Joke Clazing is me in de schoot gevallen dankzij mijn verhalen over poezen. Joke houdt van poezen, maar kan mijn blog niet lezen, zij is blind. Tot voor kort had ik geen idee dat zij bestond. Daar heeft Dani van Doorn verandering in gebracht. Zij leest mijn blog en zij kent Joke, dus zij mailt mijn poezenverhaal naar Joke. Dat kan ze lezen dankzij de wonderen der techniek en braille zal er ook wel aan te pas komen.
Joke ziet meer dan menigeen. Ze heeft jaren maatschappelijk werk gedaan, twee zonen opgevoed tot volwassen kerels en de laatste jaren geeft ze haar hart aan asielkatten. Daar denken wij niet dagelijks aan, hoe het voor poezen is om in een asiel te zitten.
Gelukkig houdt Joke ook van schrijven en kunnen we vandaag genieten van haar ervaring met het socialiseren van asielkatten.
Kattenteam – Joke Clazing
Geruime tijd geleden ben ik als lid van het kattenteam in het dierenasiel komen werken. Kattenteam?
Ja, zo noemen we onszelf.
Elke middag gaan er een paar mensen naar de kattenruimtes om daar een aantal uren met de dieren te knuffelen. Zo stond het ooit in een advertentie. In werkelijkheid is lang niet elk poezenbeest daarvan gediend.
Gebracht door de dierenambulance of afgestaan door de eigenaar hebben de katten een verleden.
Wij moeten heel rustig in de deuropening van het hokje gaan zitten, als dat al lukt, om voorzichtig met de nieuweling contact te maken. Dichtgevouwen hand neerleggen, in afwachting van een kopje. Tegen ze fluisteren, of zachtjes spinnen, in de hoop op een reactie.
Soms treffen we de kat trillend van angst aan, of verkrampt achterin zijn kooitje. Dan weer worden onze pogingen beantwoord met gegrom of gesis.
Bij de ene bange kat moeten we het na een kwartiertje nog eens proberen. De ander is gebaat bij een uur lang stil zitten, des gewenst met een kattensnoepje in de hand.
Langzaam maar zeker ontstaat er zo vertrouwen tussen de kattenwerker en de kat. Via de schoot of door middel van het spelen met een lange, zachte sliert, kan het dier verlokt worden om zijn hokje uit te komen en de ruimte te verkennen. Ook een pingpongballetje doet soms wonderen.
Gelukkig hebben we ook regelmatig te maken met het type dat voor zijn deurtje gaat zitten en als het ware roept: aai mij, knuffel mij. Schatjes die na de eerste schrik honderduit in kattentaal tegen ons praten. Of de dame, die kopjes geeft en ons langs onze benen strijkt, om daarna op de vensterbank heerlijk in de zon naar buiten te gaan zitten kijken. Die zomaar onverwachts bij terugkeer in het hokje toch een venijnige blaas laat horen.
Maar dát kunnen we goed begrijpen. Wie zou er immers weer opgesloten willen worden?
Vervolgens komen de bezoekers. Mensen die graag een huisdier willen en besluiten eerst eens in het dierenasiel te gaan kijken. Wanneer er serieuze belangstelling is, komen wij met de noodzakelijke vragen.
,,Bent u veel thuis? Hebt u al een huisdier? Lopen er kleine kinderen rond en kan de kat straks naar buiten?”
Het is van belang zoveel mogelijk te weten te komen. Pas daarna kunnen we mens en dier samenbrengen.
Velen zoeken gewoon een gezellig maatje. Anderen vinden het wel een uitdaging om een kat mee te nemen die nog regelmatig een mep uitdeelt. Die houden wel van een ‘pittig karakter’. Soms vraagt een man of vrouw om het oudste of zieligste beestje dat we hebben.
En zo probeert ons team mensen te helpen een goede keus te maken.
Later komen de collega’s van de nazorg in actie. Zij informeren of alles naar wens gaat. Geven informatie of goede raad als er zich toch problemen voordoen. Zo nu en dan, gelukkig niet al te dikwijls, komt een beestje terug, omdat het niet geworden is wat men er van verwacht had. Het bange dier ontdooit niet, of die prachtige kat blijkt thuis niet het leuke kameraadje en slaat sissend van zich af. Dan moet voor hem of haar toch weer een nieuw tehuis gevonden worden.
En waarom ik u er nu over vertel:
Ach, misschien omdat ik hiermee een heel ander licht werp op de huiskat. Op het dier dat verloren raakt en niet wordt gezocht. Op de kat die wordt afgedankt omdat de zorg voor hem op dat moment niet goed uitkomt. De poes die niet bij de kleur van het bankstel past, echt waar. Het beestje dat plast of aan het behang krabt omdat hij niet kan zeggen dat hij niet graag zoveel alleen wordt gelaten, en daarom gewoon naar het asiel wordt gebracht.
Of erger, maar die verhalen zal ik u besparen.
En misschien omdat het altijd weer heerlijk is om zo’n kat te zien ontspannen en vertrouwen te zien krijgen. Om zomaar op een regenachtige dinsdagmiddag van de vonk van verliefdheid getuige te mogen zijn, tussen de kat en de nieuwe eigenaar. Daarna gaan er twee blij samen naar huis.
Dan roepen we enthousiast tegen elkaar dat Mazzel of Kimber of Bommel eindelijk onder dak zijn en is onze dag weer goed. Het is heel bijzonder werk, omdat binnenin die bontjas van de grommende kat toch bijna altijd ‘n persoontje schuilt dat zegt: houd van mij.
Dat wilde ik alleen maar even vertellen.
25 reacties
Thanks for sharing !
We zijn ons daar idd niet altijd van bewust.
Warme groet!
warme groet terug Mieke, en een aai van de poezen.
zo liefdevol ….dank voor het delen…stevige groet van mij
stevige groet voor jou, Willem, en een stevig kopje van de poezen
Mooi van Joke. Heb dit werk ook jaren gedaan. Diep respect voor poezen (alle dieren)…..én de verzorgers zoals Joke…..
(Anne ben weg van FB)
Doedoe, Annet
Kan ik me alles bij voorstellen, elk van je woorden en daden….
jij bent ook een echte natuurliefhebber –
geniet ervan Annet, en fijn je hier te vinden…
Respect. Ga dit blog delen.
Wat een goed gebaar Ria, dankjewel!
Wat een herkenning in dit verhaal … Bij mijn kittenopvang in huis (2003-2005) kreeg ik ook schuwe poezen, die ik op een soortgelijke manier probeerde te socialiseren.
Eentje woont nog altijd bij mij. Ze is nu bijna 10 jaar oud en dankzij een kitten dat vorig jaar in ons leven kwam, is zij speels geworden. Ze durft eindelijk te spelen en elke avond, als ik op de bank lig, kruipt zij op mijn schoot. Het heeft 9 jaar geduurd voordat zij helemaal ontdooid is.
Geduld, daar draait het om. En onvoorwaardelijke liefde – die krijg ik ook van haar 🙂
Wat fijn dat steeds meer asiels deze ‘socialisatie’ begrijpen en toepassen. Dat men kijkt naar de juiste match tussen dier en mens. Dat men voelt hoe de kat het best benaderd kan worden en dat men daarmee volwassen katten evenveel kansen geeft als kittens.
Het maakt mijn dag goed, dit verhaal. Dank, lieve zorg(st)ers, namens al die katten die zo’n behoefte hebben aan begrip en liefde!
Hartelijke groet,
mede namens Toekie en de andere leden van de clan 🙂
Dat is een mooie bijdrage aan dit blog, Marjolein, dankjewel.
Goed dat je de aandacht even richt op geduld, en dat jouw geduld na 9 jaar rijkelijk beloond is, fijn!
een betrokken schrijven !
wij verstaan onze katten al zonder tolk
ze hoeven ons niet af te stoffen
hier heerst al jaren het kattenvolk
met sommige hebben wij het echt getroffen
af en toe slaat het onheil toe
in ziekte of in het haastige verkeer
van hun drukte worden wij niet moe
en elk gedwongen afscheid doet ons zeer
raak gedicht, trucker klaas – heerlijke bijdrage – thanks!
Braille hoeft tegenwoordig niet meer per se. Er zijn genoeg andere technische hulpmiddelen voor de pc voor blinden.
wat goed dat jij dat even toelicht Johan, altijd goed om te weten…. bedankt man!
Elke kat die wij tot hiertoe al gekend hebben is verschillend, ze zitten allen te wachten op eten en aaien, doen hun eigen goesting maar blijven vriendelijk.
Bij sommige mensen zijn ze direct thuis bij anderen wat terughoudend, anderen zullen nooit poezen vrienden worden.
Goesting….. da’s echt Vlaams, hou ik van en van alles wat je zegt, helemaal mee eens.
<3 voor joke
Ik mis mijn oude kattenbeest nog steeds en soms hoor of zie ik haar, nou ja, dat lijkt dan zo. Maar als ik terug kom van vakantie dan denk ik toch het asiel een kat armer te gaan maken.56508
Wat goed dat er toch veel mensen zijn met een hart voor dieren!
Graag gelezen!
YES Marleen.
goed om voor het voetlicht te brengen.
Jij bent altijd zo dubbel diep in je woorden, Ton. Voor het voetlicht, ja, vanaf de bodem mag het in het licht. Leuk en bedankt.
Hele mooie blog! Ik vond het verhaal van Joke echt heel goed geschreven. Wat een dankbaar werk is het om deze katten te begeleiden naar een fijn huisje.
Wat leuk om Joke hier te zien, Joke was mijn grote vakantieliefde in Beek jaren geleden 🙂
Helaas heb ik geen contact gegevens meer van haar 🙁
Maar wie weet misschien één van jullie?
Per toeval, als dat al bestaat kwam ik op FB een artikel tegen over Joke en ben ik verder gaan zoeken.
14 juni 2011, een dag die wij (mijn man Hans en ikzelf) nooit meer zullen vergeten.
Kort daarvoor hebben we mijn maatje in moeten laten slapen en werd ik gek van verdriet. Mijn man stelde voor om eens in het asiel te gaan kijken of we een nieuw huisgenootje konden vinden. We zijn er 2 uur binnen geweest om een juiste beslissing te kunnen nemen. We vonden er niet 1 maar liefst 2 wat oudere katertjes van 9 en 10 jaar, katertjes die niet alles mee hadden om geadopteerd te worden. Inmiddels bijna 4 jaar verder en nog steeds heel erg blij met “onze jongens”
Hoezo Joke…….Joke was daar ook op die dag. Ze heeft ons te woord gestaan met antwoorden op onze vragen en geholpen bij het maken van een beslissing. Zichtbaar was dat Joke zeer begaan was met het lot van deze beestjes en er als een havik voor waakte dat ze een goed thuis zouden krijgen.
Dank je wel Joke