Zoektocht naar verlossing 2

De vijfde maand van het jaar is tegelijk de vijfde maand van mijn pijn, de meimaand. Ik ben dan op vakantie in Warmensteinach in het Fichtelgebirge. Voor het eerst na vier maanden zonder mijn fysiotherapeut.
Na een week houd ik het niet meer. Ik moet mijn hand tussen de knopen van mijn vest stoppen om hem niet te laten vallen. Is de ontsteking terug? ‘s Avonds neem ik in arren moede een ibuprofen. Volgens mijn fysiotherapeut helpt dat tegen ontstekingen. De pijn zakt en ik val in slaap.
De volgende dag zie ik met frisse blik een bordje op een deur beneden in het dorp. ‘Krankengymnastik & Fysiotherapie, Bettina Haas’.

Ik storm naar binnen, doe mijn verhaal in vloeibaar Duits en mag de volgende dag al komen voor een behandeling.

Dat is andere koek.
In de behandelruimte heeft Bettina twee compartimenten gefabriceerd met een gezellig gordijn rond de behandeltafels. Het handige is dat ze nu de een kan behandelen en de ander kan coachen, degene die onder een regiment van rode lampen ligt te braden.
Zo goed als mijn Nederlandse fysio naar mijn pijnsensaties luisterde, zo doof is Bettina ervoor en dat ligt niet aan mijn naaste achter het gordijn. Aanvankelijk houdt die zich stil en Bettina ook en ik dus ook. Bettina vraagt niets. Bettina zegt niets. Bettina voelt. Dat doet ze subtieler dan ik gewend ben. Ik voel niets, zij voelt alles.
Ze beweegt haar vlakke hand over mijn ruggengraat alsof het een piano is. Ineens begint de punt van mijn linker schouderblad te steken of er een gloeiende breinaald in zit. Zonder dat ik een kik geef, gaat haar hand naar de breinaald en weg is de pijn. Nu steekt mijn nek. Meteen is haar hand daar. Mijn vertrouwen groeit. Naast mij broeit het.
‘Geht’s nicht mehr?’ Bettina heeft zintuigen in haar rug.
‘Es ist heis.’
‘Ach Sabine, als je het niet kunt uithouden, kom je er maar af.’
Sabine is gerust dat Bettina achter het gordijn een oogje in het zeil houdt en vraagt nog wat extra aandacht.
‘Ik reed daarnet door Sophiental en toen werd ik geflitst terwijl ik maar vijf kilometer te hard reed.’
Bettina is zo’n therapeut die begrijpt dat iemand het daar heet van heeft.
‘Ach Sabine, dat is heel normaal daar. Toen ik net gescheiden was, moest ik twee levens in een dag proppen, mijn huishouding en mijn praktijk. In mijn haast reed ik daar dertig kilometer te hard. Ik moest stoppen en mijn rijbewijs werd meteen afgepakt. Kon ik geen van mijn twee levens nog leiden, maar alles is goed gekomen.’
Sabine’s angst is gestild. Bettina’s hand is onverstoorbaar doorgegaan met het aftasten van mijn rug. Ik ga ook eens wat aandacht vragen, of liever verantwoording.
‘Jij werkt heel anders dan mijn fysiotherapeut. Die behandelt het gebied rond mijn pijnlijke schouder. Mijn rug laat hij met rust sinds bekend is dat ik een ontsteking had in de schouder.’

Bettina grinnikt en brandt los.
Fysiotherapeuten werken zo. Ze behandelen de pijnplek en dat is prima zolang pijn veroorzaakt wordt door een ongeluk of een andere mechanische oorsprong heeft. Dat is echter lang niet altijd het geval. Bettina is jaren fysiotherapeut geweest en dat bordje hangt nog steeds op haar deur vanwege het vertrek van haar handige man, maar inmiddels is ze een weg ingeslagen die ook resultaat geeft bij pijn die niet door een val komt. Het begon ermee dat ze niet begreep dat dezelfde mensen terug bleven komen met dezelfde klacht, terwijl zij ze goed behandeld had en de klacht weg was.Er klopte iets niet. Ze zocht en vond de osteopatie. Ze deed een studie van vijf jaar aan een opleiding waaraan ook een Nederlander verbonden was.
Al doende heeft ze meer inzicht gekregen in de samenhang van alles. Een mens is niet alleen gewrichten en botten en pezen en spieren, maar ook zenuwbanen, organen en emoties. Niets kan los gezien worden van de rest, alles heeft invloed op alles. Het is de kunst de oorzaak te vinden.

‘Ik kan begrijpen dat je je arm niet dragen kunt,’ onderbreekt ze zichzelf.  ‘Je spieren zijn helemaal weg in je schouder.’
Dat is een andere boodschap dan het enthousiasme van mijn fysiotherapeut dat hij er nu in kon. Er is niks meer.
‘Ik geef je een kuur met WOB enzym voor sporters, dat is een natuurlijk middel op basis van ananas. Dit kan ontstekingen in de gewrichten verhelpen en werkt mee aan de spieropbouw.’
De oefening van mijn fysiotherapeut kan ik beter gelijk stoppen. Door het heffen van mijn linkerarm m.b.v. mijn rechterarm kantelt mijn schoudergewricht en het moet draaien. Op deze manier doen compenserende spieren het werk en als ik ermee doorga, raken ze overbelast en kunnen het begin zijn van artritis. Ze complimenteert mijn fysio wel met het feit dat mijn schoudergewricht  intact is gebleven, en er is geen verkalking ontstaan. Dat was inderdaad wat hij nastreefde.
Ze geeft me een andere oefening:
Liggen op een tafel opdat mijn linkerarm omlaag kan bungelen. Vervolgens proberen hem een stukje op te heffen en een paar tellen vast te houden. Eerst voorwaarts en dan steeds wat verder zijwaarts.

Dit doe ik 2 x per dag een keer of 10, met een beetje resultaat.
Elke centimeter is een mijlpaal. Ooit zal ik mijn arm terug hebben.
Bettina is zeker dat de oorzaak van mijn klacht van elders komt. De eerste stoorzender waar ze op stuit, is mijn maag.
‘Heb je last van opkomend maagzuur?’
Ik ontken. Maar ‘s avonds na het eten buk ik om mijn schoenen uit te doen en komt het zuur omhoog, zoals altijd wanneer ik buk. Dat is me zo vertrouwd, dat ik het vergeten was.
Na een maand, vier korte behandelingen en 1 complete osteopatische behandeling moet ik afscheid nemen van Bettina. Mijn vakantie is voorbij, mijn pijn is verminderd en de draagkracht en reikwijdte van mijn arm is iets vergroot. Maar mijn arm zijwaarts heffen is nog steeds onmogelijk. Bettina adviseert door te gaan met een osteopaat.

Ik zoek er een en kom terecht bij Gerben. Dat verhaal heb ik al verteld en kun je hier terug vinden:

https://annevellinga.nl/?p=7741

http://www.bettinahaas.de/home.html