Gelukkig

In alle vroegte zit ik in gedachten verzonken aan tafel. Ik staar over de brede sloot zonder veel te zien. Op de grens van land en water hangt mist, of nee, de sloot geeft damp af, of komt het van de oever? Het is een ijle, doorzichtige mist die geheimzinnig over het water beweegt alsof er een ragfijne witte sluier over het water danst, een bruidssluier. Het vroege zonlicht schiet er doorheen met pijlen licht in alle kleuren.

Vanaf de overkant scheert een bonte specht naar ons terras. Hij landt op de paal van de pergola waar ik een soort boomstammetje aan heb gehangen met gaten waar ik eigenhandig zelfgemaakt vogelvoer in prop. Een paar jaar geleden moest dat vogelvoer weg na de vorst, nu er amper vorst is geweest moeten we het voer laten hangen volgens dezelfde Vogelbescherming. Volgens de nieuwste inzichten alias waarnemingen zijn de tuinvogels zo talrijk en hebben ze het zo druk met paren en nesten bouwen dat ze geen tijd hebben om ook nog voer te zoeken dat al maar schaarser wordt met al die concurrentie. Als we tuinvogels willen, zullen we er wat voor moeten doen. Het juiste voedzame voer moet klaar hangen en het hangt klaar. En zie daar.

De bonte specht posteert zich rechtop tegen de paal, staart omlaag en begint driftig in het uitpuilende vet te pikken. Hierbij komt zijn snavel onder het vet, maar dat deert hem niet. Het smaakt beter dan die stomme spinnen en torren en pissebedden in een rotte boom. Dat zie ik duidelijk. Hij zit namelijk nog geen twee meter van me vandaan. Ik zie de details van zijn verenkleed, zijn deftige zwarte jas, gewaagde rode biezen, zijn zwart-wit gespikkelde onderkleed en zelfs zijn witte hemdje. Sinds ik die broedkast voor bonte spechten in Zeist bij de Vogelbescherming voor een flinke duit gehaald heb, zijn de spechten hem gesmeerd en nu zit hij voor mijn neus!
Verhip! Aan de andere kant van de paal zit er nog één. Het gedrag verandert. Plotseling. Ze beginnen allebei in de hardhouten paal te hakken. Tikke-tak tiktak. Het lijkt wel een drumband. Ik hoor het geroffel binnen. Verklaren ze elkaar de liefde? Hebben ze elkaar eindelijk gevonden pal voor mijn neus! Hakken ze een nest in de paal? Of is dit een oorlogsverklaring? Zoals Napoleon zijn oorlogsleger optrommelde. Letterlijk. In een zelfde tenue, ook met rode biezen.
Ik weet het niet. Mijn vader wist alles van vogels, mijn man alles van geschiedenis, maar als je ze nodig hebt, is de een dood en de ander staat onder de douche.

Een Vlaamse Gaai passeert de spechten rakelings. Hij landt op de rand van de bloembak waar paarse hyacintjes vrolijk bloeien. Daartussen heb ik gisteren bij wijze van versiering een verschrompeld druiventrosje gelegd, want die druiven waren eerst zuur en toen taai. Hap! De gretige gaai bijt keurig een trosje van drie druiven af. Daarmee vliegt hij weg als de vredesduif met de tak.
De spechten schrikken ervan en vertrekken samen (!) naar de overkant.

De mist is opgetrokken zonder dat ik het gezien heb, terwijl het voor mijn ogen gebeurd is. Ik heb al die tijd alleen maar vogels gezien en ik ben niet de enige. Nu de groten weg zijn, komen de kleintjes aangevlogen. De koolmeesjes vliegen regelrecht het voedzaam gevulde boomstammetje in, de pimpelmeesjes duiken in de lentebak om alles wat de spechten geknoeid hebben op te pikken, een roodborstje hipt onder te tafel waar ook het nodige terecht is gekomen en ook een heggenmus hipt naderbij bij gebrek aan huismussen. De roodborst zet zijn rode borst vooruit. Weg jij, ik was hier eerder en ik heb een rode borst en die steek ik nu vooruit.
Er verschijnt een grote glimlach in mijn hart. Voor het eerst sinds deze droeve winter voel ik me domweg gelukkig.