Op dit moment is Sophie, mijn eerste manuscript, gelezen door zes personen, vijf mannen en een vrouw.
Daar hebben we als eerste Man, dan een docent Nederlands, vervolgens een manuscript beoordelaar, een schrijver en een regisseur. En een uitgever.
De een leest het verhaal, de ander grammatica en spelling, de volgende opbouw, stijl en of het klopt, de volgende de karakters, de laatste de relaties. Ik heb dat niet gevraagd, dat bleken ze uit zichzelf te doen.
En tot slot heeft een uitgever het manuscript gevonden en gelezen.
Een uitgever kijkt of het commercieel aantrekkelijk is – een mooi sluitstuk.
De uitgever die mij gevonden heeft, kijkt vooral naar de doelgroep en hoe we die bereiken kunnen.
Ik heb haar welgeteld 1x gesproken, een uur, ook nog onder het genot van koppen cappuccino en vlaai en wiebelende tafelpoten.
Een week geleden.
Het wonderlijke is dat dit korte gesprek samenmet het gegeven van transformatie van manuscript tot boek iets doet met mijn visie. Sluipenderwijs, zonder nadenken.
Ik heb zeker een jaar niet aan dat boek gedacht. Ik blog.
Ineens staat Sophie in de schijnwerpers.
Ik zie haar worstelen met haar verbroken relatie. Haar rouw. Het afdwalen van haar pad. Haar zoeken. Haar confrontaties met mannen.
De man in vele gedaanten, ofwel tal van personages, de vader, de broer, de scharrels, de gewezen partner, de werkgever, de makelaar, de buurman, de stervende man – en aan de andere kant de claimende, vragende, voedende rol van vrouwen.
Ik zie de personages en wat zich afspeelt op het schouwtoneel en ook vanbinnen.
Ik zie de verandering in Sophie in de loop der ontwikkelingen.
En dat terwijl ik helemaal niet van plan was stil te staan bij Sophie.
De uitgever wilde een pakkend, beeldend begin. Dat de lezer het verhaal ingezogen wordt. Ze had een voorstel. Een moment dat wat verderop in het manuscript voorkomt. Een actie waarin de relatie tussen Sophie en Otto glashelder wordt. Als Sophie de schutting repareert. Een triviale actie, waarin alles staat.
Wat maakt het uit, dacht ik een week geleden. Plakken, knippen, klaar.
Ik wilde aan haar tweede verzoek, het leesklaar maken van mijn tweede manuscript, Eva.
Dat gaat dus niet gebeuren. Daar kom ik achter.
Het leesklaar maken van Eva niet.
Het gaat nu om Sophie.
Kijk. Een lezer kan lezen naar eigen aard, verhaal, karakters, taal, relaties, het moet er allemaal inzitten.
Een uitgever wil de lezer het boek in.
Dat wil de schrijver ook.
Maar.
Het moet wel in overeenstemming met de visie van de schrijver, het thema dat uitgewerkt is tot verhaal, tot karakters, relaties, gebeurtenissen. In dit geval de verdwaalde mens, tastend in het donker, op zijn kwetsbaarst, die als een kat in het nauw rare sprongen maakt en hoe die daar al dan niet uitkomt.
Ik moet niet beginnen met een scene over een schutting, het gaat niet om de relatie met Otto.
Het begin dat ik had, is ook de plank mis. Daar zit Sophie te miezemauzen over het gebrek aan Otto.
Het boek moet beginnen met het thema.
Dat stuk staat erin, allang. In feite was dat het begin van dit boek.
De verdwaalde walvis die gesignaleerd was bij Den Helder.
Als ik daar begin, klopt het einde ook helemaal.
Toch wonderlijk dat mijn uitgever mij ongemerkt aan het pruttelen, koken, gisten en braden heeft.
Het is glashelder dat zij mijn uitgever is. Zij heeft Sophie gevonden, zoals Sophie…
Dat lezen jullie als het uitgekomen is.
22 reacties
Wat leuk en spannend , succes
dat vind ik nou precies zo, dankjewel Attilla!
Wat je hier schrijft is zo herkenbaar. Ik ben momenteel Abrahams Dochter aan het herschrijven maar ook niet exact zoals de uitgever het wil maar wil met een aantal aanbevelingen om de lezer het boek in te zuigen.
o wat leuk om dat van jou te lezen Henry! die herkenning doet goed!
Wat leuk, zo’n weg die gegaan moet worden. Toevallig heb ik vandaag ook een manuscript gelezen voor Uitgeverij Atlas Contact en een recensie geplaatst op mijn website. Dat heb ik graag gedaan.
Hartstikke leuk voor je Anne, heel veel succes toegewenst !
ik ga je aanbevelen voor het leespanel van mijn uitgever! wat dacht je daarvan!
jaloersmakend 😉
ik zou graag de kunst bezitten ‘lang’ te schrijven.
succes!
wat ben je toch een fijn mens Ton.
zoals jij gedichten schrijft, kan ik weer niet – zo vlot en speels en licht en schijnbaar moeiteloos een wereld in een notendop…. daar heb ik een boek voor nodig 🙂
Lijkt mij een hele bedoening, Als je zoiets overleefd ban je waard schrijver genoemd te worden.
voor zulk gedoe heb ik het geduld niet. dat je da kan zal de beloning zeer vergroten.
dat weet je maar nooit Edgard, je weet pas wat er uit je kan komen als je begint en uit het een komt het ander en als je op een goed moment over je schouder kijkt, sta je zelf verbaasd over het spoor dat je hebt nagelaten… zoiets…
ik las eerst (onbewust) de uitgever wilde haar afpakken…, een freudiaanse verdenking, maar bij mij zou het wellicht toch zo voelen, gek he?
gaaf stuk weer Anne van een spannende reis van je gedachtengoed, wel op tijd een sinasprilletje nemen he…:):)
heel veel succes lieverd!!!
apart ja, wat je leest – en in het lezen jezelf onder ogen ziet… en dat dan weer onder woorden brengen – dat is het fijne van schrijven – the never ending story …
dankjewel lief en betrokken mens
Ben heel benieuwd naar het eindresultaat.
dat heb ik nou ook, johan – als ik voor me uit kijk, zie ik niks…. 😉
Helemaal kloppend toch Anne en dat in de rijpe zomertijd!
Er gaat een wereld voor je open terwijl je wereldje zoals ie is gewoon doorgaat…zo voelt het..
Zomerse met Sophie: ik ben erg nieuwsgierig naar haar aan het worden. X Yvonne
wat leuk Yvonne, die nieuwsgierigheid naar Sophie – wie is ze, wat heeft ze te vertellen, en blijft ze overeind 🙂
en intussen gaat mijn leventje door – 4 man op het dak die koffie willen en broodjes – een deel van de zonnecollectoren moest ineens op het andere dak, vanwege een boom…. en dat neemt mij dan geheel in beslag 😉
Jij gaat gewoon de zon in, wat gaaf! dikke kus en veel succes xxx
zo simpel is het. hopelijk. thnx Maja voor dit lumineus idee.
O, wat ben ik benieuwd naar je vorderingen met Sophie. Je ziet haar zich ontwikkelen, schrijf je. Zo herkenbaar. Tijdens het schrijven krijgt ze toch een karakter dat soms een heel andere kant opgaat dan je zelf bedacht had. Bij mij gebeurt dat tenminste nogal eens, dan schrijft het verhaal of een deel ervan ineens zichzelf. Succes en veel plezier bij het schrijven.
Dat vind ik nou leuk, Henriëtte. Dat jij me leest en teruggeeft wat je eruit opmaakt – dat is onthullend. Kennelijk wek ik de indruk dat ik alles nog moet schrijven…. terwijl ik het al geschreven heb 🙂
Sophie ligt al een jaar op de plank te rusten – is al door 5 mensen gelezen en nu ineens komt een uitgever opdagen en ontdek ik dat ik nu pas zie wat ik geschreven heb
Nu nog de link naar de lezer…. 😉
Dankjewel voor je feedback!
Wat goed uitgelegd. Dat Eva niet kan, snap ik helemaal, inderdaad, je bent met Sophie bezig.
Een dilemma waar ik soms ook voor sta.
dank je Athy… fijn die herkenning