Ontknoping

Het begon zaterdag – of eigenlijk de woensdag ervoor: de terugreis van vakantie, het gesprek met de uitgeefster, het contract, de thuiskomst, Duitse gasten in de tuinkamer, mijn moeder, de poezen, de timmerman aan het nieuwe balkon. Dat was het rustige vaarwater. Gisteren kwam de storm opzetten.
Enigszins vermoeid lag ik voor de derde nacht in mijn eigen bed, dat intussen al twee keer van haar plek moest vanwege het nieuwe kozijn en de stukadoor en de timmerman. Op zaterdag werken die niet, dus kon ik eindelijk bijslapen. Word ik wakker van het stof in mijn neus. Het is pas half vijf en ik heb barstende koppijn. Onder de warme douche, raam open, muggen binnen en slapen maar. Om vijf voor acht slaap ik eindelijk in, word ik om half negen gewekt door Duitse stemmen onder mijn raam ‘Anne? Wo bist du?’
In dromenland, nou goed.

Ik kan de slaap niet meer vatten en sta op. Na tal van wakker makende rituelen als koude douche, zuchten, kreunen, rekken en strekken wil ik aan de koffie. Zijn mijn Dark Roast koffiepads op. Dan die slappe dingen van mijn moeder maar. Gatsie, daar word je niet wakker van. Komt Man dat ik nu toch echt naar de Duitse jongens moet, want ze wachten al een uur.
‘Ga jij maar, ik ben niet wakker.’
‘Ze riepen jou.’
‘Ik ga als ik wakker ben en dat is nu niet.’
‘Misschien is er iets.’
‘Ga jij dan.’
Dit gesprek draagt bij aan mijn adrenalinegehalte, maar wakker word ik er niet van.

Gaat de bel. Klokke tien.
Een van de Duitse jongens. Ik ken hem al zes jaar.  De ene keer komt hij met een vriend, de andere keer met vriendin en soms met beide. Altijd met fietsen.
‘Heb je een lekke band?’
‘Nein! Maar ik moet je iets vertellen. We moeten terug naar Hamburg, nu meteen.’

Ik bied mijn hele netwerk aan, verpleegkundigen, chirurgen, psychologen, technici. Dat is het niet.
Heeft hij last van de timmerman en de stukadoor? Dat is het niet.
Ben ik het? Dat ik me nog niet heb laten zien? Nu pas? Niet toen hij me nodig had? Dat is het niet.
Wat is het dan!
Het is het thuisfront van de vriend.

Ik blijf achter met een onbehaaglijk gevoel. Wat wil je niet zeggen?
Als je familie ziek is geworden, zeg je dat toch? Overlijden, ongeluk, brand. Waarom zegt hij het niet?
Hebben ze ruzie gehad?
Dan zou hij hem niet terugbrengen in zijn zuurverdiende vakantie van twee weken per jaar.
Hij beschermt zijn vriend. Zo is hij wel.
Wat is er met zijn vriend? Het gaat mij niet aan. Maar…
Kan ik het helpen dat mijn gedachten gaan naar drugs en metadon en aisdremmers en kankerpijn.
Aan inleving en fantasie geen gebrek, des te meer aan caffeine.
Op naar de winkel. Dat duurt langer dan ik wil door van alles.
Kom ik terug, staat er een Duitse auto op ons erf met een fietsendrager achterop.
Ik blij. Ze zijn terug.

Binnen staat man bezweet naast een emmer sop, een dweil, een berg beddengoed, stofzuiger en vuilniszak.
‘Waar bleef je nou?’
‘Even koffie halen en toen heb ik gelijk de boodschappen gedaan en toen zag ik buuf en…’
‘Je was amper weg of het VVV belde of we de tuinkamer vrij hadden voor een echtpaar uit Berlijn. Ik heb me rot gewerkt.’

Tot zover is het kalm. Voor mij.
Behoudens een soort zweer op mijn moeders wang. Haar hulp pulkt hem eraf en laat mij het resultaat zien: zowel pus als korst als afgerafelde wang en slijmigheid en bloederigheid – als ik daar tegen kon was ik wel wondverpleegkundige geworden…
Om op de grond te komen ga ik wieden in het oerwoud van onze tuin. Daar blijkt een braam van venijnig soort dwars door alles te zijn gaan woekeren, en als hij nou nog bramen had, maar de ellenlange slierten hebben alleen maar haarfijne doorns en die zitten na een paar uur overal in mijn armen.
Al met al is de zaterdag een kalme voorbode van de zondag.

Om een lang verhaal kort te maken.
De Berlijners, een vriendelijk, wat ouder koppel, gaan fietsen.
Man gaat buitenlichtjes maken onder het nieuwe balkon.
Ik ga eindelijk mijn contract met de uitgeefster doornemen.

Is het contract spoorloos. Heb ik het gedroomd? Ik zoek me lens tussen alle bouwmaterialen, bergen wasgoed, in de auto, de koffers. Geen contract.
Dan maar even alles vergeten en achter de computer.
Wacht me daar een waarschuwing van een vriendin dat ik vermoedelijk vanochtend om 7 uur gehackt ben op OBA, de site van Onafhankelijke Bloggers. Iemand heeft er reclame geplaatst van een Amsterdamse tent met mijn profielfoto ernaast. Foute boel. Zoek ik uit.
Houdt mijn laptop ermee op. Verbinding met internet is foetsie, weg.

Op naar Man.
Die is in alle staten. Er is een stop doorgeslagen waar het belangrijkste elektra op zit en hij krijgt hem niet goed.
Alle koelkasten in alle gastenverblijven zijn gestopt. De wasmachine. Alle t.v.’s. Alles.
Man gaat aan de gang met drie klossen elektra en 1 werkend stopcontact.
Her en der doet het belangrijkste het weer, de vriezer, het internet, alleen oppassen voor alle losse kabels.

Komt de Duitse dame thuis. terneergeslagen. Alleen.
Haar man heeft een ongeluk gehad met de fiets, is over de kop geslagen, bloedde als een rund uit zijn voorhoofd, wist niets meer, is met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht.
De fietsen liggen nog ergens in een berm. Zij durft niet te rijden.
De fietsen passen niet in onze auto.
Man haalt met onhandelbare VW van de Duitsers de fietsen op in dorp diep in Noordholland, waar net een wielerronde is en kermis.
Bij terugkeer is Duitse dame toe aan een warme douche.
Doet de douche het niet. Niets doet het nog in de tuinstudio.
Man is nooit in paniek, maar nu nadert hij zijn grens.

Ik meld op facebook dat ik bezig ben mezelf uit de knoop te halen.
Wow, wat een support! Er zijn mensen die hulp sturen en kracht en liefde.
En… dat helpt!

Ik weet ineens zeker dat ik woensdag mijn contract in de auto heb laten liggen. Er gebeurde zoveel… toen we eenmaal thuis waren, werden we besprongen aan alle kanten. Ik kijk nogmaals en daar ligt het, van de achterbank op de grond gegleden, precies onder een petje van Kees.
Uit het ziekenhuis komt bericht dat onze gast moet blijven, maar het gaat goed komen.
Man vindt het telefoonnummer van onze elektricien van tien jaar geleden en die komt meteen en krijgt alles aan de gang.
Eind goed, al goed.