Stofzuiger

Een boerderij met gastenkamers heeft een nadeel en dat is stofzuigen. Je bent er gauw anderhalf uur mee in de weer, met je trouwe stofzuiger. De mijne is een gevoelige dame. Ze doet het alleen als ik haar hanteer. Toen Man het ook een keertje zou doen, liet ze zich op de trap uit zijn handen vallen. Sindsdien zit ze zonder handvat en zonder zijkant. Ondanks tochtgaten zuigt ze. Ook tijdens de verbouwingen waar cement en kalk, zaagsel en behangbladders ons de adem benamen. Ze is niet kieskeurig, ze zuigt alles en overal. Hoekjes, plinten, gaten, vloerkleden, stoelen en de wollige bank met spleten tussen de kussens. Ze zuigt alles van de katten, hun haren, hun braakballen en zelfs plakkerige klei. Katten hebben een hobby, en dat is graven in de kattenbak tot het hele huis vol kleikorrels ligt. Geen probleem voor mijn stofzuiger, ze zuigt alles op. En dat met haar gebreken.
Zo is haar snoer aan de korte kant. Voor een boerderij. Het haalt de keuken niet als ik in de gang ben en de kamer niet als ik in de keuken ben. Op zich geen probleem, je haalt de stekker eruit en verderop er weer in, kwestie van bukken en strekken. Honderd keer. Daarbij komt dat de aansluiting tussen haar slang en zuigapparaat delicaat is. Als je maar even te hard trekt om achter de etensbakjes van de katten brokjes op te zuigen, schiet de slang los tegen de keukenkastjes, die daar de sporen van dragen.
Met zo’n stofzuiger valt best te leven. Ze zuigt, en daar gaat het om. Nu is het wel zo dat ze alleen zuigt zonder mondstuk. Ze heeft het niet op brede monden vol haar. Zelfs niet op dat kleintje voor de kieren. Mijn stofzuiger houdt van rond is gezond en zuigt puur natuur met haar slangengat. Met mondstukken blaast ze het stof voor zich uit. Toch moet ze dol op zuigen zijn, want haar aan- en uitknop wil alleen aan. De stekker moet eruit wil ze stoppen. Na al die jaren trouw ken ik haar door en door en als ik een ding van haar geleerd heb, is het zuigen met gevoel.
Komt Man ineens met een groot pak.
‘Zooo! Even naar de net geopende Mediamarkt geweest?’
‘Echt niet. Bij Beerepoot. Net zo goedkoop en veel klantvriendelijker.’
Man is niet zo gek dat hij in de ellenlange rij gaat staan.
‘Voor jou.’
‘Het is toch geen stofzuiger?’ Ik krijg het op voorhand benauwd.
Is het wel een stofzuiger. Fonkelnieuw en knalrood. Zonder stofzuigzakken. Met harige mondstukken. Een echte Hij. En hij heeft ook nog een naam, Dyson, zoon van Dy. Man is zeer ingenomen met zijn aankoop en bevestigt vakkundig de grote mond aan de kleine slang. Een nijlpaardenbek.
‘Zuig nou maar eens eventjes het vloerkleed.’ Armen over elkaar, glimlach breed.
Drukje op knopje en Hij begint zacht zoevend te zuigen. Niet alleen het stof en de kattenharen en de koekkruimels en doodgemepte muggen, het hele kleed gaat mee omhoog. Man komt uit zelfvoldane stand en past traploos de zuigkracht aan het kleed aan. Voor een minuut verstreken is, is mijn grijze kleed verdwenen en ligt er ineens een heel ander kleed, met een rood en een blauw dat vloekt bij het mistige interieur. Dyson is niet te houden, ik vlieg het huis door achter Dyson aan. De boerderij krimpt onder zijn zuigkracht. Binnen een kwartier ben ik rond en herken mijn eigen huis niet. Of Dada is langsgeweest zo fris en fleur. Goed bij herfstdepressie. Er is een probleem. Hoe moet dat nu met Haar, mijn trouwe ouwe stofzuiger.