ik raak
het onverwoordbare
waar wortels ruimte zoeken
het onderaardse
waar stenen rusten
voor zij stof geworden zijn
ik raak
de afgronden
van stilte en van storm
het diepste geheim
de rakelingse plekken
die van niemand zijn
ik raak
het onbekende
waar niemand is
en niemand weet
waar het niet ophoudt
onbekend te zijn
10 reacties
vanaf dat punt kan het alleen maar beter gaan, groeien bloeien…
mooie anne:-)
zeer graag gelezen
gr en een fijne zaterdag!!
pastuiven
Dank voor je mooie kado onder mijn gedicht.
Mooi strak van structuur,
mooi gezegd ook allemaal,
maar in dit laatste schuilt
ook enige kritiek: ik vind
het eigenlijk te mooi, te
zeer fraai gesponnen
woorden: ik mis kortom
een concreet beeld
dat je bijblijft, dat je
letterlijk pakt.
niemand weet
waar het niet ophoudt
onbekend te zijn
heel fraaie en taaie conclusie. Ik ben gepakt
het grote onbekende dat ook nog oneindig is. ik word er een beetje stil van. groet!!
Je woorden raken me. Komt ook door mijn gemoedstoestand. De laatste strofe, daar moet ik even over nadenken. Daarvoor komt de bedoeling gewoon binnen, zonder bekend te zijn, precies. Het weer allemaal precies goed. DANK, Hans
Wat een mooie reacties, stuk voor stuk, elk net iets anders geraakt – en dat raakt mij weer. Ik ben hier erg blij mee, dankjewel Pastuiven, Abel, Barbara, Athy en Hans.
een mooie opbouw, ook qua klank, al staat er voor mij (klankmatig dan) een lettergreep te veel in ‘waar het niet ophoudt’ – als je de ‘niet’ weglaat krijg je natuurlijk een totaal ander beeld, maar dat maakt het wel weer opeens heel spannend (want waarom houdt het dan op onbekend te zijn??). A fin – moesten we hier in een workshop zitten, dan zou ik dat meegeven als opbouwende commentaar …
met dichterlijke groet,
bert
Dankjewel Bert –
mijn liefste wens wordt hier vervuld –
altijd is mijn onderliggende vraag: hoe kan ik de dingen zeggen zoals ze zijn, raak, zonder omhaal van woorden en zonder mooipraterij – zonder de inhoud tekort te doen.
dit gedicht ontstond vanochtend vroeg door een snijdende ervaring – en nu krijg ik in de schoot geworpen wat ik al zolang wens – serieus, opbouwend commentaar op mijn tekst – en ik krijg het van dichters die ik stuk voor stuk bewonder om hun zeggingskracht –
mooi is dat…
gelukkig … ik vraag me altijd af of het wel gepast is om iets openlijk van commentaar te voorzien, maar had wel het gevoel dat het hier kon/mocht (kan/mag … 😉 )