Boswachter

Twaalf jaar geleden liep ik met mijn moeder elke week 20 kilometer door de duinen bij Bergen en Schoorl. We kenden er alle paden en alle boswachters en beleefden er avonturen die in mijn hart gegrift staan. Nu kan mijn moeder niet meer lopen, ze kan zelfs niet meer hoesten door de ziekte van Parkinson. Ik zit aan het hoofdeinde bij haar bed, een hand onder haar rug, een hand op haar borstbeen en ik doe maar wat, (beetje) duwen en (beetje) loslaten. Haar zagende adem voert me naar zee en duinen.
Ik zie ons ploegen door het rulle zand in het waterleidinggebied bij Bergen aan Zee. Waar je duinkaarten moet hebben. Een fietser met dubbel stuur haalt ons in.
“Halt! Duinkaarten alsublieft!’
Aal kan de hare prompt niet vinden. Ze leidt de strenge boswachter af met die lieve boswachter die haar takken geeft om toverstokken van te maken met verf en guts De duinkaart blijft zoek, maar haar verhaal doet het. We mogen door. De boswachter is nog niet weg, de zenuwen amper bedaard, of ze vindt haar kaart, samen met alle toegangskaarten vanaf 1991. Maar nou is die kerel weg. Het geluk wil dat bij het volgende pad alweer een boswachter komt aangefietst. Triomfantelijk haalt Aal haar boskaarten tevoorschijn. Deze boswachter hoeft ze niet te zien, het is de aardige, van de takken.
‘Kijk toch maar, want bij die andere kon ik ze niet vinden.’
‘Welke andere?’
‘Die met dat stuur,’ zegt Aal cryptisch.
‘O die!’ Aan de toon is te horen dat het niet zijn favoriet is. 
‘Ik ben net opgenomen voor de TV.’ Zijn toon schiet een octaaf omhoog. Vanaf 6 uur vanavond kunnen jullie me zien op regio TV. Het ging hartstikke goed. Veel beter dan voor de radio. Die radioman hield de microfoon te dicht bij mijn gezicht. Zo’n camera staat verder weg, je moet gewoon in de lens blijven kijken, wat er ook passeert.’
Voor een boswachter is dat letterlijk, dus herten, vossen, eekhoorns en wat er verder passeren kan.
‘Ik ga zeker kijken!’ belooft Aal.
Helaas kan ze hem in Amsterdam, waar ze toen nog woonde, niet ontvangen. Ik doe de week erop verslag tijdens onze volgende looptocht. Aal wil alles weten van het TV optreden van onze boswachter. Hoe concreter hoe beter. Zijn trillende stem van het begin. Zijn ogen gefixeerd op de camera. Zijn armen als een agent die het vliegverkeer regelt: boven een havik, rechts een boomklever, links appelvinken. Waarheen de handen ook gaan, de ogen strak in de lens.
Aal ziet het voor zich: ‘Hij was helemaal in hypnose!’
Van links komt een brommertje aangetuft met overdadig gehelmde man. Hij stopt voor ons. Bij het afzetten van de helm ontpopt de man zich als onze boswachter. Mijn moeder kon dan zulke rake opmerkingen maken dat je slap lag.
‘Zohoo! Op de brommer? Heb je promotie gemaakt?’ En in een adem door. ‘Je kan het bos goed overbrengen. Zeker een hoop leden erbij?’
Onze boswachter kleurt er van op.
‘Vond u het goed? Zelf vond ik mijn stem zo raar. En m’n ogen staarden zo de huiskamer in.’
‘Man, ‘ zegt Aal met de wijsheid der jaren, ‘ van buiten zie je d’r heel anders uit dan van binnen. Als ik in de spiegel kijk, lijk ik wel 80, terwijl ik me 8 voel.’
Hij kijkt naar haar rimpels, of nee, hij kijkt hoopvol of er nog meer komt. En dat komt.
‘Vorige week straalde je als een echte boswachter. Dat moet je vasthouden. Je moet maar zo denken: ik ben boswachter en geen glamourboy.’
Hij staart in haar ogen of het een camera is. Het kwartje valt.
‘Dat is het mooie van boswachter.’