Als mijn moeder wat zegt, bedoelt ze wat anders. Dat is altijd zo geweest en dat ga ik vandaag staven met een voorbeeld uit de oudheid, want ik weet de weg in haar leven, zelf is ze die kwijt. Dat komt door de slopende ziekte van parkinson. Ze kan alleen nog zitten en liggen en moet bij alles geholpen worden. Dat doen tien lieve dames die telkens weer iets verzinnen om het haar naar de zin te maken.
Mijn moeder is inmiddels 86, dus je kunt wel nagaan hoelang het geleden is dat ze 45 was. Ze had in die tijd altijd het hoogste woord, de spannendste verhalen en de lachers op haar hand. Ze zat net op de Rietveld Academie in Amsterdam, want een mens is nooit te oud om zijn talent waar te maken. In deze vrouwenlijn past mijn aanstaande debuut als romanschrijver als een hoed op een zeer hoofd.
Wij woonden in de Betuwe waar nooit iets gebeurde en met mijn moeder door de week op de Rietveld keken wij vol spanning uit naar het weekend. Ze kwam thuis met Echte Kunstwerken en Echte Homo’s.
Je leest het goed.
Wij waren er in de Betuwe net zo antiek aan toe als tegenwoordig elders op de wereld. We wisten niet wat homo’s waren. Ja, mannen die ‘het’ met mannen deden. Dat vrouwen ‘het’ ook met elkaar doen, kwam bij niemand op. In de Betuwe. Het was al een puzzel hoe het bij mannen in zijn werk ging. Een kind weet dat een stekker in een stopcontact past, maar twee stekkers?
Daarbij was in de hele Betuwe geen homo te vinden, evenmin als hoeren en condooms. Het was dat mijn grootouders bij de NVSH werkten, de Nederlandse Vereniging voor Sexuele Hervorming, daardoor wisten wij meer. Mijn oma was in het geheel niet preuts en ze nam geen blad voor de mond, ze zei met een guitige knipoog ‘kom vader, we gaan naar bed’ en dan bedoelde ze niet om te slapen. En ze had foto’s. Ik herinner me die ene glashelder. Ik was vijf en keek mijn ogen uit. Er stond namelijk een blote man op met een slurf die hing tot zijn knieën. Oma zag mijn uitpuilende blik en stopte de foto weg net toen ik zocht waar de slurf begon, bij de mond of de neus.
Toen we met opa en oma kampeerden, vroeg ze of mijn broertje en ik ‘de hondjes’ al gezien hadden. Niet dus. Mijn oma knoopte voor onze grote ogen haar bh los en tot onze verbazing lagen daar twee witte hondjes met donkere neusjes, bijna roerloos.
Maar homo’s, nee, die kende zelfs mijn oma niet. Niemand kende er eentje, tot mijn moeder ermee thuis kwam, gelijk met een heel stel, de een in bonte kleuren, de ander in een net pak, je had ze met korte broek en met lange jas, er was geen pijl op te trekken. Eerst wisten we niet dat het homo’s waren, ‘herken de homo’, nou, mooi niet.
Mijn vader ging dood, maar gelukkig had mijn moeder haar homo’s nog, veilige mannen, zoals zij zei. Je kan alles van ze verwachten behalve seks. Alsof geen van haar homo’s praktiserend was. Nog geen knuffel deelden ze uit, geen kneepje, niks. Wij kwamen niet op het idee dat ze elkaar ooit betastten, laat staan besprongen. Zo was ‘homo’ voor mijn moeder meer een woord dan een daad. Een woord dat ze nooit in de mond nam, ze vond het een rotwoord in tegenstelling tot ‘Jan’. Haar man mocht dood zijn, in haar verhalen was hij springlevend en kon elk moment opduiken.
Zitten we een keer gezellig in de tuin tussen de homo’s. Allemaal het hoogste woord over gay parades, Amsterdam, Rio en Moskou en hoppa, daar staat ‘Jan’ mijn moeder voor de geest, want hij had met elke plaats een link en met Moskou wel tien. Dat er een link aankomt zien we aan het opveren van mijn moeder, ze spring uit de tuinstoel en brandt los.
‘Mijn man was het liefst zwerver geworden, het liefst in Frankrijk, dat vond hij het allermooiste land, dat had bergen en meren en beken en hoogvlakten alles waar hij van hield was in Frankrijk te vinden. Jan was een echte, eh, hoe heet het ook weer, een echte, wacht even, een echte…’ ze kijkt zoekend naar de homo’s rondom, ‘ik weet het weer, Jan was een echte homofrank!’
26 reacties
Hahahaha Anne! Wat een geweldig verhaal! Waar het hart vol van is! 😀
Jouw oma’s hondjes noemen wij hier konijnen (knien’n), die na het douchen in hun hok gaan 🙂
En homo’s! Jaaaa wij hadden er ook een paar, van die flamboyante types, waaraan je ‘het’ meteen zag. Behalve ik, ik zag niks – alleen een mooie man 🙂
Allerlei anekdotes borrelen naar boven door jouw geweldige verhaal, haha. Dank dank, ook aan je moeder! 🙂
(Sorry voor het uitbundig smijten met smileys, maar dat is jouw schuld!)
Ik doe lekker met je mee Marjolein! 🙂 🙂 🙂
en ben gelijk benieuwd naar jouw anekdotes 😉
Hahaha veel van de anekdotes zijn iets te privacygevoelig, helaas 🙂
Mijn hulpen doen na het douchen “de knien’n in het hok”, wat hier een normaal gezegde is.
Toen ik onlangs in een winkel een wat onzeker lijkende mevrouw probeerde te troosten door over mijn knien’n te beginnen, bleek zijzelf ook met een flink paar gezegend.
Waarop ik me in de redelijk volle winkel liet ontvallen: “Ja maar ik heb wel Vlaamse Reuzen, die met die enorme hangoren de hele boel ook nog naar beneden trekken!”
Hahaha, iedereen moest lachen, ikzelf incluis 😀 (Het ontschoot me!)
🙂 je bent me er eentje! 😉
ik krijg er een hele vrolijke dag van, en nog één 🙂
Ik moest heel even nadenken bij die laatste zin, maar toen viel het kwartje. Of liever gezegd, toen viel mijne franc zoals ze het hier plegen te zeggen in Belgium 🙂
Weer heel leuk om te lezen Anne.
Ha Jannie! En ik heb weer een leuke Vlaamse uitdrukking geleerd!
Hoe ouder de anekdotes, hoe makelijker ze klinken
je lijkt mijn moeder wel, Edgard, met je makelijker, dat kan dan zijn
smakelijker
makkelijker
maakbaarder
je maakt het!
Prachtig verhaal Anne , Homofrank fraai woord. Tja in die tijd werd er niet gesproken over homo’s. Op de modeafdeling van de kunstacademie waar ik op zat waren er meerdere knullen gay, vond ze heerlijk over de top lekker frutten en tutten voor de spiegel in door ons ontworpen kleding in de kleedkamers, ook wij hadden het niet over het homo zijn,waren gewoon onze vrienden. Mis nog steeds mijn (homo)vriend Gerard uit die modetijd helaas overleden we hadden enorm veel lol met elkaar .
wat een mooi inkijkje in die tijd… heerlijke bijdrage Jolande, dankjewel!
Homo’s, lesbo’s, hetero’s. In staat zijn liefde te geven en te ontvangen, daar draait het toch om, de rest is niet belangrijk. Behalve ook nog dat ‘mijn homo’s, aan aids zijn gestorven en ik was er bij.
Mooi verhaal van en over je moeder, Anne.
je was erbij, Athy…
ook wij hebben een goede vriend verloren aan aids – alweer een tijd geleden, maar je vergeet hem nooit, Theo…
heerlijk ..hahaha…met volle teugen gelachen en genoten….je schrijftrant doet het zo duidelijk voor ogen zien…..en herkenbaar 🙂
niets zo gezond als lachen, Willem, een mooi compliment – fijn!
🙂
🙂
🙂
🙂 😉
x 😉 x
Ik neem aan dat ook in de Betuwe de tijden ondertussen zijn veranderd :-).
scherp opgemerkt Johan!
Ik geniet 🙂 Applaus !!!
ik buig voor jou…
Hahahahahaha o wat leuk.Dit maakt mij zo vrolijk. Gelukkig denk ik beeldend…….HEEEEERLIJKKKKK.
Nou Romy was 5 jaar en ze mocht meehelpen met een beeld. Ze vertelde dat ze nooit meer naar school hoefde, als ze bij mij zou gaan wonen. Want alles wat ik deed wilde zij ook kunnen. Tja ik zei toen : ( hoe dom kon ik zijn ), dus ook als je al 18 bent en een vriendje……………………
Haar antwoord was : ook als ik 18 ben,maar misschien krijg ik geen vriendje omdat ik gewoon lesbisch ben…………………….Dat was 1-0 voor haar !
Hoe het afgelopen is ?
Ze is al jaren gelukkig met een leuke vriend en niet bij mij blijven wonen. ze is wel heel creatief.
Ja, wat kunnen kinderen je feilloos en zonder veroordeling een spiegel voorhouden, waardoor je om jezelf kunt lachen, een onvergetelijk, gouden moment! En ik wil geloven dat ze heel creatief is! Leuk Ietepiete!
Lieve Anne,
Wat een leuk verhaal en het achterlijke van de Betuwe toen klopt helemaal. Wij hadden een buurman die homo was. We wisten het niet, mijn broertje en ik. Maar als we in de tuin met brommers aan het knutselen waren, dan was hij er opvallend vaak. Zijn vrouw overleed vrij jong en toen was de beer los. Er kwamen allerlei Amsterdammers en inmiddels wisten we wel wat homo’s waren. Mijn vader merkte altijd dat er nachtelijk bezoek was bij de buurman. Vreemden konden de WC niet in één keer doortrekken. Letterlijk, met zo’n touw of ketting aan een stortbak. Dat maakte nogal herrie, vandaar. Weer wat later was ik met een vriend naar zijn Oom in Tuindorp-Oostzaan. Amsterdam was toen een reis naar een andere wereld. Nou, die Oom was purser bij de KLM en zoveel homo’s had ik nog nooit bij elkaar gezien. Veel relnichten, al kende ik dat woord en het begrip nog niet. Dat was een overdosis homo voor ons allebei, we zijn gevlucht. Nu is de Betuwe opgenomen in de vaart der volkeren.
Mooi verhaal Kees, en dan te weten dat zich een deel hiervan afspeelde bij ons om de hoek, en dat we geen idee hadden. Wat meteen iets zegt van het ‘stil houden’ in die tijd – wat weer iets heel anders is dan ‘roddelen’.
Mooie bijdrage.
Tja Homo’s, ik was lange tijd buddy en wat je dan tegenkomt….zelfs de ouders van een zoon die op sterven ligt, schermen ze met kanker. Niemand mocht het weten….Stel je voor zeg…….ja wat willen ze zich voorstellen………!
Tja en Doris en Romy als twee kleine meiskes groeide op met homo’s en lesbienne’s over de vloer. Toen Rob en ik trouwden zeiden buren dat het een groot feest was met bijna ALLEEN MAAR HOMO’S EN LESBO’S……. Tja van de 8o mensen waren er 18 die hun liefde voor het gelijke geslacht voelde…………..rare wereld.
In veel plaatsen is het nog zo en in de stad ook !
Daar moeten we ons niet in vergissen…… Leuk woord van je moeder, dat moet blijven . Kan zo in de Dikke van Dale.
Haha, ja in de Dikke van Dale met de Homofrank!! En vrij!!!
En ik ben blij met jouw heerlijke, levendige beelden, Ietepiete.
Leve de kleuren!