Melkschuim

Er zijn veel gebieden waar ik niets van weet, en daar komen er steeds meer bij. Er valt veel te ontdekken op  alle terreinen, cultuur, politiek, sterrenstelsels, micro organismen, techniek, het zichtbare en het onzichtbare.
Ik ontdek het liefst in de praktijk, dat ik mijn neus stoot, in een kuil val of een zee te hoog duik, en dat er dan een redder opdaagt die voordoet hoe het moet. Of dat nou een gehaktbal is of een horoscoop. Zo weet ik van de gekste dingen saillante details.
Sinds een paar dagen heb ik een paar neven terug dankzij de gehaktbal van oom Gerrit en deze neven vissen op meervallen en karpers. Ter geruststelling van mijn vegetarische lezers en de leden van Greenpeace en Seashephard: ze gooien elke vis terug, meer dan manshoog zijn ze, zowat dolfijnen, ze aaien ze, gaan ermee op de foto en doen ze geen pijn. Nu al weet ik dingen waarvan ik vorige week het bestaan niet wist. Dat vissen een mannenhobby is, dat er in Spanje genoeg  water is voor kanjers van vissen en dat een goede visser zoals mijn neef, aan zijn hengel voelt wat eraan hangt, een karper trekt en een meerval runt, of omgekeerd. Alleen al op dit gebied valt veel te ontdekken.

Is er onder de gebieden ook een gebied waar ik zelf iets van weet?
Ja, dat is er….. Melkschuim.
Mijn melkschuim is befaamd onder mijn vriendinnen, zelfs de zwartdrinkers zweren bij mijn schuim.
Ik ben een voorloper op melkschuimgebied en dat is te danken aan de moeder van mijn vader.

Toen ik als arme kerkrat in Arnhem in de goedkope hoerenbuurt op kamers zat vanwege de Toneelschool en Pedagogische Academie, ging al mijn geld op aan boeken voor school, olie voor de kachel en brood met pindakaas voor mij. Eenmaal in de week at ik warm bij mijn opa en oma die ook in Arnhem woonden. Terwijl oma in het piepkleine keukentje met de aardappels en boontjes in de weer was, gaf opa mij les in het Maoistisch communisme en bracht oma daar een kopje koffie bij met schuimende melk. Zij klopte dit op met een vork. Je hebt nooit zulke lekkere koffie geproefd. Sindsdien ben ik Mao meteen vergeten en klop ik zelf de melk.

Aanvankelijk met 1 vork, toen met 2 vorken, toen met een garde, toen met een platte zeef bestemd om kroketten uit de pan te vissen, ja, ik werd steeds vindingrijker en vanaf dat moment kreeg ik navolgers op melkopschuimgebied. Vermoedelijk zat een van de navolgers op de Academie voor Bouwkunst, eveneens in Arnhem en zit hier de link naar het idee van het melkopschuimkannetje met ingebouwde zeef, later op de markt gebracht door de Hema. Die kocht ik als eerste. Voortaan was het op en neer en ik had me toch een schuim. Al mijn vriendinnen kochten ook zo’n kannetje. Het melkschuim bleek almaar voor verbetering vatbaar en steeds zat ik in de kopgroep.

Ik ging van de goedkoopste watermelk van fabriekskoeien naar de volle melk van biologische koeien. Ik was de eerste die wist dat de biologische koeien van stal zijn, dan zakte mijn melk in omdat ze aan het verse voer moeten wennen. Sinds vorig jaar zijn ze niet van stal geweest, ik heb non stop stevig schuim.
Dit kan ook komen door mijn nieuwste aanwinst, inmiddels heeft menigeen hem, een elektrische melkopschuimer van het befaamde Frans merk, Severin. Je gooit de melk erin, druk op de knop en even later heb je schuim waar een lepel op blijft staan.

Komt mijn Nijmeegse vriendin na lange tijd. We gaan namelijk naar een concert van Doulce Memoires, een bijzonder zangkoor waarin haar nicht zingt.
‘Koffie met schuimende melk erop?’
Dat willen ze allemaal.
Mijn vriendinnen kennen mij niet anders dan kloppend met mijn twee vorken, garde, zeef, op-en-neer geval. Dat gaat nu anders. Melk in de Severin, druk op de knop en even later hebben we dik schuim waar de lepel op blijft liggen.
‘Hoe krijg jij die melk zo stevig?’
‘Met een elektrische melkopschuimer van Severin.’
‘Dan koop ik die ook. Arnoud is donderdag jarig en die heeft alles, maar dit heeft hij niet en als hij het niks vindt, houd ik hem zelf. Hoe zei je nou dat hij heet? Dan schrijf ik het in mijn I-pod. Heb je ook wifi?’

Kijk, dat is typisch vrouwen. Willen we het merk in de I-pod zetten en raken onderweg alle mogelijkheden aan. Hoe de trein vanaf Nijmegen gaat, dat hij niet verderging dan Overwhere en dat er verpleeghuizen zijn van De Herbergier waar je met PGB vertroeteld wordt, Australie zit er ook in waar dochter woont, en films die zoon gemaakt heeft en dit alles gelardeerd met het zoeken van de juiste inlogcode in het wifi gebeuren.

Voor we het weten zijn we de Severin vergeten, aan mijn pompoensoep en haar tomatenbrood, en op weg naar de Noorderkerk voor het concert waar het om begonnen is.
Dat koor is met geen pen te beschrijven. Slavische zang in alle toonaarden, hoogte, diepte, zacht, hard, solo, koor, toverspreuken, ruisen, blazen, krauwen, door elkaar, apart, voerstemming, canon, golvend, vloeiend en staccato en dat met een dirigent die niet eens een stemvork heeft, maar handen die met rag aan elke zanger verbonden zijn.
Iedereen is na twee uur in trance. Om veilig naar huis te  kunnen, krijgen we eerst een drankje en hapje en dan kan mijn vriendin meerijden met de zus van de zingende nicht.
Op de valreep schiet haar het merk te binnen. Die is ze vergeten.

‘Anne hoe heette die melkopschuimer ook weer?’
‘Severin.’
‘Hoe kunnen ze een naam nemen die geen mens onthoudt en mijn I-pod krijg ik zo gauw niet opgestart.’
Als de nood op zijn hoogst is, moeten ze mij vragen voor reclame slogans.
‘Je wilt schuim. Daar wil je een safe ding voor, dus: eerst safe en dan erin. Safe erin.’