Achter elke deur gaat een leven schuil en dat geeft me altijd een beschroomd gevoel van verwachting. Vooral de eerste keer. Je belt aan, je wacht en elk moment stap je iemands leven binnen. De deur gaat open, een hal, een volgende deur en daar verschijnt een jongeman van begin 20 met het open gelaat van een buitenmens, en dat middenin Amsterdam. Hij heeft de blonde krullen die me zo vertrouwd zijn van langgeleden, toen zijn moeder zijn leeftijd had en ik ook en wij in een bos lesgaven op een beginnende vrijeschool. Half verscholen achter de jongen staat een piepklein blond meisje met ogen die sprookjes zien. Haar mond valt open bij het gewaarworden van de reus met zwarte krullen, Kees voor insiders.
We stappen in de wereld van Jonael van der Sloot, landschapskunstenaar, klusjesman en maker van het bijzondere kleinood waar wij voor komen, een lamp en miniatuutterrarium ineen.
In een hoek staan proefbakken opgesteld met mosjes, varens en kleine plantjes.
‘Ik heb nog geen werkplaats, dit is eigenlijk een hobby erbij. Ik vind het leuk om te maken, maar mijn echte passie ligt bij de permakultuur, dat je een landschap ontwerpt dat zichzelf in stand houdt en dan gaan er natuurlijk ook planten dood, maar dat hoort in de natuur. Dat kan ook in de pickles, maar er kan ook zomaar een varentje opkomen dat je nu nog niet ziet, want ik heb er wel zaden in gestopt.’
Dat is zo ongeveer de eerste en de laatste zin. Jonael is een mens van zwijgen en zijn. Verhalen en dromen en weten zwermen als wolken om hem en het kleine meisje heen, bijna tastbaar voel ik de bomen en struiken, de korstmossen, sterrenhemels, zandpaden en vijvers, de bergen, de verten, de wolken, de regen, blubber en woestijn, terwijl hij alleen maar naar me kijkt met een zweem van verwondering en onrustige rust.
Als vanzelf lopen we naar de tafel bij het raam, nemen plaats op de stoelen en staren naar de microkosmos die hij heeft geschapen speciaal voor mij.
De mosjes en plantjes hoeven maar eens in de drie maanden een beetje water, de biotoop houdt zichzelf in stand. De lamp is een LEDlamp en de planten zijn er niet van afhankelijk.
Hij wil in Spanje een gebied van twaalf hectaren onder Granada transformeren in een landschap dat zichzelf onderhoudt. Donderdag gaat hij erheen. Wij zijn net op tijd voor onze pickles, zoals hij de lamp noemt.
En binnenkort komt hij in de Happinez, dan kan iedereen hem en zijn werk en zijn passie ontdekken.
Dus in feite heb ik hier de primeur.
In ons huis staat sinds vanmiddag een prachtige pickles van Spruitje, de naam van zijn bedrijfje.
Als je ook zo’n pickles wilt, kun je die bestellen via de link.
wil je Spruitje zien? Dat kan! http://www.npo.nl/man-bijt-hond/04-11-2014/KN_1661945
recent interview met Spruitje:http://www.hutspotamsterdam.com/hutspot-interviews-spruitje/
17 reacties
Wat prachtig!
Ja, heel mooi, en die van Spruitje thuis zijn nog veel mooier, verder uitgegroeid – dat moet bij mij nog uitbotten…
heerlijk
Eigenlijk vreemd als je er over nadenkt: een gebied transformeren in een landschap dat zichzelf onderhoudt. Heeeeeeel vroeger ging dat vanzelf 🙂
Wij, n stelletje mensen op aarde hebben zeker in nederland van alles cultuurlandschap gemaakt. Daar hebben we met onze handen aangezeten.
Natuur is dus vak niet natuurlijk maar gemaakt.
Ik kan me nog net redden met taal blijkt nu.
ps
ik ben van het natuurlijk met nieuwe technieken de natuur weer terug in huis brengen. n hoop niet natuurlijke invloeden zijn lastig te herstellen, dat kost even en je lichaam past zich geleidelijk aan dus het herstel naar de natuurlijke balans duurt ook even.
joedoe
ps ik heb jonen gezien in den haag. mooi!
Wat mooi is dat en hoe origineel. Ik ben mijn hele leven gefascineerd geweest door licht en lampen. Ben benieuwd hpe dat is en ga op de site kijken.
Doen Kees! En kijk gelijk het filmpje dat er nu op staat, van Man bijt Hond – ik weet niet hoelang dat te bekijken blijft!
Wauw! Wat een mooi verhaal over mijn broertje en zijn hobby! Super trots op hem!
Ha Christiana, ik zie je nu pas…. je broertje! leuk!!!
wat een leuk idee, pickles. Zijn die grote potten toch nog ergens goed voor. In een stoffig uithoekje onder mijn hersenpan piept iets. O ja “vroeger” had ik zoiets al in een klein flesje, net een sleutelhangertje….. En die permacultuur, ach ja, vroeger was het “gewoon” gewoon en die kruidenspiraal die trekt enorm aan mij… lekker klusproject en soms heeeft een mens dat gewoon nodig….
Wat kan het toch inspirerend zijn wanneer je tegen de juiste mensen aanloopt; de cadeautjes van het leven.
Heel apart….ik ben nu steeds met een ander hoofd
in de kamer…dat hoofd praat en doet en kan me niet concentreren……
(‘k hoef geen oplossing)
🙂
ja leuk!:)
btw: miniatuuRterrarium …:)
groets lieve Anne
fij weer even hier geweest te zijn:)
Oooo een kaboutertuin! Wat mooi, deze Pickles! Met verrassingen die eventueel later pas zichtbaar worden!
Genieten, Anne, van zo’n miniatuurwonder <3
Knap werk van die man, een tuin in het appartement op de kast dan nog wel, het lijkt mij wel iets voor de stadsbewoners en zij die door omstandigheden niet buiten kunnen lopen
en terwijl ook nog een kunstwerk in huis hebben anders dan het gewone.
Ik kende het niet , bedankt voor dit nieuwe inzicht Anne.
Lieve Anne,
ik heb alle Aal verhalen achter elkaar doorgelezen. Prachtig zijn ze. En wat een leuke LED verlichting, deze pickles. Ik kijk of ik het goed heb geschreven en zie dat ik al gereageerd had. Geen professor maar wel verstrooid.
Liefs
Weer erg leuk Anne