Vrouwenlijn 12 – lopen met mijn moeder (6)

We dachten dat het nooit op zou houden, we dachten dat we lopen zouden tot de dood.
Na Groningen, Drenthe, Overijssel, Gelderland, Limburg, Brabant, Achterhoek, Twente, Waterland en zelfs de Brocken in de Harz, liepen we door het Gooi. Het Gooi beviel ons.

De heidevelden en de uitgestrekte loofbossen, erfgoed van landheren en landdames, maar daar dachten wij niet aan. Wij voelden de magie van de bomen, machtige bomen die we met onze vier armen nauwelijks omkransen konden.
Elke week liepen we daar en een vrijstaande beuk werd onze vriend. De eerste keer dat we hem zagen, trok hij aan ons als een magneet. Als bij afspraak gingen we met onze rug tegen de stam staan tot het genoeg was, heel abrupt altijd.
Nooit spraken we over onze ervaring tijdens het staan.
Tot Aal een keer vroeg of ik dat ook had.

‘Bedoel je dat vreemde gevoel in je rug?’
‘Of er ogen in je rug kijken.’
‘Een prikkelend gevoel.’
‘Tintelend.’
‘Of ik in de boom zak.’
‘Dus dat heb jij ook.’

Het Gooi riep stilte in ons wakker.
Heel anders dan Drenthe, dat riep gemoedelijkheid op en plezier, Groningen weidsheid, verte en verleden, Waterland bracht ons bij de vogels en de natuur rondom en de aard van mijn vader, haar man.
Elk gebied heeft haar eigen karakter, de Genius Loci, en in het Gooi was die bijna tastbaar toen wij daar samen liepen.
Misschien kwam het omdat we zoveel gelopen hadden, dat onze zintuigen open waren. Misschien was het de fase in onze relatie, in ons eigen leven. Het doet er niet toe. Het gebeurde.

Het Gooi wees ons de weg naar binnen. Onze zintuigen waren scherp als zonlicht, we hoorden twijgen kraken, eikels knerpen, wind suizen, spinnenwebben wuiven en we roken het weer dat eraan kwam, regen, wind, hagel en niets weerhield ons van onze looptocht.

Op een keer kreeg ik de ingeving onze ervaring van de dag samen te vatten in een enkele zin. Tot mijn verrassing was Aal meteen gegrepen door dit idee, ze was meer dan serieus en enthousiast, liep in diepe ernst en stilte door het bos, alsof ze het bos naar binnen zoog. En dat elke week opnieuw. Haar aandacht raakte mij meer nog dan het bos, het weer, het ritselen en het licht. Zo intens in zichzelf had ik mijn moeder niet eerder ervaren.
Ik voelde dat er iets magisch in haar omging en was benieuwd wat haar zin zou zijn. Dat was een heel gewoon zinnetje, niks magisch aan. Op het eerste gehoor. Ik moest dieper om het te horen.
Daar kwam ik achter toen het Gooi achter ons lag en we er nooit weer zouden keren.