Aan het eind van een herfstige dag wil je hangen op de bank. Maar dan? Een glaasje wijn en samen de dag doornemen, maar ik ben met de alcohol gestopt omdat ik er niet goed van word. Wat dan? Een potje scrabble, een potje kaarten, wat voor potje dan ook, na een leven lang potjes en tv wil je wat anders. Daarvoor moet je bij Man zijn. Diept hij toch zomaar een fleurig pakje uit zijn schooltas.
‘Ik denk dat je hier nu wel aan toe bent.’
???
Het ziet eruit als iets dat ik in geen jaren in handen heb gehad, rechthoekig en zeker vier centimeter dik. Dat kan alleen een boek zijn, geen boekje, een dikke pil van een boek. Ik pruts het cadeaupapier eraf, als het boek niks is, kan ik altijd nog papier plakken.
Het boek wordt zichtbaar, ‘Koetsier Herfst’ van Charlotte Mutsaers. De hele wereld heeft het al gelezen, Man incluis, en nu ben ik aan de beurt. Ik sla het boek open op de laatste pagina en schrik me wezenloos: 461 bladzijden… Het enige dat ik nog lees zijn berichtjes op facebook en mailtjes.
Man is een man van de daad.
‘Je vond Charlotte Mutsaers toch zo leuk? Je moeder heeft nog met haar op de Rietveld gezeten, dat zei je gisteren nog en vorige week stond ze zo leuk op de verjaarsfoto, je hebt het altijd over haar en haar honden en meeuwen en Oostende en al haar toestanden op facebook. Dus ik dacht dat je haar nou wel eens echt wou lezen.’
Man kon zelf wel koetsier zijn en de paarden mennen. Hij zet mij mijn nieuwe leesbril op, een groot zwart geval dat mij jaren jonger of ouder maakt. Het vergt nog de nodige handigheid. Eerst zit hij te hoog en verandert Man in een spook, dan zit hij te laag en dansen de letters, maar dan zit hij waar hij hoort en kan het boek open.
‘De dag na mijn vijftigste verjaardag droomde ik dat ik gewurgd werd.’
Charlotte windt er geen doekjes om, ze schrijft adembenemend, en dit is nog maar de eerste zin van de introductie, iets wat ik meestal oversla. Na vier pagina’s meeslepende introductie heeft ze me in de greep van haar alter ego, Maurice Maillot, die in het Vondelpark een groen mobieltje vindt, gehuld in een zebrajasje. Uren later ben ik op pagina 106 en nog steeds onwetend wie de eigenaresse van dit kleinood is, terwijl alle pagina’s daar sappig over gaan. Maillot weet het zelf ook nog niet, maar wel dat dit speeltje in zebratenue toebehoort aan zijn toekomstige bruid. Op voorhand heeft hij er de hele tijd een jeukende zak van, wat ik wel drie keer moet lezen, omdat ik achter Maillot steeds Charlotte zie en die zak niet kan plaatsen. Wonderbaarlijk hoe Charlotte zich weet in te leven in de mannenzak. Wie Maillots toekomstige vrouw is, ligt nu nog verborgen in de komende pagina’s, bij elkaar drie centimeter dik. Dat de wonderlijke seksuele fantasiewereld van Charlotte daarin past, is op zich een wonder.
12 reacties
Ben benieuwd wie zijn bruid wordt ! Veel leesplezier, Anne. Weer prachtig verwoord !
Dankjewel Lia – Charlotteke weet de spanning er goed in te houden! Groet!
Spannend! Ook lekker weer om te lezen. Ouder? Door een bril? Op de facebook foto’s uit Duitsland zag je er jong en gelukkig uit. En niet eens in het rood.
Ha Kees, haha, haal jij die bril eruit…. ouder of jonger hè – geen idee, komt dat zien zou ik zeggen 🙂
neem van mij maar aan dat een leesbril altijd jonger maakt, een gewone bril meestal ook, omdat afzakkende ogen ineens opfleuren doordat ze kunnen zien. en ja, dat maakt jonger.
trouwens, geef mij zo’n man; niets heerlijkers dan een goed boek toe gespeeld te krijgen.groet!!
Weer die bril, wie verwacht dat nou, geinig, en je hebt vast gelijk Athy – en als ik het kon, gaf ik jou zo’n man….
Ha Anne,
Heerlijk relaas schilder je hier, ik moet eerlijk bekennen nog nooit wat van haar gelezen te hebben, vraag me niet waarom, is gewoon zo.
Je houd het spannend:-) ik ben benieuwd naar het vervolg! Goed van die man van jou:-)
Alles met hem verders, na zijn besnijdenis, weer een beetje ok? Hoop so:-)
Groet en een fijn weekend gewenst
pastuiven
Ha Pastuiven, dan ben je niet alleen, ik ook niet, terwijl mijn moeder verschillende boeken met tekst en tekeningen van haar in de kast heeft staan, ik blijf altijd hangen bij haar ‘plaatjes’ – in mijn ogen haalt Charlotte altijd veel overhoop en raak ik de kluts kwijt – hoop dat ik de rit met de Koetsier tot het einde uitzit! 🙂
En besnijdenis is een schone dichterlijke vrijheid voor de bult bovenop hoofd die nu weg is.
Groet terug en ook fijn weekend.
Vraag ik aan een vriendin:”Ken je de schrijfster Charlotte Mutsaers?” Zegt ze: “Mutshaar?! Nee, nooit van gehoord. Ik kwam niet meer bij.
en Joshua schreef er op facebook onder ‘Muts-aers’
Vond het een schitterend boek, al haar boeken….
Vreemd gedrag op FB waar ik met haar ‘bevriend’ was…ik stuurde
haar een roos (trots op m’n zelfgemaakte foto) en dat gaf toch een ophef…
Ze ontvriendde me voor een cadeau….vanaf die tijd denk ik totaal anders
over haar…omringd door vraagtekentjes…..
Alweer een ilussie minder….snif….
fideel dat je haar boeken schitterend kunt blijven vinden – en deze aangetipte kwestie met de roos vraagt gewoon om meer – opdat ik niet mijn fantasie beteugelen moet, en waarheid en fictie goed uit elkaar houd!
ik ben nog niet verder met de koetsier, het lijkt wel of het hele huishouden m ij ervan af wil houden, ongewild
Charlotte reageerde ergens dat de jeukende zak niet uit haar pen kwam, dus nu zie ik alweer ghostwriters naast haar bed…. 🙂
ev o ja, al stuur je mij 100 plastic rozen in fluor roze, ik blijf van je houden