Naar de knoppen

De eerste keer staar ik met argusogen naar het bewakingsscherm. De bewakingscamera staat op de slaapkamer van mijn moeder en is gericht op haar bed. Zij ligt in het donker, maar het cameraoog kijkt daar dwars doorheen en ik kijk mee of er geen ongeregeldheden zijn. Die zijn er. Mijn moeders arm staat stijf omhoog. Daarvan wordt een mens doodop. Ik ga naar beneden om haar bevroren arm omlaag te doen. Sta ik aan haar bed, heeft ze de arm net omlaag. Ik stop hem warmpjes onder en ga terug naar het scherm. Staat haar arm weer stokstijf. Gauw naar beneden. Heeft ze haar arm intussen zelf onder het dekbed gekregen. Ik kan naar boven. Kijk ik op het scherm, staat haar arm als een vlaggenmast op het bed. Driemaal scheepsrecht. Weer erheen. Ligt haar arm onder het dekbed.
Zo riep ik haar driemaal aan mijn bed toen zij de waakhond was en ik de roepende drenkeling.
‘Nou moet je daar mee ophouden, Anneke.’
‘Nou moet je daarmee ophouden, Aaltje,’ echo ik vergane tijden.
Een luide snurk. Ze slaapt. Eindelijk.
Kijk ik op het scherm, staat haar arm toch weer recht overeind.
Dat zijn de momenten dat Man van pas komt. De reddende engel komt sussend aangesneld.
‘Ach joh, je hoeft niet elke minuut naar je moeder, dat scherm geeft 1 beeld per 5 minuten, die arm is van vijf minuten geleden.’
Zo weet ik nooit de actuele stand. Onder wederzijds gesputter kiest hij de wijste partij en stelt de bewaking in op bewegend beeld.

Als er hulp is, is ze in goede handen en kan het scherm uit. Ligt ze in bed, dan druk ik op de knop om de bescherming voort te zetten via het scherm. In nood ren ik erheen. Dat doe ik inmiddels al jaren. Eerst via een analoog systeem, nu digitaal. Zes maal per etmaal, 8000 keer. Zet mij aan de knop, ik kan het. Aan/uit.
Druk ik mijn wijsvinger op de knop voor de achtduizend-en-een-de keer, komt er een blauwe vlam uit de knop.Het complete voltage schiet door mijn arm, die met de froozen shoulder, in plaats dat die gelijk genezen is, springen mijn benen hoger dan je denkt dat je kunt. En het scherm is zwart. Voorgoed.
Mijn moeder kan niet zonder bescherming, wij niet zonder scherm.

Wat kan zo’n Elro schermpje nou kosten? Het is de geavanceerde digitale bewakingscamera waar de kosten in zitten. Dat ding ziet in weer en wind, regen en hagel, zon en sneeuw, dag en nacht. Nightvision & wheatherproof. Dat kost wat. Gelukkig is het oog nog heel.
Snel naar de winkel om zo’n schermpje te halen.
Verkoopt Elro die schermen niet los. Zegt de Gamma om de hoek, zegt de groothandel 40 hoeken verder en de volgende groothandel aan het eind van de wereld legt het haarfijn uit aan het hijgend hert voor zijn neus.
‘Het is een bewakingspakket. Aan een scherm alleen hebt u niets. Het scherm hoort bij de camera. De camera hoort bij het scherm. Die haal je niet uit elkaar. Dat koop je samen. In een koop, 250 euro alstublieft.’

Nijdig draai ik me om, nijdig fiets ik tegenwind, nijdig ga ik koken, van nijd draai ik een knop van het gasfornuis. Sta ik daar met die blinkende knop in de hand. Heb ik het interne veertje/palletje kapot gedraaid. Dat ziet een klein kind, dat zie ik. Kan ik ook nog naar de onderdelenwinkel aan het andere eind van de stad. Zijn die palletjes/veertjes niet los te bestellen/verkrijgen. Alles of niks. De knop kost 30 euro en dan heb je het palletje er gratis bij.

Hier komt Man natuurlijk weer op het toneel. Het wordt te gortig. Wat heeft vrouw? Bionic woman? In bed okee, maar aan de apparaten?
Hij zal haar eens even voor doen hoe knoppen gedraaid moeten worden. Dat ze dat nou nog niet weet na tien jaar.
Bonk, bonk op grote voeten de trap af naar de keuken. De grote handen fijnzinnig aan de knoppen. De instructie wolkt in grote ballonnen door het hele huis en de tuin erbij.
‘EERST indrukken, DAN draaien!’
Heeft Man de volgende knop naar de knoppen.
#^&%$B(*%#
Nijdiger dan een vrouw kan worden, loert Man de knop in. Veertje, palletje, of hoe dat vervloekte ding ook heten mag, is gebroken.

‘Ik ga wel weer naar de onderdelenwinkel en dan bestel ik er gelijk 8.’
Ja, er zitten acht knoppen op, slimme fabrikant die Scholtès.
(Even tussen haakjes hoe ze zichzelf de markt inprijzen:
Apparaten van Scholtès zijn synoniem aan “professionele perfectie” in design, stijl en technologie, de ware essentie van het merk. Het uitgebreide assortiment van Scholtès voor koken, koelen en wassen vormt een perfecte relatie tussen geavanceerde stijl en professionele prestaties, werkelijke toonbeelden van kwaliteit en kennis die het merk Scholtès definiëren.)

‘NEE!’
Man zit nog in de nijdopbouwfase. Man gaat die winkeliers zelf wel eens even bellen.
Vervolgens de firma’s.
De fabrikant.
Het Hoofd der Fabrieken.
De Consumentenbond.
Koning Klant.
De EU.
En dan heeft Man een zere keel.
Van.
De nodige stemverheffing.
Het argumenteren.
De domheid aan de andere kant van de lijn.
En dan vraagt vrouw of het gelukt is.
NEEEEEEEE!!! #*)+%$^%$@(*C$####!!!!!!