Een inktzwarte lucht hing als een nachtlap boven Nederland, afgelopen zondag rond een uur of zes. Wij naderden de Nederlandse grens en zagen hem hangen van verre. Het was of de nacht elk moment over Nederland zou vallen, zwart en donker. Bij Arnhem gebeurde het, een zwarte zak zakte uit de plak en nam aldra de vorm van een slurf aan.
Dat wilde ik fotograferen voor voor jullie, maar voor ik de camera flitsklaar had, kwam er een hek tussen. Met wat fantasie zie je de slurf er wel doorheen.
Nog geen seconde later stortte de hagel op ons dak, zo hard dat we een ijzig bombardement op ons blote hoofd vreesden. De weg was wit in een oogopslag. Wij waren blij met onze winterbanden die in de bergen nog voorbarig leken.
Hoe imponerend deze lucht ook was/is, over deze lucht zit ik niet in.
Ook niet over de geur van lucht. Al is mijn neus scherp deze dagen. Nederland stinkt sinds mijn terugkeer.
Waar ik mee zit, is de lucht die ons omringt, niet als blauwe hemel, wolken, nevel, geur, maar de onzichtbare, doorwaadbare lucht.
Die is hier anders dan daar. Heel anders.
Een ontdekking als een komeetinslag. Vergelijkbaar met de ontdekking dat de aarde niet plat is en de zon niet om de aarde draait.
Ga maar na.
Je loopt onbezonnen als een kapotmoeie hond bekaf door het Fichtelgebergte en na drie dagen merk je plotsklaps dat je veel beter loopt en je veel fitter voelt. Als door de bliksem getroffen ervaar je voor het eerst dat je meer zuurstof binnenkrijgt in berglucht. Een heerlijke ervaring. Een verrassende ervaring.
De hele wereld kan het wel zeggen en weten en meten en aantonen met grafieken, maar daarmee ervaar je het nog niet. Geweldig, hartstikke fijn, ik heb het ervaren. Eindelijk. Spuit 11. Hè hè.
Maar dan.
Dan kom je in Nederland. Ben je ineens omringd door zo’n vettige, volle, zware lucht, dat je hem amper kunt inademen.
Dat geeft te denken. Maar geen gedachte komt op, want je hebt slaap nodig bij gebrek aan zuurstof.
En dan ineens, tussen droom en vrees, duikt een vraag op uit de zee van het grote onbewuste, niet te geloven zo groot en levensecht als die vraag daar ineens voor je geestesoog staat.
Of je boek wel klopt… of die Genius Loci wel klopt…
Een vraag om wakker van te liggen op het moment dat je debuutroman uitkomt en radio, krant en tv je allemaal moeten hebben en het hemd van je lijf vragen. Sta ik daar straks doofstom de lens in te kijken en de microfoon in te kwijlen.
Morgen verder…
16 reacties
Komt heus goed Anne, maar jou gevoel ken ik maar al te goed.
En juist vanmorgen had ik een afspraak met iemand die mij zei, waarom ga je niet terug naar NL? Wat is er hier dat je vasthoud. Tja nou, dat wat jij deze afeglopen dagen hebt kunnen ervaren!
Liefs Simone xxx
Wat een bijzondere reactie, Simone, dat je het herkent en het tegelijk ook meemaakt – dank voor het delen! xxx
De perceptie en de vewachting van wat kan gebeuren samen met het veranderen van wat je ziet, geeft een verloren gevoel en dan zie je ALLES somber in.
wijze woorden Edgard, dankjewel.
De Antwerpse lucht is niet veel gezonder …
geen plek om even een luchtje te scheppen… dank Johan
Weet je nog van die zure regen, in de negentiger jaren. Zat je ineens op de fiets met zere ogen van het zuur. Dat zuur is weg, wil niet zeggen dat de lucht schoon is. En iedereen maar auto blijven rijden.
idd Athy… en er is nog iets, maar daar kan ik de woorden nog niet voor vinden…
Anne, weer heel mooi verteld aan ons, je lezers, ga door!!
En wat ik ook nog wilde zeggen: je hebt je boek vast heel goed geschreven!! En nog iets over de in te ademen lucht: de Eindhovense lucht is heel zwaar, ik weet wat je bedoelt!
Een riem onder het hart, dankjewel Ellie 🙂
Wat een spannende tijd…
Olifantjes hebben een slurfje zonder windhoos te zijn
Ze spuiten er een verhaal mee uit
Een boek…..:)
X!
mooie mysterieus beeld, Annet, dat het afscheid raakt, het loslaten en kijken met schoongespoten ogen… 😉
Je moet je kindje loslaten en zelfstandig laten ademen … Zij ademt de Nederlandse lucht, maar met jouw mystiek!
In Jakarta, waar enorme smog zelfs een laagje vettigheid op je huid achterlaat, had ik nog altijd gewoon ‘adem’, zonder astma. Dat krijg ik bij oostenwind en bij ijle lucht. Het is dus voor sommigen andersom 😉
Laat Sophie en haar genius loci dus maar zelf ademen, dat komt wel goed.
Wel spannend, zo’n slurf en die hagel onderweg!
Ach ja, voor sommigen is het andersom… wel heel apart dat jij in die vettige lucht van Jakarta zo goed kon ademen en in ijle lucht juist niet. Dat is precies wat mij intrigeert… wat is het dat je ergens thuis bent, oplaadt, de adem benomen wordt…
Dank voor je bemoedigende woorden. Liefs!
Blijf maar lekker hier Anne.. je bent nu van ons he?
Kusssssssssssss