Paella Party

Vanaf de eerste zonnestralen, het kunnen ook de laatste zijn, is alles in rep en roer voor de Paella Party. De Familia bereidt het feest der feesten voor. Kees maakt de tuin winterklaar en ik ben de vliegende kiep die alle ballen min of meer in de lucht moet zien te houden. Een uur voor de Paella Party begint, doen wij nog snel wat inkopen in de supermarkt. Altijd handig zelf iets in huis te hebben. Ik ontdek het ideale zwanenbrood voor de huiszwaan. Laten vader en zoon nu ook inkopen doen. Zo’n zelfde volkorenbrood voor dezelfde zwaan. Love, peace, understanding. Verder biedt de supermarkt niet wat nodig is. Gezocht wordt: de beste slager, de beste bakker, de beste groenteboer en een gasfles van het grootste formaat voor het paellapan-gasstel dat pappa heeft meegenomen uit Catalonia. De gasfles paste niet in de koffer. Kees weet een gaswinkel bij de haven. Daar is geen tijd voor vanwege de beste bakker, slager en groenteboer. Kees zal voor vuur in de tuin zorgen. Hand op het hart.

De vuurplaats die ik tot afgrijzen van Kees jaren geleden in elkaar flansde van bakstenen zonder cement blijkt het helemaal te zijn. Het gemak van losse stenen is dat ze herschikt kunnen worden tot paellapandrager.
Ondertussen wordt ook niet stilgezeten in het hippiehuis.
Pappa, mamma, Jordi, Jasmine en Pedro, onze inpandige Portugees, zijn tussen de jassen en tassen, koffers en gitaren in de weer met Mediterrane producten, gereedschappen, warmte, liefde, rust en schwung.

Terwijl het binnen almaar heter wordt, verfrist en verdonkert de herfst het buiten. Stoelen worden rond het vuur gezet. Grote tafel ernaast. Alles komt nu op de tafel te staan. Lichtjes en kaarsen gaan aan. Glazen in de hand. Jordi gaat rond met champagne, schaaltjes chorizo en Spaanse kaas, brede lach en stralend hart,  de warme sfeer van saamhorigheid daalt neer, Hollandse heksen, oeroude hagedessa’s rijden over hagen rondom, we zitten in een stolp van Spaanse liefde zoals nooit eerder in Holland gematerialiseerd is.

Dit is het moment dat de pan verschijnt, de grote, platte paellapan. Als eerste Noorderlingen worden wij ingewijd in het paellageheim. Pappa mag kampioen zijn, Jordi is de meesterkok. Hij plaatst de pan op de vier hoekstenen boven het laaiende vuur. Olijfolie erin en drie verse tenen knoflook. Het bruist en brandt. Tenen van de knoflook eruit, pootjes van de kip erin. Jordi roert en draait tot alles goud ziet, dan komen de kippenstukjes en de varkensblokjes. Met vaardige hand wordt geroerd tot alles goud ziet. Groenten erbij, vooral rode paprikarepen. Dan wat verse kippenbouillon uit een gereedstaand pot. Magische damp stijgt op. Het cruciale paella moment is aangebroken.

Het kruis wordt tot cirkel geroerd, een toverachtig gebaar – bouillon wordt er zachtjes bij gegoten, zeker een liter, langzaam, snel, tijdloos opgenomen in rijst die is opgegroeid in het zuiden van Iberia. Een vleermuis scheert langs. Sterren verschijnen. Hagen ruisen. Een kat rent angstig langs het vuur. In de verte blaft een hond. De pan wordt ter hand genomen en rond geschud, geuren dansen neuzen in. Tijd voor het laatste goed bewaarde geheim. De pan gaat van het vuur in het gras. Pappa’s moment. Hij pakt een Spaanse krant, vouwt hem uit en spreidt hem zorgvuldig over de pan met paella.

Magen knorren zachtjes in koor. Bordjes gaan rond, lepels. De krant mag eraf. Onze meesterkok gaat rond met de paella. Ssssss zo stil was het nooit. Alle aandacht verplaatst zich van buiten naar binnen, de mond in, de tong, het verhemelte, de buik – wat een hemels gerecht, zalig!
De bordjes geleegd, de buiken gevuld, het einde is nog niet in zicht. Pedro komt met zijn gitaar. Ik hoor hem elke avond spelen als ik mijn stukken schrijf, maar dat hij alle songs  uit mijn eigen hipietijd gaat spelen en zingen, Pink Floyd, Led Zeppelin – is een verrassend slot van een betoverende avond.