Onder ogen zien

Er zijn dingen waar je niet om vraagt, die wel op je bord liggen of zich afspelen onder je dak.
Je kunt je ogen sluiten of openen.
Mijn eerste oog ziet het verleden, twee blije hippies huppelend op mijn erf.
Mijn tweede oog ziet de toekomst, twee moordlustige hippies op hetzelfde erf.
Mijn derde oog ziet de trieste puinhoop in ons tuinhuis.
Dit derde oog is direct verbonden met mijn daadkracht.
Oog in oog met de puinhoop van peace bruist adrenaline door d’aderen, weg is hoest, hitte en bevroren schouder.

Vele huizen heb ik verbouwd met Man, maar die is even buiten werking met zijn griep. We hebben dit tuinhuis verbouwd en er jaren vrij en blij gewoond, terwijl we de boerderij sloopten en opbouwden naast studie en werk. Voor dit beetje rommel haal ik mijn schouders op, inclusief de frozen.
Kwestie van alles eruit en alles in dozen. Kwestie van dozen halen.
Na een uur trekken vermoeidheid, hoest en schouder aan de bel. Na een uur plat naast man kom ik weer overeind. Zo jojoot mijn elastieken lijf de dag door. Dan zit het erop, is het gedaan, is het klaar.
Tot zover. 

Hippiebroer belt uit Spanje dat hij de volgende dag vroeg aankomt met het vliegtuig, een auto huurt en met een vriend het boeltje van zijn broer komt halen.
Ik ben net terug van de fysiotherapeut als hij aankomt tuffen met een knalrood autootje, berekend op het boeltje van zijn broer. Mijn hart krimpt.
Ik ken de broer enthousiast en uitgelaten van de hippiefeesten. Nu is hij terneergeslagen en triest als ik.

We controleren samen de spullen. De gekke petjes, de jasjes en harembroeken, de koksmessen en de paellapan. De belangrijkste documenten heb ik apart in een doos gedaan: dagboeken, autopapieren en papieren van de motor. Broer en vriend sjouwen de dozen in een oogwenk het tuinhuis uit, de auto in, een trieste leegloperij. Onderwijl belt hippieman vanuit Sri Lanka, nerveus, druk.
Broer maakt korte metten ‘no commensa’ – ‘geen commentaar, nu niet, nooit niet, basta!’
Hippieman vraagt naar mij.
In vloeibaar Spaans, hakkels en tranen geeft hij mij alles wat ik vergeten ben in te pakken, hij is me eeuwig dankbaar en verklaart me de liefde zoals alleen een gepassioneerd en gebroken man kan.
En weg is de verbinding. Weg is de broer. Weg is de vriend. Weg is de auto. Weg zijn de spullen. Weg is hippieman, de man van het hart, de man van de droom, de man van magie en illusie…
Wat blijft zijn verliezers.
Nog twee weken, dan komt hippievrouw. Alleen. Zonder rijbewijs. Zonder vaarbewijs.
Haar katten likken mijn handen.