Rommelparadijs

Man weet niet wat hij van Sinterklaas wil hebben.
‘Ik hoef niks’….. ‘Ik heb alles al’…….’Pak jezelf maar in’…..
Ik ga voor een surprise. Te beginnen met een autotochtje, de manier man mee te krijgen, sterker, hij heeft niet eens door dat hij ‘mee’ is. Zet een man achter het stuur en hij heeft niets door. Niemand weet betere de weg dan Man, dus Vrouw vergaapt zich tussen Hensbroek en Heerhugowaard aan alle combinaties der elementen: weidse weilanden, doorweekte boerengrond, kaarsrechte sloten en vaarten, asgrauwe wolken waar maar geen sneeuw uit valt, een verdwaalde streep zonlicht en een brok regenboog. Wij koersen regelrecht af op een wit bord met zwarte letters ‘Gebr. Lekx Rommelparadijs’. Daar moet een surprise voor Man te vinden zijn. 
We moeten over een blubberig voetpad langs een levensgrote Jezus zonder handen. Via een rij vergeelde wastafels en nog vergeeldere Wc-potten, komen we bij een open deur. Binnen is het net zo koud als buiten en het waait er ook. Een enkel peertje van 20 watt brandt aan een hoog plafond. Op de tast passeren wij een antiek fornuis. potten, pannen, kannen, fietsen en kolenkitten om via een volgende open deur in een schemergebied te komen volgestouwd met kasten, tafels, stoelen, allemaal kriskras op elkaar gestapeld. Alles staat zo schots en scheef opgetast, dat het geen wonder is dat de Gebr. in geen velden of wegen te bespeuren zijn. Er zijn geen wegen, laat staan velden.
Op zoek naar de uitgang valt je oog op gedeukte koektrommels en zowaar het driepotig tafeltje waar je moeder een moord voor had willen doen als ze er ooit tegenaan was gelopen, gelukkig niet dus. Ook de aspiraties van opa zijn volop aanwezig in de vorm van diverse typemachines met en zonder zwarte kap. Bovenop een stapel kasten staat een spinnewiel gebr. naast een teddybeer zonder oor. Je vraagt je af of de Gebr.’s jongleurs zijn. Alles is nog geprijsd ook. Voor een euro heb je een gebloemd steelpannetje, voor een dubbeltje een gebarsten rozenkopje en voor 50 cent een weckpot vol antieke knopen die oma nog van opa’s broeken en jassen heeft geknipt voor ze afgedragen naar de voddenboer gingen. Je gooit geen goede knopen weg, je weet nooit wanneer ze van pas komen. Nooit dus.
Na de nodige slaloms kom ik zonder surprise voor Man of wie dan ook bij de uitgang. Daar staat Man in het volle daglicht te stralen als een zonnetje, in zijn handen een stapel oranje tegeltjes die hij absoluut niet had willen krijgen, van mij niet, van Sinterklaas niet, van niemand niet. Hij grijnst als een verliefde puber.
‘Hier ga ik iets heel leuks mee doen!’
Hij kijkt erbij of hij uit het paradijs komt. En dat voor een euro.