Auteur & kunstenaar

Afvalbreng

Een nieuwkomer rijdt zijn Opel met aanhangwagen aarzelend richting gipsbak. Voorwaarts. Achterwaarts. Draaien. Scharen, Nog erger scharen. Een martelgang. De aanhanger wil niet naast de container.
De chauffeur stapt uit en kijkt schichtig of iemand zijn geklungel gezien heeft. Zijn tanige kop, voorzien van grote vierkante bril, vertoont de plooiende huid waar alleen de alleroudsten op kunnen bogen.

Het hele leven van de man is erin geëtst. Ik zoek de lijnen van de jaren ’70, toen hij zijn keuken betegelde in het felle groen en oranje dat nu slordig achterop ligt. De oude baas ontkoppelt zijn aanhangwagen en duwt hem richting afvalcontainer. Normaliter wemelt het hier van de behulpzame oranje mannen, maar dit voorjaar zitten ze liever in het schaftlokaal.

De aanhanger is buitengewoon weerspannig. Hij wil geen kant op. De baas koppelt hem maar weer aan de auto. Vooruit, achteruit, scharen. Weer stapt hij uit. Hij heeft schoon genoeg van die tegels en nog meer van het gesodemieter met die rot kar. Resoluut grijpt hij een spade tussen het puin vandaan en gaat tussen aanhanger en afvalcontainer staan. Behoorlijk handig schuift hij zijn spa tussen de tegels. Hij weet hoe de puinhoop in elkaar steekt en staat er ineens stoer bij, of hij nooit anders gedaan heeft dan puinruimen.

Hij trekt de spade er tussenuit, beladen met gifgroene brokken. Het gewicht valt tegen, de spade zakt, maar bij de rand van de container weet hij hem op te tillen. Met een zwieper kiept hij het zootje de bak in. Met wangen die steeds roder worden, leegt hij zijn kar, traag en gestaag.

Wat bezielt een grijsaard om zijn keuken na veertig jaar trouwe dienst te slopen? Is hij een ras optimist – op naar de honderd, of heeft hij een nieuwe vlam die een witte keuken wil?

Uit het schaftlokaal komt een oranje manschap driftig aangelopen. Regelrecht naar de gipsbak waar tegels in gesmeten worden. Hoe haalt die ouwe vent het in zijn kop de gipsbak te verpesten met keramiek.

De afvalspecialist priemt een vinger naar het bordje ‘gips’ en wijst dan gestreng en afkeurend in de container. Die tegels moeten uit het gips. En snel!
De oude baas trekt wit weg. Hij heeft heel wat meegemaakt, twee wereldoorlogen, de crisis, feestelijke tijden in de zeventiger jaren, geboorte en dood. En nu dit.

Hij staart wezenloos naar de gekleurde resten van een bont leven. Hij wordt er niet vrolijk van. En dan gaat het nog regenen ook.

Deel dit bericht:

Eva Terra Incognita

Eva Terra Incognita
Te bestellen bij de boekhandel

Sophie - Genius Loci

Sophie - Genius Loci
Te bestellen bij de boekhandel

15 reacties

  1. Resten der jaren…

    zoals altijd, het oude
    plaats moet maken
    voor het nieuwe

    zo vloeit de tijd
    een weg gevonden
    tussen onze verkrampte vingers

    zo vergaat ook, wat wij ooit
    mooi vonden
    en koesterden

    zo ook gaan wij
    met het klimmen der aren
    verglijden de resten der jaren…

    1. Jij bent een goed lezer Mieke, zo gaat dat in boeken, maar niet in de harde werkelijkheid…
      althans niet altijd… 😉

    1. In der daad!

      Op zo’n afvalbrengplaats hoeven de oranje mannen alleen te wijzen waar het in moet…
      de brengers moeten het er vervolgens zelf in doen…
      maar hij hoefde de bak niet in om zijn tegelwerk eruit te halen, dat ging de oranjemannen toch ook te ver…, en anders was ik hoogstpersoonlijk even….

  2. “Wat geweldig dat ik u voor vandaag weer werk heb bezorgd, beste man. Dat is voor veel landgenoten tegenwoordig wel anders. Ik wens u een fijne dag verder.”
    En dan wegwezen!

    1. het enige puntje is, dat die aanhanger nog niet leeg was… maar ik ga dit wel onthouden voor mezelf, en dan met armpjes over elkaar wachten tot ze het werk geklaard hebben…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *