van Amsterdam naar Moskou
een enkeltje Parijs
de boemel of de metro
het vliegtuig of de fiets –
varend, vliegend, lopend
heb je een idee
waar je bent of wezen wilt
ergens herken je iets
ergens zijn er kaarten
om te lopen
om te kopen
om te varen
om te lokken
raadselkaarten
anders en vaak gek
toch een bekende plek
ergens zijn er mensen
voorbij
dichtste bossen
drukste steden
volste treinen
kaalste heide
diepste zeeën
die weten van die plek
zijn er nog plekken
die niemand weet
achter stilte en storm
liefde en pijn
ongehavend
geborgen geheim
zijn er nog plekken
die van niemand zijn
waar is de plek
zo stil en vreemd
zo godvergeten
onbekend –
de plek van moederziel
ik weet niet waar ik ben
waar is de plek
die ik niet herken
waar is de weg
van niets
en van geen
waar is de weg
die niet ophoudt
onbekend te zijn
waar is de weg
alleen
20 reacties
Inderdaad, waar vind men nog deze plekken ik denk alleen thuis , de rolluiken beneden, de lichten uit, in de kelder met kaarslicht en de post op de êstbus en dan nog zal je jezelf moeten kunnen bedwingen om niet stiekem even te gaan kijken, want zo zijn wij mensen nu eenmaal.
in het donker en het diepe van eigen huis – mooi Edgard, zo dichtbij en concreet
Sta mij toe, waarde mevrouw Vellinga op uw wonderschone gedicht te reageren met mijn eigen tekenpapier, waterverf, mengbakjes, penselen en oude onderbroek om ze aan af te vegen.
U schets een figuur waarvan iedereen, man of vrouw, jong of oud zoals ik, zou kunnen zeggen: dat lijkt wel mijn heimelijke plek. De plek die helemaal beantwoordt aan het beeld van mijn ideale plek, de plek die niet te koop is en die mijn ijdelheid streelt omdat ik in essentie zelf die plek ben. De plek waar ik bedauwd kan zitten op een stenen bankje begroeid met mos want zo zijn mensendromen, soms verstoppen ze reële dingen in een hersenschim en soms spelen de hersenschimmen tikkertje met de werkelijkheid.
…omdat ik in essentie die plek zelf ben… mooi hoe je daarheen penseelt, ik zie het bedauwde plekje met de stenen bank – dank Flip!
Het is naar mijn mening niet de bedoeling dat we alle plekjes al kennen, of weten waar ze zijn. De reis daarheen, of het verlangen daarnaar en het fantaseren daarover, is het mooie van niet weten !
Mooi gedicht !!
de reis zelf en het mooie van het niet weten, alweer zo mooi, dankjewel Mieke
Wat een mooi gedicht om in te verdwalen, keer op keer, als je de weg naar even stilte kwijt bent! Dankjewel!
je maakt me stil Caricia, dankjewel…
die plek, is waar ik ben…
pure mystiek
overal en nergens , reizen en thuiskomen. mooi …
jij laat me het eeuwige ritme zien, Marianne, mooi…
diep in onszelf … denk ik dan … 😉
ja… 🙂
Mooi gedicht Anne. De tekening vind ik wel heel bijzonder. Wat zie ik?
Intense tevredenheid, dromen, baarmoeder, octopus, vlinders in een buik en een spiraal. Een spiraal is een wiskundige formule, maar ook het leven. De cirkels van de tijd worden steeds groter.
Liefs
wat bijzonder dat je zo intens naar mijn tekening hebt gekeken – en wat zie jij veel…
Daar waar je nog niet hebt gezocht?
wijs Johan…
Maar die foto, dat grijze boomskelet, met twee lichtjes links en rechts.
In het gedicht vind ik het antwoord (ook) niet….
de maan en haar weerspiegeling aan weerszijden van de boom die de bliksem overleefde, hier naast het huis, het moment dat we begonnen te verbouwen…