Dagje uit (2)

Met Man erbij ben ik niet langer alleen in Bergen en dat voelt thuis, klaar met de lokazen die Bergen bergt, lekker lunchen. Twee oudere dames in puur natuur, regelrecht van het Braez rek van Tally-ho weet ik inmiddels, maken plaats voor ons. Nu zit ik met de rug tegen de muur en kan ik zien wat langs gaat.
Twee naturel dames en een horde rommelige schoolkinderen, op weg naar de Ruinekerk tegenover ons terras. Achter de omringende muur worden tenten gebouwd voor het komende culinair festijn.

‘Heb je de student overeind gekregen?’
Man zegt ja en vraagt of ik me vermaakt heb.
Ik vertel over mijn bezoek aan Tally-ho, de kledingrekken en de verlokkende visies van trendsetters op deze tijd, hoe merken weten in te spelen op emoties en daar een opbeurende stijl bij scheppen voor de vrouw van nu; de argeloze bloemetjes van King Louie die gezellige huiselijke veiligheid van de jaren ’50 suggereert, de quasi verveloosheid van Penn&Ink wat het rebelse straatgevoel to walk on the wild side oproept, het puur natuur van Braez dat een easy-to-live & easy-to-wear credo uitstraalt en de nonchalance van Sandwich voor de vrouw met feeling voor de schoonheid van alledag.

‘Dat moet je bloggen.’
Mans manier om Vrouw op de grond te zetten. Volgens mij vragen ze hem daarom altijd om op te draven bij wegsijpelende studenten.
Onze koffie wordt gebracht in kleurige kopjes en even later onze lunch. Man iets met allerlei vlees en mijn broodje ga ik onthouden voor een vriendinnendagje, ziet er leuk uit, smaakt heerlijk en makkelijk te maken: bruin stokbroodje doorsnijden, dun roomboter erop, dikke plakken mozzarella, tomaat, groene pesto, pijnboompitjes en rucola.

‘Bergen is leuk voor een dagje uit, maar om te wonen vond ik het niks. Je komt er nooit echt in. Ik woonde liever in Schoorl, zelfde zee, zelfde duinen, maar veel toegankelijker en gemakkelijker. Ik heb daar leuke dingen gedaan.’
‘Wat dan?’
‘Nou gewoon, leuke dingen.’
‘Kampvuren? Zwerftochten? Vrouwen? Dansen?’
Man krijgt een wazige blik die erom vraagt concreet te worden. Op naar Schoorl, een stukje noordelijker aan zee.

We passeren diverse winkels die eveneens feestelijk zijn uitgedost voor de toeristen en een Groene Slager. Dit roept geen enkele herinnering, dan wel verhaal op over Mans roemruchte jaren in Schoorl. Maar dan! In de verte licht het befaamde klimduin op, een en al zand. Aan de voet staat een groep oudere jongeren.

‘Kom op, even kijken!’
Dat laat ik me geen twee keer zeggen. Ik voel dat er een herinnering aan vervlogen tijden opduikt. Toen Man met mooie meisjes het klimduin beklom en….
‘Ik zie het al. Ze gaan klootschieten. Dat hebben wij een vorig jaar ook eens met de collega’s gedaan. Erg leuk.’
Klootschieten? Ik kijk met verbazing naar hetgeen Man erg leuk vindt.

Een man met hoge hoed geeft een korte instructie. Het is de bedoeling in optocht naar de bestemde plek te gaan, de plek van het klootschieten. Er gaan kinderwagens mee met proviand en drank. De Hoge Hoed verdeelt de groep in tweeen, elk met een leider en een eigen kinderwagen. Giechelend zetten de oudere jongeren zich in beweging.
Zo liep Man dus met zijn collega’s achter een kinderwagen aan. Meer is er niet te zien en meer komt er niet uit Man.
Gelukkig zijn er websites.

http://www.schoorlseklootschieters.nl/