaal fout geteld en het zijn 63 regels. Valt alweer mee. Ik ga ze ook niet alle 63 memoreren. De eerste 24 is al meer dan genoeg, misschien wordt het zelfs minder.
Hier nog een link naar een interessante pagina over Melopee. Als je je eventueel nog meer in het gedicht/schrijver wilt verdiepen. Maar zonder dat is het al een prachtig gedicht dus nodig is het zeker niet.
.http://klassiekegedichten.net/index.php?id=9
Ha Renate! Ik kan voor jou ook niets geheim houden, een zin en jij weet het gedicht en ook waar achtergrond te vinden is. Ik heb het meteen opgezocht en sta perplex. Ik dacht dat het gedicht sloeg op mijn eigen tochtje van vorige week, is het zijn laatste gedicht en slaat op het laatste stukje van zijn reis – dat ik die nou toch uit alle gedichten eruit haal…. brrrr, of ik hem nou nog wel durf te doen? Of toch het sprookje?
Ik geef niet meer hints dan ik al gegeven heb!
En ik dacht dat Melopee een Van Ostaijenklank was voor meelopen, alles loopt met elkaar mee – is het iets heel anders.
Je raadt het nooit: intussen heb ik de smaak te pakken van gedichten en nog een ander gedicht gevonden waar ik me in vind, iets langer, toe maar, en vandaag op de fiets sprongen er almaar zinnen omhoog uit dat gedicht.
En dan heb ik Ton en Bert nog! En de vrijheid daarmee te mixen.
Dus nou weet ik weer niet welke ik moet doen… Ben benieuwd waar ik morgenvroeg mee wakker word.
Dat er zuke lange gedichten zijn! Iets klassieks vermoed ik. Ik ben erg benieuwd. Naar jouw gedicht en voordracht en dat van Kees en alle anderen. En dan Arnold, wat die ermee gaat doen – of met ons gaat doen.
En het weer! Komen we druipend aan of verhit en bezweet.
Tegenwoordig is het met ons collectieve geheugen op internet ook wel heel makkelijk om gedichten terug te vinden al heb je maar een paar woorden. Maar dit gedicht zat al in mijn eigen herinnering omdat ik het zo mooi vind. Ik hoop dat de toelichting het niet voor je bedorven heeft. Ik aarzelde al om je de link te sturen, soms is het mooier om gedichten op zichzelf te laten staan maar dat weet je helaas nooit van tevoren en is al helemaal moeilijk in te schatten voor anderen.
Mijn gedicht is inderdaad een klassieker maar wel van eigen bodem. (wanneer eindigt de Hollandse oudheid eigenlijk?). En om ook eens een hint te geven. Als het dinsdag net zulk weer is als de afgelopen tijd komt de tekst heel kleurrijk tot leven.