De spannendste winkels zijn de piepkleintjes. Ze worden gerund door een apart persoon. Dankzij diens eigenaardigheid ontdek je nog eens wat. Van zelfgetrokken kaarsen, tot handbeschilderde eieren, gevilte hoeden, sieraden en poppenhuizen. Winkelketens zijn handig als je gipsplaten of pindakaas nodig hebt, spannend zijn ze niet.
Ben je eenmaal in zo’n spannend winkeltje geweest, dan vergeet je dat nooit meer. Zo kwam ik eens voorbij zo’n zaakje in Amsterdam nabij de Westertoren. Alleen al het hoogdrempelige steile trapje naar de ingang doet je hart bonzen. De deur zit onder de posters die het zicht naar binnen ontnemen.Vervolgens klemt hij zo heftig, dat je wel moet rammen. Ik val letterlijk met de deur in een gangetje volgestouwd met boekenstapels. Typisch een plek waar je alsnog zonder gezichtsverlies de zaak uit kunt. Dat doe ik niet. Ik passer een prikbord met prikkelende vrouwenfoto’s, hotemetoten, hoeren, heksen en haaibaaien. Ik voel me een baby in het geboortekanaal, maar dan omgekeerd, van buiten naar binnen dus. De winkel is precies wat ik ervan verwacht, een baarmoeder met aan de wanden bij wijze van moederkoek een en al boek.
‘Ik ben Doris.’
Ik schrik me rot van de welluidende stem uit het niets. Achter een piepklein en propvol toonbankje zit het aparte persoon van deze zaak: een Dolle Mina van toen achter een computer van nu. Ze kijkt erbij of de barensweeën elk moment gaan beginnen. Ik sta erbij of ik het net in mijn broek heb gedaan.
Doris glimlacht en computert verder. Daar houd ik van. Kan ik ongezien mijn gang gaan. Sluipenderwijs ga ik het nauwe gangpadje door naar de eerste de beste kast, pal naast Doris. Er hangt een bordje aan. ‘Lesbian’. Onwennig schuif ik dieper de baarmoeder in naar de volgende kast. ‘Homo’. Aan de volgende kast hangt ‘Gay’. Ik ben zo’n boerentrien dat ik niet eens wist dat er verschil was.
Op de boekentafel liggen Hella Haasse, Renate Dorrensteijn en Thea Beckman gezusterlijk naast elkaar. Het duurt zeker tien kasten voor ik door heb wat het verbindende element hier is. Vrouwen! Alle aanwezige boeken zijn geschreven door een vrouw. Er zijn ook boeken bij die door meerdere vrouwen geschreven zijn.
Terug bij de boekentafel valt mijn oog op een groot boek met een heel apart bloemenhart. Al bladerend ontdek ik dat het een kunstwerk is van Judy Chicago, een wereldberoemd Amerikaans fenomeen. Met haar kunst en projecten schudt zij vrouwen wakker en ik ben nu aan de beurt. In de bloem, ofwel ‘through the flower’ ziet zij de intieme schoonheid van de vagina. Ik voel me gelijk geheel en al wakker geschud. Dit wordt onmiddellijk waargenomen door Doris.
‘Ik zie dat je van kunst houdt.’
Ik was Doris helemaal vergeten, zij mij niet.
‘Hier achter mij heb ik een hele kast vol kunst.’
Inderdaad, pal achter Doris tref ik de kunstkast. Ik wurm me tussen Doris’ kast en kont en snuffel tussen de boeken van boven tot onder. Hierbij vergeet ik mijn plaats. Ineens voel ik haar kont tegen de mijne. Ik schiet overeind, Doris computert gewoon door. Ik schuifel zijwaarts richting Chicago.
‘Dat boek is topklasse. Het is uitverkocht, maar ik heb er de hand op weten te leggen en nu heb ik het voor het eerst in 20 jaar in mijn zaak.’
Dat is dan gelijk voor het laatst, want ik koop het.
Koesterend gumt Doris het prijsje uit. Dit zorgzame gebaar openbaart in een notendop hoe ze hier al twintig jaar op haar plek zit en vrouwelijke schrijvers en kunstenaars onderdak biedt in haar baarmoederlijke winkeltje.
Diep onder de indruk verlaat ik haar zaak. Buiten zie ik met koeienletters op het raam wat ik binnen heb beleefd. Vrouwenindruk.
Dit schiet mij te binnen na mijn eerste radiointerview gisterenmiddag. Dat komt door mijn interviewer, Leo Willemse, een man die getrouwd is met boeken. Hij ziet mijn boek als een filosofische relatieroman vol verrassingen. Hij haalt er aspecten uit die nog geen ander noemde. Dat Otto niet een eendimensionale broodmagere eeuwige student is, maar ook een hedonist, om maar iets te noemen. De knipogen naar Cohen, Vinkenog, Bril boeien hem uitermate en wat hem helemaal aanspreekt is de onverwacht nuchtere benadering van grensoverschrijdende personages en gebeurtenissen. Met al zijn belezenheid is hij dit niet eerder tegengekomen bij een auteur. Op de valreep geeft mij namen van grote interviewers die zeker met mij zullen willen spreken.
In plaats dat ik hem vraag iets te regelen, want wie ben ik, zweef ik suizelend van erkenning de deur uit.
Ik voel me één met alle vrouwen die ooit geweldige boeken schreven… en dan gebeurt het, ineens staat Doris me voor de geest, Doris met haar baarmoederlijk winkeltje. Daar wil ik ook liggen, gezusterlijk tussen mijn zusters…
Is het winkeltje verhuisd naar Utrecht en de uitzending had storing.
18 reacties
Anne, nu niet de kluts kwijtraken hoor! Blijf met je voeten op de grond, ga niet zweven, val niet van winkeltrapjes af. En ga vooral met je boek in diverse winkels ‘liggen’, tussen mannen en vrouwen en kunst.
De uitzending was fijn om naar te luisteren en je blog van vandaag een leuke verrassing vanwege de zaterdag. Je eigen gastblog 🙂
Lieve groet!
haha Jannie – de werkelijkheid liet mij gelijk weer landen Jannie… weg winkel, weg uitzending 🙂
maar jij hebt me gehoord! en gelukkig was het fijn om naar te luisteren…
en ik had zelf nog niet eens door dat ik mijn eigen gastblog vul – zweef zeker toch nog een beetje 🙂
liefs!
In zo’ n winkeltje word je stil en gevangen door het verleden, je voelt je klein tussen al die dingen die je niet kende of plots uit je herinnering voelt opborrelen en zelfs de verkoper(ster) kan de stilte niet breken, de stilte zit vast in je hoofd tot je het pand verlaat.
dat is een gedicht op zich Edgard! heel mooi en wijs, dankjewel –
Als je ook in zo’n winkeltje komt te liggen met je boek, heb je het helemaal gemaakt :-).
ja Johan, en dan liefst zo’n winkeltje waar wij zij aan zij kunnen liggen 😉
ik bedoel natuurlijk onze boeken!
Prachtig verhaal Anne…met veel plezier gelezen! Maar ook zo mooi dat de ‘machinerie’ in ons hoofd, door een bepaalde gebeurtenis, weer dingen kenbaar maakt…..die dingen die op de achtergrond waren geraakt..lijkt mij trouwens een prachtig winkeltje waar je bent geweest! Lieve groet!
Ellie, ik vind het ook zo wonderlijk dat herinneringen opduiken uit je zee van vergetelheid – ik zie alles weer helemaal voor me, maar misschien was het wel anders….
en ik heb het even gegoogled, en nu zit er dus een Vrouwenindruk in Utrecht, misschien wel met Doris! Dat had ik anders nooit geweten. Maar ik kom nooit in Utrecht… Wie weet heeft ze weer net zo’m apart winkeltje…. ik ben dol op zulke winkeltjes, dus wie weet…
Mooi&Mooi en dat er een radiouitzending was heb ik gemist……er zit teveel FB in de koppe……werkend met een banale laptop……..enz.enz.
Liefs….
dikke liefs Annette! Fijn dat je tijd weet te maken voor mijn blog 🙂
Heerlijk zulke winkeltjes, al leven ze enkel in onze herinneringen…
Weer graag gelezen dus, en ook je interview gehoord…
Blijf schrijven en wij, je lezers blijven genieten!
Fijn om van je te hoen Marleen. Liefs!
In Utrecht en heet het nog hetzelfde, dat baarmoederwinkeltje? Want dan wil ik het wel zoeken. Je verhaal is weer heerlijk, ik hou van je blogs.
Ja! En je bent een schat Athy! Het winkeltje bestaat nog en heet nog steeds Vrouwenindruk en moet gevestigd zijn op de Floris Heermalestraat 1-B en nog wat….. in Utrecht. Ik heb geen idee of het even baarmoederlijk is…. tijden veranderen…
Als Doris daar nog werkt doe haar dan mijn groeten, al kent ze me niet, ik was maar een klant…. of weet je wat? laat haar mijn boek zien 😉
xxx
Wat’n indrukken weer. Leuk dat verhaal over t boekwinkeltje in Amsterdam. Alhoewel hierin sprake is van een kortdurend dipje, heb ik je weer met veel plezier gelezen.
fijn Marije, en leuk van al die ‘indrukken’ !
dat dan je reukorgaan ook wordt geactiveerd bij het lezen van je weer indruk wekkende column…ik ruik dan mijn Opa met zijn sigaar en meer n zijn rookstoel en mijn Oma achter de trapnaaimachine….die reuk die zo kleefde aan die tijd…en boeken……ze lagen in die piepkleine sigarettenwinkeltjes …..je roept zoveel op 😉
door jou ruik ik het nu ook,Willem. bijzonder wat taal kan doen… met dank x