Vandaag een gastblog van Ron Vonk die te vroeg naar bed ging om Nothing Personal te zien, de aanrader in mijn Blog van gisteren. Ongezien inspireerde het hem wel tot eigen beelden, spontaan verwoord in een gedicht.
De zon gaat op,
en stram verheft hij zich
van zijn eenvoudig bed.
en stram verheft hij zich
van zijn eenvoudig bed.
Zijn huisje is klein en sober,
het enige raam,
kijkt uit op zee.
het enige raam,
kijkt uit op zee.
Hij denkt aan vroeger,
met zijn bootje,
op het ruime sop.
met zijn bootje,
op het ruime sop.
Nu is hij oud, gestrand,
en aangespoeld hier,
op deze ruige kust.
In eenzaamheid,
slijt hij zijn dagen, maar dan
komt de klop op de deur.
Daar staat een jonge vrouw,
verwilderd, en verwaaid.
Hij zegt: “Kom binnen, eet wat.”
Zij spreken niet,
in zelfverkozen eenzaamheid.
Woorden zijn nutteloos.
De zee buldert,
de noordwester kraakt,
de meeuwen krijsen
6 reacties
Zo kan het alleen zijn ineens, onverwacht, gegeven door, afgelopen zijn. De spanning losgelaten, dan, ja dan. Hans
Mooi ingevoeld Hans. Ja, echt.
Mooi begin van een spannend verhaal…
Goed idee Ramirezi! Jouw naam past er wel bij.
Mooi geschreven Ron. Soms zijn woorden nutteloos.
Anne, dank voor de hommage… Allen, dank voor de support…