Het werk der Mebumannen (3)

Het hek staat, de trap staat, tijd voor de tweede pauze. Grote trommels komen uit enorme tassen, verse plakken brood worden besmeerd met pindakaas en filet americain.

De tweede man kijkt over zijn koffiekom naar de eerste, de verteller.
‘Toch is dat werk in Amsterdam wel mooi.’
De verteller kijkt rond, kiest mij als spiegel en ziet alweer een verhaal.

‘Je hebt mensen met en zonder geld, en wie geld heeft, maakt er meer van, tot het belachelijke aan toe. Wij kennen daar een vent die eerst 1 huis had en toen het buurhuis erbij tot hij de hele straat had. Hij koopt die huizen gewoon op en dan laat hij ze opknappen en zetten wij er nieuwe trappen in en dan verhuurt hij ze voor goed geld en koopt gelijk de volgende straat. Die vent heeft met nog twee van die lui de halve stad.
Over die vent heb ik het niet, ik heb het nou over een vent in Zuid. Die heeft daar een huis gekocht voor 1 of 2 miljoen, best een mooi huis voor een stad, vrijstaand, 2 verdiepingen, tuintje, niet bijzonder. Daar moesten wij dus twee trappen inzetten. Hans had alles ingemeten, maar die zegt niks, dus wij daar naar binnen, moest die trap omlaag, de kelder in.
Had die vent daar een sauna, een fitnessruimte, een bioscoopzaaltje en een kledingkast en als je daar inloopt, loopt het licht met je mee, steek je je hand uit, gaat de la van de stropdassen open of van de laarzen.
Nou hadden wij nog een trap, moest die nog een verdieping lager. Had die vent daar een zwembad. Heeft-ie twee verdiepingen laten uitgraven terwijl dat huis er al stond, dat had 3 miljoen gekost.
Nou, dan spoor je niet. Als je 5 miljoen te besteden hebt, koop je toch een zandbank in Dubai, dan kan je je vrienden wat laten zien, maar zo’n zwembad onder de grond, belachelijk. Leuk dat wij dat zien, maar wie ziet dat verder? Van buiten is het een heel gewoon huis.’

Hij neemt een hap van zijn dubbele boterham met filet.

‘Dan is het filmmuseum in Amsterdam heel wat interessanter. Van buiten zie je gelijk al zo’n punt uitsteken en van binnen is het ook gaaf. Dat zag ik op tv toen Beatrix aftrad. Dat deed ze daar en toen kwamen de trappen in beeld die ik gemaakt heb, dat was de eerste klus die Hans mij gaf. Ik was ontslagen bij een aannemer en hij gaf mij zo’n stapel papiertjes met maten en tekeningen en zei dat ik aan de gang kon bij hem. Dat was een heel uitgezoek, de hele werkplaats lag er vol mee, van die trappen die smal van onderen zijn en naar boven breed uitlopen, omgekeerd als wat je vaak ziet en toen het klaar was, heeft de Nijs die geplaatst en nou zag ik mijn trappen ineens achter de koningin…’

Dwars door de verhalenman gloeit de bevlogen vakman op. Hij is trots op zijn werk en dat mag ik graag.

‘Het mooie van deze tijd is dat de besten overblijven en niet degenen met het meeste geld. Dat zijn vaak bedrijven met zo’n baas in een mooi pak in een Lexus die dan voor komt rijden bij de klant, maar op de werkvloer heeft hij dan van die goedkope Polen werken die er een bende van maken, daar herken je gelijk de bedrijven aan, bij een goed bedrijf is alles strak georganiseerd zoals bij ons op de werkvloer, maar die goedkope Polen hebben geen moer verstand van bouwen, die zagen rustig een dragende constructie onder een plafond weg als ze de trap er niet inkrijgen, dus dat duurt niet lang meer of die bouwvallen vallen in mekaar en die dure aannemers vallen mee, dat zie je nu al.
Bij ons doet Hans gewoon mee, in hetzelfde kloffie en hij tekent gewoon op een stukkie papier en meet met een lat, niks duur gedoe, en hij weet van ons allemaal precies hoe het gaat, of je een kind krijgt of dat er een zieke in de familie is, of dat je toekomstplannen moet maken. Tegen mij zei die ook, als jij een eigen aannemerij wilt beginnen over een paar jaar,  moet je in stappen beginnen, niet alles tegelijk, eerst twee dagen voor jezelf en dan blijf je bij mij voor je zekerheid en dan bouw je uit. Zo’n man daar werk je graag voor en die laat je nooit in de steek.’

Het brood is gegeten, de koffie gedronken, de verhalen verteld, de spirit zit erin.

Nog 1 hek rond de vide.

Leuning aan de trap.

Houten pluggen over de schroeven.

En ja, ook stofzuigen, want ‘we laten alles net zo netjes na als we gekomen zijn’.

Ten afscheid schudden ze me enthousiast de hand.
‘Jullie hebben mooi werk geleverd.’
‘Het was hartstikke gezellig om hier te werken, soms krijg je geeneens koffie en zitten ze je maar op je vingers te kijken en te commanderen op niks af, maar hier was het gaaf.’
Dat vind ik dan weer gaaf.
Nu de rekening nog, maar die is voor Man.

http://www.mebutrappen.nl/nw-14946-7-3392380/nieuws/koningin_beatrix_zet_voet_op_mebu_trappen.html?page=5

http://www.flickr.com//photos/filmmuseum/sets/72157624294356568/show/