Auteur & kunstenaar

Facebook Twitter Instagram

Pierre Plum – Oude dag

Ik ken Pierre Plum pas kort, het lijkt een leven. Hij woont in Gent, waar ik in jonge jaren vermetel heen trok naar een kasteel, waar ik korte tijd ging wonen en werken als tuinarchitect. Zonder opleiding. Zonder geld. Vol dromen. Ik ontmoette vreemde snoeshanen in Gent. Pierre was daar niet tussen. Ik ken hem pas, ik zei het al.
Pierre schrijft of hij praat met je aan een tafeltje in een serre of een bankje in de tuin van een kasteel, gemoedelijk en schijnbaar eenvoudig over heel gewone dingen, die je vergeet te zien. Zo ontdekte hij gisteren dat een kat een navel heeft, logisch als je nadenkt, maar een ontdekking als je het ineens ziet.
Ik ben verheugd dat deze man van Gent met zijn originele kijk vandaag onze gast wil zijn. Hier is Pierre Plum.  

Jong kon ik mij geen voorstelling maken van mijn oude dag. Ik wilde wel vlug een partner hebben, alleen vond ik het leven ondraaglijk. Er moest voor mij gezorgd worden, anders zag ik mij vereenzamen en verpieteren: iemand die zich niet meer waste, geen kranten las, radio hoorde of tv keek, nooit kookte maar ‘s nachts razzia’s op frituren ondernam, een paria die op bierkaartjes gedichten schreef.Dus als ik fantaseerde over mijn oude dag, kwam er altijd een vrouw in voor die voor mij zorgde. En, die fantasieën waren meestal het tegendeel van wat ik als vrijgezel vreesde.
 
Eén terugkerend beeld waaraan ik veel genoegen beleefde, als achttienjarige, was dat ik in een huisje woonde aan de rand van een dorp, op een zomeravond, en mijn vrouw en ik zaten op onze omgekeerde biezen stoelen, de leuning vooruit, onze benen erlangs gewoon op het trottoir naar de voorbijrijdende auto’s te kijken.
Of, als ik mijn fantasieën wat uitwerkte naar een wielerwedstrijd te kijken.
Dat stelde mij gerust: mensen die daar hun plezier in vinden, zijn zo niet gelukkig, toch tot rust gekomen. Twee oudjes zo op een zomeravond aan de rand van een dorp, van een bos ook, die op zo’n eenvoudige manier kunnen genieten, hebben het gemaakt als koppel.
 
Ik droeg steevast bretellen boven een houthakkershemd en mijn vrouw een bloemenjurk met zeer grote bloemen: gele en rode pioenrozen. Een bescheiden fantasie om het onheil van de vereenzaming en verkommering af te wenden. We dronken meestal koffie met cichorei en tafelbier, van zeer gering alcohol gehalte. We groetten de voorbijkomende dorpelingen: dag Emmeke, dag Odiel, hé Blondeel hoe is’t nog met de vrouw? Stanny, ik zie u morgen bij mank Louitje voor de pietjesbak.
Een slome maar heerlijke tijd. Wij verstonden elkaar met één woord meestal zonder.
 
Ik had een carrière als grafdelver achter de rug, mijn vrouw legde soms de kaarten, bemoedigde de dorpelingen, sprong in als er een boerin ziek was, verkocht fruit op de markt, zong soms in de café. Grafdelver leek mij de ideale bezigheid om mijn asociale neigingen wat te beteugelen, mijn obsessie met de dood een aanvaardbare vorm te geven.
Niet ver van het dorp was er ook een spaarbekken, waterreservoir voor de wijde omgeving waar we in het geniep gingen zwemmen op warme nachten. Ook weer asociaal om in het drinkwater van de gemeenschap te zwemmen, maar zo zit ik in elkaar.
 
Het heeft niet mogen zijn: ik ben een reiziger geworden: Parijs. Amsterdam, Berlijn, Genua, New York: het lijkt erop dat ik niet ver genoeg kan lopen om het dorp te ontvluchten. En ook mijn vrouw legt de kaarten niet, vervangt geen zieke boerinnen, verkoopt geen fruit op de markt, maar draagt wel soms een bloemetjesjurk, geen pioenrozen, kleinere, fijnere bloemen maar toch…
In mij leefde ooit de ambitie om een normaal, geïntegreerd mens te zijn, met een vrolijke, zorgzame vrouw. Ik heb mijn fantasie maar zeer gedeeltelijk kunnen realiseren. De goede helft, zowat.

Deel dit bericht:

Eva Terra Incognita

Eva Terra Incognita
Te bestellen bij de boekhandel

Sophie - Genius Loci

Sophie - Genius Loci
Te bestellen bij de boekhandel

Tags
afkomst Ali Kolman beroepen boeken creativiteit debuut dieren dokter dood dromen Eva Terra Incognita gasten gedicht Genius Loci gezondheid hippies Huis in Duitsland humor Kunst levensloop liefde locatie lopen Man moeder mozaiek natuur Parkinson poezen politiek relaties roman schilderij schrijven schrijvers seks tweede huis uitgeverij vader vakantie verbouwen vision quest vogels vriendin Zen

6 reacties

  2. Awel, een zorgzame vrouw in een bloemetjesjurk
    kom daar maar eens om in Olland, want
    ons land produceert zulk schoons niet..

    Wellicht moet ook ik mijn oude dag gaan slijten,
    aan de rand van dat dorp, waar stoempende pedaleurs
    u nog van de sokken rijden…

    En daar op zoek gaan
    naar mijn betere helft, die mijn feilen
    draaglijk maakt, en heroïsch…

    Laat niet verlet, dat ik nog
    veel te jong ben, om te spreken
    van het slijten van mijn dagen…

    Beantwoorden

  3. Hier heb ik mij als vrouw herkend in de (ver)beelding van een man uit Gent .
    Een heerlijk verhaal; fijn om te lezen.

    Beantwoorden

  5. Wat een mooi verhaal en een enige reactie van Ron Vonk. Stoempende pedaleurs, zouden deze woorden niet bestaan, ik zou ze toch meteen begrijpen. En nu ben ik weer bij met Anne’s blog lezen. Het is steeds weer een waar genoegen.

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *